2016 was een moeilijk jaar voor fitnesstrackers, met wetenschappers hun effectiviteit in twijfel trekken en koppen die stoutmoedig verkondigen dat “fitnesstrackers werken niet.”
En toch is de verkoop van fitnesstrackers gezonder dan ooit, terwijl worstelende smartwatch-makers wanhopig proberen hun gadgets te verplaatsen naar de fitnessmarkt. Dus wat is er aan de hand? Als fitnesstrackers echt niet werken, waarom kopen consumenten ze dan nog steeds?
Dit bericht bevat gelieerde links. Cult of Mac kan een commissie verdienen wanneer u onze links gebruikt om artikelen te kopen.
Nieuwe concurrenten vervagen de grenzen tussen fitness-wearables
Lang voordat de Apple Watch zelfs maar een twinkeling in Jony Ive's ogen was, werden fitness-wearables sterk. Fitbit's eerste activity tracker kwam uit in 2009, terwijl Garmin zijn eerste sporthorloge al in 2003 uitbracht.
Tegenwoordig, terwijl smartwatch-makers moeite hebben om een geweldige app voor hun multifunctionele wearables te vinden, richten ze zich steeds meer op fitness, het combineren van de functies van activity trackers en sporthorloges in één apparaat, in de hoop dat dit wat Garmin en Fitbit-kopers.
Als reactie hierop hebben de fitnessspecialisten functies aan hun wearables toegevoegd om ze slimmer te maken. Het resultaat is een verwarrende reeks vergelijkbare gadgets die vergelijkbare functies op verschillende manieren uitvoeren.
Om te begrijpen wat er gebeurt, moet u de verschillende apparaatcategorieën bekijken. Hoewel ze misschien allemaal oppervlakkig op elkaar lijken, zijn ze in feite heel verschillend.
Er is meer dan één soort fitnesstracker
Apple Watch heeft twee ingebouwde fitness-apps: Activity en Workout. De eerste houdt je activiteit de hele tijd bij, terwijl je de laatste alleen gebruikt tijdens trainingssessies, zoals hardlopen.
Dit onderscheid tussen "Activiteit" en "Workout" heeft altijd bestaan in fitness-wearables. Hoewel Apple deze functies in één apparaat combineert, werden ze traditioneel bereikt door afzonderlijke soorten gadgets, die bekend staan als activity trackers en sporthorloges.
Foto: Graham Bower/Cult of Mac
Hoewel er enkele oppervlakkige overeenkomsten zijn tussen activity trackers en sporthorloges, verschillen ze op een aantal zeer belangrijke manieren.
Op het meest fundamentele niveau hebben ze totaal verschillende doelen. Activity trackers zijn goedkope apparaten voor de massamarkt die zich richten op ongeschikte mensen met de belofte dat ze je zullen helpen om in vorm te komen door motiverende feedback te geven. Sporthorloges daarentegen richten zich op mensen die al serieus bezig zijn met sporten en die analytische gegevens willen die hen kunnen helpen hun sport te verbeteren. Vroege sporthorloges waren uitsluitend gericht op hardlopen, maar tegenwoordig ondersteunen ze ook fietsen en zwemmen.
Traditioneel hebben deze duidelijk gescheiden markten geleid tot duidelijk verschillende vormfactoren. Activity-trackers zijn meestal basisbanden die je om je pols draagt. Het ontwerp is minimalistisch, met weinig bedieningselementen en weinig of geen display. Een sporthorloge daarentegen heeft een groot display nodig om uw tempo en afstand tijdens trainingen weer te geven, plus fysieke knoppen om uw trainingen te starten en te beëindigen en de meetwaarden op het display te wijzigen.
Waarom smartwatches niet kunnen concurreren met speciale fitnesswearables
Terwijl activity trackers en sporthorloges zijn ontworpen om specifieke functies uit te voeren, zijn smartwatches multifunctioneel. Naast het combineren van het volgen van activiteiten en trainingen, ondersteunen ze apps van derden. Ze pakken ook niet-fitnessgerelateerde functies aan, zoals contactloos betalen, berichten en notificaties.
De enorme omvang van toepassingen voor een smartwatch betekent dat ze een zeer flexibele gebruikersinterface en vormfactor moeten aannemen die geschikt is voor al deze verschillende functies. In de praktijk betekent dit meestal dat ze manusje-van-alles en meesters van niets worden.
Fysieke knoppen zijn bijvoorbeeld ideaal voor een sporthorloge. Je voelt ze onder je vinger terwijl je rent, wat betekent dat je je sporthorloge tijdens een training kunt bedienen zonder naar het apparaat zelf te hoeven kijken.
Daarentegen betekent de touchscreen-gebruikersinterface van apparaten zoals Apple Watch dat u uw pols moet optillen en kijk elke keer dat u ermee werkt naar het scherm, waardoor het risico bestaat dat u uw aandacht van de weg afleidt vooruit.
Touchscreens werken ook niet als ze nat zijn, wat niet fijn is als je gaat zweten of gaat zwemmen. En de doorlatende (verlichte) displays van een smartwatch verbruiken zoveel batterij dat ze standaard worden uitgeschakeld, dus je moet wachten tot ze worden geactiveerd elke keer dat je je pols opheft. Bovendien kunnen ze bij daglicht moeilijk te zien zijn. Dat is de reden waarom sporthorloges normaal gesproken in plaats daarvan kiezen voor altijd-aan, buiten zichtbare reflecterende displays.
In vergelijking met een activity tracker zijn de fraaie graphics en verwerkingskracht van een smartwatch enorm over-gespecificeerd, waardoor ze een dure optie zijn als alles wat je echt wilt een stappenteller is.
Dus terwijl smartwatch-makers als Apple en Samsung zich nu op de fitnesssector richten, is het geenszins zeker dat ze zullen slagen. Serieuze atleten (amateur of pro) willen nog steeds apparaten die echt zijn afgestemd op hun behoeften, terwijl die die gewoon hun stappen willen tellen, of gezonde cadeaus voor vrienden en familie willen kopen, zullen waarschijnlijk worden aangetrokken door goedkoper alternatieven.
Maar kunnen fitnesstrackers concurreren met smartwatches?
Fitnessspecialisten zoals FitBit en Garmin hebben niet werkeloos toegekeken terwijl Apple en Samsung proberen hun territorium te betreden. In plaats van te bezuinigen en vast te houden aan wat ze het beste weten, proberen ze de strijd aan te gaan met de thuisbasis van de grote merken.
Fitbit heeft zijn Blaze-smartwatch en Surge sporthorloge, terwijl Garmin en TomTom functies voor het volgen van activiteiten aan hun sporthorloges toevoegen in een poging de aantrekkingskracht van de apparaten te vergroten. Met al deze nieuwe smartwatches en hybride wearables wordt de markt erg druk en verward.
TomTom heeft zelfs zijn toevlucht genomen tot het op de markt brengen van zijn hybride sport/activiteit-horloge onder twee verschillende namen: “TomTom Runner 3" en "TomTom Spark” in een poging een beroep te doen op deze twee verschillende markten.
Als hardloper heb ik nu te maken met irrelevante onderbrekingen van mijn TomTom tijdens mijn training, wat me vertelt dat ik zojuist 10.000 stappen heb gezet - een statistiek die relevant is voor het volgen van activiteiten, maar zinloos voor de meeste hardlopers. Met andere woorden, de toevoeging van activity tracking-functies maakt de TomTom Runner 3 juist minder geschikt voor hardlopers.
Ik kan zien wat fabrikanten proberen te doen met deze hybride apparaten, maar door te proberen alles te zijn dingen voor alle mensen, lopen ze het risico in dezelfde val te lopen als smartwatches en uiteindelijk nee te behagen een. Er is iets voor te zeggen voor het vasthouden aan je breiwerk.
Foto: Graham Bower/Cult of Mac
Survival of the fittest: welke soort wearable zal zegevieren?
De krantenkoppen van dit jaar die schreeuwden dat "fitness-trackers niet werken" verwezen specifiek naar activity trackers, in plaats van fitness-trackers in het algemeen. Het onderzoek dat de genoemde verhalen aanhaalden, was gericht op stappentellers, en voorzichtigheid is geboden bij pogingen om generalisaties over deze resultaten te maken. Het vertelt ons niets over sporthorloges of smartwatches.
Het onderzoek is niet eens van toepassing op alle activity trackers. Sommige trackers doen immers veel meer dan alleen stappen tellen. De Activity-app van Apple houdt bijvoorbeeld ook het staan en sporten bij, biedt herinneringen en aanmoediging, en laat je zelfs je voortgang delen met vrienden en familie. Geen van deze kenmerken is meegenomen in het onderzoek. Het is dus gewoon niet goed genoeg om te concluderen dat omdat één activity tracker (een nu stopgezet product) niet helpt, dan doet geen van hen dat.
Er is nog veel meer onderzoek nodig voordat we echt weten of activity trackers effectieve motiverende hulpmiddelen zijn. En zelfs als blijkt dat ze niet motiverend zijn, kunnen ze toch nuttig zijn voor andere gemotiveerde gebruikers die alleen een gadget nodig hebben om hun voortgang te volgen.
Zelfs als we aannemen dat de interesse van consumenten in activity trackers afneemt als gevolg van deze negatieve krantenkoppen, zal dit waarschijnlijk niet veel impact hebben op de bredere sector van fitnesswearables. Mensen zullen altijd gaan hardlopen, fietsen en zwemmen, en ze zullen iets willen hebben om hun trainingen bij te houden. Misschien is dat de reden waarom Apple zich bij de marketing van Apple Watch Series 2 meer richt op sport dan op het volgen van activiteiten.
Ongeacht het lot van stand-alone activity trackers, lijkt er een groeiende consensus te zijn onder iedereen makers van fitnesswearables dat activity trackers en sporthorloges samenkomen - misschien om te worden slimme horloges. Persoonlijk hoop ik dat dit niet gebeurt. De betrokken compromissen resulteren in apparaten die veel taken slecht uitvoeren in plaats van een paar taken goed.
