Eerder vandaag, Gizmodo heeft een paar foto's geplaatst van wat wordt verondersteld de vruchten te zijn van Microsoft's Project Pink - naar verluidt de zogenaamde ZunePhone. De verdiensten van de ontwerpen zijn al eindeloos online besproken (de meeste mensen lijken het bovenstaande leuk te vinden, genaamd "Waar" "Puur" en zijn verbaasd over die hieronder, "Turtle"). Voor wat het waard is, ze lijken me prima en kunnen zelfs een behoorlijk grote plons maken als ze naar Verizon komen, een geweldig besturingssysteem, een degelijke app-bibliotheek en Xbox-gekoppelde games hebben; zoals ik al eerder zei, het gaat niet om het product, het gaat om het platform en het netwerk.
Maar aangezien dit een Mac-blog is, ga ik niet lang nadenken over wat Project Pink wel of niet zou kunnen betekenen. Ik ben meer geïnteresseerd in hoe dit grote lek, waarschijnlijk maanden voor de officiële aankondiging of release, gewoon laat zien hoe moeilijk het is om met innovatie om te gaan zoals Apple doet: in het geheim, op tijd en met grote gevolg.
Bedenk wat we wisten over de iPhone vóór de release: dat Apple een telefoon zou maken. Kan zijn. Dat is het. Eerlijk gezegd wist ik niet zeker of er echt een iPhone was totdat Steve hem op MacWorld aankondigde. We hadden een miljoen weergaven van ontwerpers gezien, waarvan geen enkele in de buurt kwam van wat Apple had uitgebracht. Vergelijk dat eens met wat we wisten over de Google G1: ALLES. Met de Pink-telefoons weten we nu vrijwel alles over het industriële ontwerp en de hardware, we kennen het besturingssysteem en we hebben gevoel voor de gebruikersinterface.
Dit gebeurt niet omdat de concurrenten van Apple incompetent zijn - verre van dat. Het is gewoon het feit dat het in de media-omgeving die we tegenwoordig hebben, bijna onmogelijk is om iets geheim te houden waar mensen iets over willen weten. Eén fout van duizenden mensen kan uw uiterst geheime project de wereld in sturen. We kennen de bron van het Pink-lek niet - het kan letterlijk iedereen zijn - een Microsoftie, een Sharp-medewerker, iemand bij de ODM, iemand bij het reclamebureau, iemand bij het PR-bureau, of zelfs een journalist onder embargo is weg schurk. Het is ongelooflijk moeilijk te traceren en nog moeilijker om te voorkomen dat het gebeurt.
En dit is de reden waarom het vermogen van Apple om hype te creëren, in stand te houden en vaak te overtreffen zo opmerkelijk is. Er zijn soms lekken geweest, maar nooit zo groot. In plaats daarvan slaagt Apple erin de geruchtenbranden net genoeg aan te wakkeren zodat we allemaal een idee hebben van wat het zou kunnen maken volgende - we zijn er allemaal van overtuigd dat Apple een tablet maakt - maar niemand van ons heeft enig idee wat het eigenlijk is zal zijn. We weten niet eens welk besturingssysteem zo'n tablet zal draaien.
Het behouden van die mystiek vereist ongelooflijke loyaliteit van uw medewerkers, extreme paranoia en zelfs een onwil om een van uw partners de laatste apparaten te laten aanraken of zien. Het is duidelijk zo moeilijk dat Apple het niet eens probeert te doen voor incrementele of niet-verrassende producten, wat zou kunnen verklaren hoe al die behuizingfabrikanten lekte de nano met de videocamera al die weken geleden.
Het zijn de struikelblokken van de concurrenten van Apple die me eraan herinneren hoe speciaal Steve Jobs en zijn team zijn als ze aan de top van hun spel staan. De reden dat het hele tech-mediakorps krankzinnig werd van de iPhone, was dat het een geweldig product was en tegelijk een enorme verrassing.
En in het verbonden tijdperk is dat net zo moeilijk als een solide multitouch-implementatie.