Als je een iPhone, laptop, Kindle, Android-apparaat, elektrische tandenborstel, babyfoon of GPS-navigator hebt, is deze waarschijnlijk in elkaar gezet door een arbeider in een Chinese fabriek.
Hoewel Apple momenteel jongleert met de PR hot-potato over de arbeidsomstandigheden in de Foxconn-fabrieken in China, een situatie die nog troebeler werd door de feitelijke verwijdering van de monoloog van Mike Daisey, tientallen andere internationale bedrijven maken daar hun onmisbare elektronica.
Voor een breder perspectief heeft Cult of Mac een van 's werelds toonaangevende experts op het gebied van moderne arbeid in Azië opgespoord.
Dr. Boy Lthje is socioloog aan het Frankfurt Institute of Social Research en momenteel gastonderzoeker aan de Oost-West Centrum in Honolulu, Hawaii die tien jaar fabrieken heeft bezocht om de arbeidsomstandigheden te bestuderen bij elektronicafabrikanten in Azië, waaronder Foxconn.
Lthje en een onderzoeksteam volgden de opkomst van elektronica contractfabrikanten
in China, toen technologiebedrijven in de VS in de jaren negentig begonnen met het uitbesteden van de elektronicaproductie voor een aankomend boek met de titel Van Silicon Valley tot Shenzhen. (Je kunt er een exclusief fragment van lezen hier.)In dit exclusieve interview geeft hij Cult of Mac een insider's blik op werknemers in de Aziatische elektronica-industrie, wat de omstandigheden daar moeilijker maakt dan andere soorten fabrieken in de regio, waarom hij sceptisch is over de audit van de Fair Labor Association en waarom er geen vergelijking is tussen je slordige zomerfabrieksoptreden en het behouden van een baan in China.
Cult van Mac: Je hebt veel contractfabrikanten in China en Azië bezocht, zijn dat sweatshops?
Jongen Lthje: Nee. Het algemene beeld in met name Azië en China is dat deze heel groot, heel modern zijn fabrieken gebouwd volgens de hoogste normen op het gebied van technologie, organisatie en human resource beheer. Natuurlijk kun je je afvragen wat "human resource management" betekent, maar het is heel anders dan een low-end, middelgroot assemblagebedrijf... Dat deel van de industrie is niet erg kapitaalintensief en vertrouwt meestal op handmatig werk werk.
Bij contractfabrikanten wordt de assemblage van grote systemen - zoals mobiele telefoons, iPads, iPods en notebooks - gedaan vanuit een zeer geavanceerde basis. Het is zeer kapitaalintensief en wordt uitgevoerd in grote fabrieken die een relatief goede werkomgeving bieden in vergelijking met kleinere bedrijven of werkplekken...
CoM: Kunnen de arbeidsomstandigheden in deze fabrieken worden verbeterd?
BL: Absoluut. Het probleem is niet de algemene werkomgeving, maar hoe menselijke arbeid in deze fabrieken wordt gebruikt. Het werk is zeer, zeer gesegmenteerd en de mate van automatisering in de meeste fabrieken in China en Azië is lager dan dat zou in Europa of de Verenigde Staten zijn... Ook is persoonlijke controle door supervisors langs de lopende band erg streng.
Over het algemeen is er meer handenarbeid omdat de arbeidskosten lager zijn en handwerk flexibeler is wanneer: het gaat om het snel herconfigureren van productieprocessen en het werken met partijen en batches onder veranderende markt voorwaarden…
Het geautomatiseerde deel van het assemblageproces is meestal: Surface Mount-technologie (SMT), in feite programmeerbare geautomatiseerde machines die minuscule kleine onderdelen zoals connectoren of chips of andere elektronische onderdelen op printplaten plaatsen. Er zijn verschillende manieren om dit soort werk voor de operator te ontwerpen. In Europa kunnen operators bijvoorbeeld relatief bekwaam zijn en meerdere lijnen tegelijk bewaken. Ze houden zich voornamelijk bezig met het oplossen van problemen en het toezicht houden.
In China – of andere Aziatische landen – vind je operators die slechts één werkstation of één werkproces in de gaten houden... Dus dat is hij of zij het grootste deel van de dag naar een scherm kijken, en wanneer een rood lampje of een groen lampje of een blauw lampje knippert, zorgen ze voor een soepele activiteiten. Het resultaat in deze fabrieken is zeer, zeer vakkundig werk.
CoM: Is dat omdat, zoals je opmerkte in a papier, er een bijna eindeloos aanbod van ongeschoolde arbeidsmigranten is?
BL: Ja. In China bestaat het personeelsbestand van al deze elektronicabedrijven voor 90 procent of meer uit migrerende werknemers. Ik heb het over de operators, de mensen die aan de lijnen werken. Het technisch personeel in de meeste van deze plaatsen is of lokaal of het zijn migranten, maar ze hebben een hogere status omdat ze in staat zijn om lokale registratie van het huishouden te verkrijgen. De migrerende werknemers zijn niet ongeschoold, aangezien ze vaak een goede middelbare schoolopleiding hebben genoten. Maar ze hebben geen kans om een opleiding te krijgen in geschoolde industriële banen... In China maakt de registratie van huishoudens een enorm, enorm verschil.
CoM: Welke invloed heeft de registratie van huishoudens op de werknemers in deze fabrieken?
BL:Hukou, of huishoudenregistratie, is een van de basisdingen die u moet begrijpen over arbeid in China. Het is ontworpen om grootschalige verplaatsing van mensen van het platteland naar de stad te voorkomen en bestaat sinds de jaren vijftig. Uw gezinsregistratie als staatsburger is alleen geldig in uw geboorteplaats of de woonplaats van uw gezin.
Dus de 150-200 miljoen migrerende werknemers die wonen en werken in grote steden, zoals Shanghai of Shenzhen, kunnen hun gezinsregistratie niet overzetten naar waar ze daadwerkelijk wonen en werken. Het betekent dat ze geen toegang hebben tot een ziektekostenverzekering of enige vorm van welzijn - je kunt je kinderen ook niet lokaal naar school sturen, en er zijn beperkingen op allerlei soorten openbare diensten.
In China maakt het een enorm verschil in status. Het is alsof ze geen staatsburgerschap hebben in hun eigen land, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Mexicaanse arbeidsmigranten in de Verenigde Staten.
CoM: Dus de meeste werknemers bij deze elektronicafabrikanten zijn in wezen tweederangsburgers?
BL: Ja. De arbeidskrachten van deze grote contractfabrikanten voor elektronica zijn bijna 100 procent migranten op operatorniveau. Het is het productiemodel van de industrie… Daarentegen wordt de automobielindustrie [in China] meestal gedaan met lokale arbeiders die daardoor een heel andere status hebben.
Als je een autofabriek van een multinational bezoekt, zijn de meeste arbeiders lokaal en hebben ze een veel beter loon en totaal verschillende leefomstandigheden - ze leven niet in slaapzalen, ze wonen in huizen of appartementen. Als ze goed worden betaald, hebben ze misschien zelfs een auto. Dit is meer een leefsituatie die we zouden herkennen voor industriële arbeiders.
Het productiemodel van de contractfabrikanten van elektronica is sterk gebaseerd op de grootschalige uitbuiting van migrerende werknemers en deze werkgevers die misbruik maken van hun gediscrimineerde status.
CoM: Kan dat op beleidsniveau worden gecorrigeerd?
BL: Absoluut. Op de lange termijn kan de situatie alleen worden veranderd door het Hukou-systeem te hervormen, maar dat staat momenteel niet op de agenda in China. Het belangrijkste is de handhaving van bestaande regels.
Arbeidswetten in China zijn redelijk goed, in veel opzichten zijn ze beter en uitgebreider dan in de V.S. Veel van de regels worden niet op lokaal niveau gehandhaafd en dit is met name het belangrijkste probleem bij Foxconn.
CoM: Welke arbeidswetten worden bij Foxconn niet gehandhaafd?
BL: Arbeidswetten in China staan 36 uur overwerk per maand toe, dit is een zeer strikte regel. Er kan enige ruimte zijn voor interpretatie of verdeling van die uren, soms over maanden of gedurende een jaar. Doorgaans wordt overwerk gespreid in de kledingproductie, waar het werk seizoensgebonden is.
In Foxconn - en bij de meeste andere elektronische contractfabrikanten is het voor allemaal hetzelfde - is de werkweek ongeveer 60 uur per week. Vooral bij Foxconn worden alle ploegenschema's berekend op deze 60-urige werkweek.
Dit is in strijd met bestaande Chinese arbeidswetten, maar de lokale overheid en de lokale arbeidsbureaus knijpen er een oogje voor dicht. Het is heel typisch in China, deze "flexibele interpretatie" van bestaande wetten door lokale overheden. Als deze regels zouden worden gehandhaafd, zou dit een enorme verandering teweegbrengen in dit productiemodel...
CoM: Dus zou een onderzoek door een entiteit als de Fair Labour Association enige impact hebben?
BL: Nee. Het zal waarschijnlijk een negatief effect hebben; de activiteiten van organisaties zoals de FLA worden door lokale overheden in feite als excuus gebruikt om de bestaande wetten niet te handhaven.
Tientallen merken en fabrikanten (NDR: waaronder Apple, Sony, Microsoft, HP en productiegiganten Foxconn en Flextronics) zijn lid van de Electronic Industry Citizenship Coalition (EICC) en hun gedragscode bepaalt dat 80 uur overwerk per maand, of 60 totale werkuren per week, "aanvaardbaar" is voor loonwerkers en leveranciers.
In veel bedrijven verwijzen ze naar deze gedragscode om het overtreden van bestaande Chinese arbeidswetten te rechtvaardigen. We kennen één geval waarin de FLA schendingen van de werkuren onderzocht, ik kan de naam niet noemen, maar het was in Guangdong, dezelfde provincie als de Foxconn-fabriek in Shenzhen. In dit geval werd de overtreding van bestaande overwerkregels niet eens genoemd in het rapport.
Om de situatie van arbeiders in deze fabrieken te veranderen, moet je bestaande wetten handhaven. Dit is een probleem zowel binnen China als op internationaal niveau. Als de V.S. en E.U. maakte het een regel dat nationale arbeidswetten in landen waar fabrieken zijn gevestigd, moeten: worden gerespecteerd als voorwaarde voor markttoegang en certificering van de producten, zou een grote stap zijn naar voren.
Ontwikkelde landen negeren de bestaande regels in ontwikkelingslanden in plaats van druk uit te oefenen om die wetten te laten respecteren.
CoM: Hoe zit het met vakbonden?
BL: Werknemers in deze fabrieken hebben hun eigen onafhankelijke vakbondsvertegenwoordiging nodig, dat is ook essentieel. Er zijn enkele ontwikkelingen in deze richting, met name in de provincie Guangdong. In 2010 waren er tal van stakingen bij fabrikanten van auto-onderdelen dat gebeurde rond dezelfde tijd als de tragische zelfmoorden in Foxconn... In sommige van deze stakingen probeerden de vakbonden met werkgevers over loonsverhogingen te onderhandelen. In sommige gevallen is het gebeurd en in andere niet...
Een van de gevolgen was dat lokale vakbonden begonnen te werken aan onafhankelijkheid van de overheid, van de partij en vooral van de werkgevers. Dus proberen ze werknemers te vertegenwoordigen in collectieve onderhandelingen. Er zijn enkele gevallen waarin de lonen aanzienlijk zijn verhoogd, maar de meeste bevinden zich in de auto-industrie... Het staat nog in de kinderschoenen, maar dat is de juiste richting om in te gaan. Het zou substantiële kansen bieden voor met name werknemers en migrerende werknemers...
CoM: Sommige mensen in de VS hebben de perceptie dat banen bij Foxconn niet slechter zijn dan slechte banen die veel mensen hadden op de middelbare school of universiteit - is dat waar?
BL: Hoe slecht moet een baan zijn? (Lacht.) De vergelijking gaat niet echt op, deze Chinese arbeiders zijn geen studenten die wat extra geld nodig hebben. Het zijn mensen uit zeer, zeer arme dorpen en hun families hebben dit geld nodig om de eindjes aan elkaar te knopen. Dit is de reden waarom ze deze lange reizen maken - sommigen van hen reizen 2.000 mijl - om bij deze werkplekken te komen en ze kunnen misschien maar één keer per jaar naar huis, tijdens het Lentefestival.
Dit zijn geen banen die ze na een paar maanden kunnen verlaten en weer naar school gaan. Er hangt teveel van af.
Volg @nmar op Twitter
