Een paar jaar geleden heb ik een fietscomputer gekocht om me te helpen trainen voor de Death Ride, een eendaagse fietstocht van 130 mijl door de bergen van de Sierra Nevada in Californië. Het was een top-of-the-line GPS-uitgerust apparaat van Garmin. Het had digitale kaarten en stapsgewijze aanwijzingen en elke functie onder de zon. Het meet snelheid en prestaties, inclusief zaken als cadans (trapsnelheid) en klimsnelheid.
Ik kocht het voornamelijk om te gebruiken met een hartslagmeter, die mederijders me adviseerden om te gebruiken om mijn inspanning te moduleren. Als je je hart onder een bepaalde drempel houdt, kun je zo'n beetje de hele dag rijden. Alle andere leden van het team (The Leukemia and Lymphoma Society's) Team in opleiding programma. Fantastisch, trouwens) had dezelfde high-end modellen. We hadden allemaal verschillende fietsen, maar dezelfde Garmin-computer.
In het begin gaf ik niet veel om de meeste metingen die het kostte. Maar naarmate ik fitter werd, werd ik sneller, en ik begon te kijken naar mijn gemiddelde snelheid over die lange afstandstrainingen, die vaak 100 mijl of meer waren. Elke week kroop de gemiddelde snelheid omhoog, ook al werden de ritten langer en zwaarder.
Vreemd genoeg, omdat ik het niet verwachtte, bleek dat ene simpele getal een enorme motivator te zijn. Elk weekend zou ik uitkijken naar een rit van 120 mijl door de heuvels van de Bay Area, zodat ik 1 of 2 MPH aan mijn gemiddelde snelheid kon toevoegen.
Aanhangers van digitale fitnessgadgets presenteren het 'gekwantificeerde zelf' als de beste manier om controle over je gezondheid te krijgen; ken uzelf door uw gegevens.
Ik ben absoluut geen A-type persoonlijkheid, iemand die doelen stelt en mijn prestaties meet. Ik ben het tegenovergestelde, in feite. Ik vermijd meestal alle getallen in mijn leven - mijn banksaldo, het verkeer naar de Cult of Mac-website, de verkoop van mijn boeken. Want als de cijfers niet goed zijn, word ik depressief en kan ik een dag of twee niet functioneren. Het is beter om de cijfers helemaal te vermijden.
Ik heb last van depressies sinds ik een kind was. Het is niet erg, maar een keer per maand of zo moet ik me een paar dagen terugtrekken. Het is een fysiek iets, regelmatig als een uurwerk. Naarmate ik ouder ben geworden, kunnen een paar dagen zich soms uitstrekken tot meerdere dagen, en soms, zeer zelden, tot weken.
Voor mij is lichaamsbeweging de beste remedie tegen depressie. Het geneest de depressie niet echt, omdat ik niet kan sporten als ik in het diepe blauw ben. Ik kan mezelf er niet toe dwingen. Maar het houdt het wel op afstand. Als ik regelmatig sport, word ik niet zo vaak depressief. Het probleem is dat werk en leven te vaak in de weg staan.
Meer recentelijk ben ik begonnen met het dragen van een Jawbone Up-polsbandje, dat ik vooral uit nieuwsgierigheid kocht. Ik had het idee dat ik het zou gebruiken om fit te worden, maar in het begin vond ik het echt niet leuk. Ik oefende slechts sporadisch en de grafieken lieten zien hoe zittend ik was. Het waren duidelijke, grafische weergaven van chronische inactiviteit. Ik was aan het afvlakken. Nogmaals, in plaats van me te motiveren om van de bank af te komen, stopte ik er gewoon naar te kijken.
Daarna begon ik regelmatig te hardlopen in de sportschool. Ik uploadde de Jawbone een keer per week of zo, maar besteedde er niet veel aandacht aan. Maar nogmaals, toen ik langzaamaan sneller en beter werd in hardlopen, begon ik meer aandacht te besteden aan de gegevens. De grafieken lieten een enorme piek in activiteit zien op de dag dat ik sportte, waardoor ik me een beetje schuldig voelde, zelfs angstig, op de dagen dat ik dat niet deed.
De feedback begon een motivator te worden. Het was niet de belangrijkste motivator - dat was het rennen zelf. Ik begon uit te kijken naar de run. De grafiek aan het eind van de dag was slechts de kers op de taart.
