In dit zeer vermakelijke laatste deel van zijn serie over Steve Jobs, Macworld oprichter David Bunnell wordt door Jobs meegenomen naar zijn favoriete lunchplek (je raadt nooit waar het is). En voor een keer verandert Jobs zijn parkeergewoonten.
Ik sprak met Mike Murray in september 1985, kort nadat Steve Jobs zijn ontslag als voorzitter van Apple had ingediend na een vervelende, achterbakse strijd met John Sculley. Mike was bang dat Steve zo depressief was dat hij zelfmoord zou plegen. "Ik ging naar zijn landhuis in Woodside," zei Mike, "en vond hem opgerold op een matras op de vloer, dus ik ging bij hem liggen en we huilden allebei."
Het was een donkere tijd en hoewel ik me er volledig van bewust was hoe belachelijk en onredelijk Steve kon zijn, was hij nog steeds de bron van grote creativiteit en charisma. Het was moeilijk voor te stellen hoe Apple Computer eruit zou zien zonder hem.
Zoals de tijd zou bewijzen, was hij in wezen onvervangbaar. Eerst probeerden John Sculley, dan Michael Spindler en tenslotte Gil Amelio het, maar slaagde er niet in zijn voetsporen te volgen.
Ze moeten allemaal de druk hebben gevoeld van een deel van de genetische code van Steve Job, die voor altijd in het bedrijf was en is ingebed. Ze probeerden allemaal cool te doen, maar zagen er op de een of andere manier ongemakkelijk uit. Ze werden nep-hippe CEO's in een spijkerbroek die met beroemdheden omgingen en deden alsof ze een geweldige technische visie hadden.
Ik vond het vooral vervelend toen Sculley zichzelf uitriep tot Apple's 'Chief Technology Officer'. Ik herinner me dat ik bijna stikte in de bagel die ik aan het eten was toen ik dit las in de San José Mercurius.
Ondertussen, na te hebben gespeeld met het idee om vanuit Californië naar de Amerikaanse senaat te gaan, hoewel hij nooit de moeite had genomen om bij een verkiezing te stemmen, herstelde Steve zich van zijn funk. Hij kondigde de oprichting aan van een nieuw bedrijf genaamd NeXT.
Steve nam me apart op een persconferentie waar hij het $ 100.000-logo onthulde dat hij in opdracht van de... beroemde grafisch ontwerper, Paul Rand, en nodigde me uit voor een bezoek aan zijn nieuwe hoofdkantoor vlak bij Redwood Road in Palo Alt. Dit was erg spannend, want ik geloofde echt dat hij het voor elkaar zou krijgen. NeXT zou een enorme hit worden en ik speelde met het idee om nog een tijdschrift te maken.
De kantoren van NeXT waren ongelooflijk. Ze waren gehuisvest in een gewoon gebouw in Silicon Valley vlak bij Redwood Road, maar het interieur was verbluffend, met: een prachtige zwevende trap ontworpen door I.M. Pei, niet anders dan sommige die tegenwoordig in de Apple-winkels te vinden zijn winkels.
Ik wachtte in de personeelslounge/cafetaria op de tweede verdieping. Ik herinner me de ongewoon mooie houten vloeren, moderne meubels die strak en duur waren en vooral een paar prachtige Ansel Adams ingelijste foto's aan de muren. De persoon aan de receptie die me had begeleid, zei dat Steve een echte geweldige sushichef had meegebracht die de beste "veganistische sushi" maakte die ze ooit had geproefd. En het was gratis, samen met massages, een ongelooflijk gezondheidsplan en andere voordelen.
Dan'l Lewin, die de inspanningen van de onderwijsmarkt van Apple leidde voordat hij samen met Steve op de vlucht sloeg om een soortgelijke maar meer zichtbare functioneerde bij NeXT, praatte even met me en nodigde me toen uit in de vergaderruimte waar Steve poseerde voor een schoolbord. Voordat ik zelfs maar kon gaan zitten, tekende hij waanzinnig diagrammen en pijlen op het bord terwijl hij uitlegde dat de markt voor hoger onderwijs waarop NeXT zich richtte veel groter was dan mensen zich realiseerden.
Steve vertelde me dat hij geluncht had met de beroemde Stanford-bioloog Paul Berg, die hem aanmoedigde om een betaalbare computer te maken met krachtig genoeg grafische afbeeldingen om niet-gegradueerde studenten de basis van DNA te leren. Alleen het gebruik van leerboeken was niet goed genoeg en het gebruik van "wet labs" voor het testen van biologische materie was te duur. Wat nodig was, was een computer die deze activiteiten kon simuleren. Personal computers waren niet opgewassen tegen de taak en de werkstations die dat wel waren, waren veel te duur.
Ik vond het een beetje teleurstellend dat NeXT niet voor een veel grotere markt ging, maar Steve was Steve en misschien was dat genoeg. Hij zei toen: "Laten we gaan lunchen, ik zal rijden."
Steve had zijn Mercedes ingeruild voor een strakke zwarte Porsche cabriolet en zoemend over Sand Hill Road met het dak naar beneden was ongeveer net zo cool als je kunt krijgen in dit deel van het universum. Steve reed mij en Dan'l naar de campus van Stanford om te lunchen op zijn favoriete plek, wat uiteindelijk de studentencafetaria bleek te zijn. Toen we op de campus aankwamen, had Steve moeite om een parkeerplaats te vinden. Hij klaagde over het "buitensporige" aantal gereserveerde plaatsen voor gehandicapten, dat volgens hem "totaal niet in verhouding" stond tot hun aantal. Maar, in tegenstelling tot zijn oude praktijk op de Apple-campus, parkeerde hij niet in een van hen.
Misschien was Steve Jobs een beetje volwassen geworden, dacht ik. Of misschien riskeerde hij op de Stanford Campus een kaartje te krijgen.
Ik herinner me dat ik me behoorlijk zelfbewust voelde toen ik daar met hem in de lunchrij stond, maar hij was... zich niet bewust en de studenten leken niet te weten wie hij was of ze waren zo gewend om hem te zien dat het nee was groot probleem. Tijdens de lunch vertelde Steve me: "Ik heb nog een computer in me en hopelijk is dit het. Zo niet, dan verkopen we er minimaal 40.000 alleen omdat mijn naam ermee verbonden is, en we zullen break-even draaien.'
Steve wilde dat ik een tijdschrift voor NeXT zou maken, net als Macworld, en natuurlijk wilde ik het doen. Maar naarmate de zaken zich ontwikkelden, verliet ik IDG en terwijl ik speelde om het project alleen te doen, gingen Steve en NeXT verder met mijn oude bedrijf. In het begin was ik hier verbitterd over, maar later realiseerde ik me dat ze me een enorm plezier hadden gedaan.
De NeXT-machine was een prachtige zwarte kubus met een grote fout: er was geen manier om er software in te krijgen zonder dat deze zich op een netwerk bevond. Het liep een paar jaar vast en werd toen van de markt gehaald. Daarna ging Steve terug naar Apple, en de rest is geschiedenis.
Dit was mijn laatste deel van de serie, "Mijn nauwe ontmoetingen met Steve Jobs.”
Deel 1: Steve ontmoeten
Deel 2: De Macintosh voor het eerst zien
Deel 3: We ontmoetten de ECHTE Steve Jobs
Deel 4: Steve Jobs zegt dat we "naar de balie moeten gaan"
Deel 5: Steve komt met een heel rare advertentie
Deel 6: Steve poseert voor de eerste cover van Macworld
Deel 7: Andrew Fluegelman dringt er bij Apple op aan de introductie uit te stellen
Deel 8: Pat McGovern ontmoet Steve, de deal is rond.
Deel 9: Steve is geweldig!
Deel 10: Steve Duimt zijn Neus bij de Apple II
Deel 11: De Macintosh spreekt voor zichzelf (letterlijk)...
Deel 12: De dikke Mac redt de dag
Deel 13: Steve neemt Tina mee naar het Macworld Dinner Party
Deel 14: Ella Fitzgerald zingt gelukkige verjaardag voor Steve
Deel 15: Steve's NeXT Big Thing
Volg mij op Twitter @davbunnell
