Als je keek naar de menigte blanke nationalisten die tiki-fakkels droegen tijdens de beruchte Unite the Right-rally in Charlottesville, Virginia, en vroeg zich af wat hen van onschuldige kinderen tot gimlet-eyed-eyed monsters van geleende? ideologie, Jongens staat is een schrijnend maar noodzakelijk onderzoeksinstrument.
De nieuwe Apple TV+ documentaire van Amanda McBaine en Jesse Moss geeft een angstaanjagende kijk op een aloude traditie die de wereld actief lijkt te hebben verslechterd.
Winnaar Sundance Grand Jury Prize Jongens staat, die vrijdag in première gaat op Apple TV+, kan je misselijk maken. Maar je zult blij zijn dat je het hebt gezien, al was het maar omdat het een schokkende en ontnuchterende herinnering is dat de volgende generatie conservatieven staat klaar om in te grijpen en degene te vervangen die op het punt staat te sterven - en dat zijn ze niet minder effectief.
Jongens staat beoordeling
Jongensstaat en meisjesstaat is een leiderschapsprogramma georganiseerd door het American Legion
dat is ontworpen om jonge mensen te leren over het Amerikaanse politieke proces. McBaine en Moss vormden perfect het toneel voor het slow-motion auto-ongeluk van potentiële kenner en achterbakse machinaties door snel de beroemde Boys State-alums te laten zien die voorafgingen aan de cast van hun film karakters.Deze jonge mannen kruipen in de huid van Bill Clinton, Dick Cheney en Rush Limbaugh, om nog maar te zwijgen van de niet genoemde namen als Mike Huckabee, Trent Lott en Scott Bakula. (Eerlijk gezegd hebben Bruce Springsteen, Roger Ebert en Michael Jordan in de loop der jaren ook aan het programma deelgenomen, maar ik dwaal af.)
Boys State: een Amerikaanse traditie
Foto: Apple TV+
Boys State wordt verondersteld jonge geesten voor te bereiden op een loopbaan als gemeenschaps- en maatschappelijke leiders. Maar zoals bij elke andere Amerikaanse traditie, is het om honderd redenen achterhaald.
De meest direct voor de hand liggende reden waarom zoiets als Boys State niet nuttig is, is dat wat de VS ook regeert. regering die deed alsof ze leefde, is in het hoofd geslagen en bedolven onder de stroming president. Alle geheime onverdraagzaamheid, slavernij en moord die de Verenigde Staten vroeger verborgen hielden voor het Amerikaanse publiek toen efficiëntere regeringen aan het werk waren, is nu manier in het openbaar. De leugen van staatsmanschap is duidelijker dan ooit.
De Texas middelbare scholieren getoond in Jongens staat weet dat politiek nu een schreeuwwedstrijd met slogans is. En het is huiveringwekkend om ze te horen praten over president Donald Trump en conservatieve expert Ben Shapiro als modellen van effectieve politiek. Niemand zou Shapiro moeten kennen, laat staan over hem praten als een soort model voor politiek debat. Zoals René Otero, een van de weinige kinderen in de doc die overkomt als een mens, zegt over een van zijn leeftijdsgenoten: "'Geweldige politicus' is geen compliment."
Nu, leraar, vul me niet met uw regels?
Foto: Apple TV+
De blanke kinderen in de doc (en er zijn er honderden) hebben een gruwelijke, vijandige homogeniteit. Ze schreeuwen en samenzweren en lijken te trainen om president van hun frat te worden. (Helaas is dat tegenwoordig niet veel anders dan kandidaat zijn voor president van de Verenigde Staten. Beide doelen vereisen immers ambities op hetzelfde niveau van decorum.)
Er is iets diep ziekelijks aan het kijken naar kinderen die amper oud genoeg zijn om te schreeuwen over wapenbeheersing en abortus en "de blauwe steunen.” Als deze kinderen - opgevoed met een vast dieet van conservatieve talkradio in Limbaugh-stijl, en de politieke problemen waarmee het land wordt geconfronteerd zo geïnternaliseerd hebben dat ze hen behandelen als spelers in een fantasy-voetbalcompetitie - op het punt staan de politiek in te gaan, kunnen we maar beter bidden dat Girls State alleen gevuld is met toekomstige Ilhan Omars en Alexandria Ocasio-Cortezes.
Het is niet alleen dat de verspreiding van overtuigingen vertegenwoordigd in Jongens staat scheef naar rechts (hoewel dat niet geweldig is). Het is dat op geen enkel moment een enkele politieke kwestie een menselijk gezicht of inzet krijgt die verder gaat dan een debatstadium.
Kijken naar jonge jongens die over abortus praten alsof het een ruilmiddel is, is een symptoom van een ernstig ziek sociaal landschap. Het is gewoon een gespreksonderwerp voor hen, zoals hervorming van campagnefinanciering of geld voor snelwegen. Je zou nerveus moeten zijn dat dit is hoe kinderen worden opgevoed om na te denken over de autonomie van het lichaam.
Een sprankje hoop
Foto: Apple TV+
Als er iets positiefs in zit jongens staat, het is in het gezicht van ene Steven Garza, die, net als Otero, een echt mens lijkt te zijn die 'politiek' niet als een sport ziet. Garza wordt een favoriet tijdens het evenement en krijgt stemmen om gouverneur te worden, wat de Boys State-versie is van een verkiezingswinnaar. Garza lijkt de menselijke kosten van politieke ideeën te begrijpen (en het feit dat hij wordt omringd door agressieve blanke jongens die niet doen lijkt hem zelfs nog meer naar huis te rijden). Hij wordt al snel een cause célèbre onder de andere jongens.
Hij is de enige jongen in de documentaire die niet twijfelt aan zijn emotionele reacties op dingen, en die hetzelfde onbewaakte gedrag naar voren brengt bij zijn leeftijdsgenoten. Je steunt hem, en voor kinderen zoals hij, om geïnvesteerd te worden in de politieke toekomst van het land. Het is duidelijk, hoewel hij goed is in gelikte speeches, dat hij ook problemen begrijpt ten opzichte van wie ze beïnvloeden.
Een zenuwslopende documentaire
De documentaire die Jongens staat het meest herinnerde me aan Rodney Ascher's Kamer 237. Die film beschrijft de eigenwijze theorieën van een aantal mensen over de verborgen betekenissen van de film uit 1980 De glans ter illustratie gebruikmakend van beelden uit de klassieker van Stanley Kubrick.
De twee documentaires hebben grammaticaal niets gemeen. Beide lijken echter open te staan voor meer onderzoek naar de dingen die ze laten zien. Noch Ascher, noch McBaine en Moss onderschrijven de absurde politiek van de onderwerpen van hun films. Ze maken het ook niet bijzonder gemakkelijk om hun logica te doorstaan.
Tijd doorbrengen in Boys State is een kavel te hanteren, vooral omdat het precies het onmenselijke beleid is waar deze kinderen al zo lang over gillen dat we allemaal binnen zijn beland met een collectieve mentale instorting. We moeten echter weten hoe de volgende generatie Republikeinen eruitziet en zich gedraagt. Er moet een even gepassioneerde tegenstand zijn, want in de ogen van deze jongens kijken is echt een zenuwslopende ervaring.
Beoordeeld: PG-13
Bekijk op:Apple TV+ (abonnement vereist)
Scout Tafoya is een film- en tv-criticus, regisseur en maker van de langlopende serie video-essays de onbeminde voor RogerEbert.com. Hij heeft geschreven voor The Village Voice, Filmcommentaar, The Los Angeles Review of Books en Nylon tijdschrift. Hij is de regisseur van 25 speelfilms en de auteur van meer dan 300 video-essays, die te vinden zijn op: Patreon.com/honorszombie.