Nieuw toneelstuk Stad in brand is hier om de line-up van Apple TV+ op te schudden. Het speelt zich af in New York City in 2003 en is een bochtig, door toeval beladen verhaal over een meisje dat is vermoord in Central Park. Het richt zich op een onderling verbonden web van mensen die willen weten wat er is gebeurd en waarom, evenals verdachten die willen dat de wereld haar dood vergeet.
Met zijn uitgestrekte weergave van misdaad en de muziekscene in NYC, Stad in brand ziet eruit als een toss: een gekwalificeerd succes of een interessante mislukking. Hoe dan ook, deze is het bekijken waard.
Dit bericht bevat aangesloten links. Cult van Mac kan een commissie verdienen wanneer u onze links gebruikt om artikelen te kopen.
Stad in brand seizoen één opener samenvatting
Seizoen 1, afleveringen 1, 2 en 3: Het is 4 juli 2003 in New York City en er is iemand neergeschoten in Central Park. Haar naam is Samantha (gespeeld door Achtervolg Sui Wonders). Hoewel Samantha veel vrienden had, waren er geen getuigen van haar poging tot moord.
Laten we beginnen met haar vrienden. Charlie (Wyatt Oleff), die met Samantha naar de middelbare school ging, kwam haar tegen toen ze in de stad was voor therapie (zijn vader stierf op 9/11). Hij en Sam sloten vriendschap, maar die eindigde abrupt nadat hij huisarrest kreeg omdat hij dronken met haar was geworden, kort voor haar dood. (Hij realiseerde zich dat hij rouwde om zijn vader door zijn relatie met haar.) Dus wanneer Samantha sterft, is hij aan de grond genageld door het mysterie.
Dan is er Keith (Ashley Zukerman), met wie Samantha een affaire had. Keith was getrouwd met Regan (Jemima Kirke), maar ze maakte het uit met hem toen ze zijn ontrouw ontdekte. Voordat ze uit elkaar ging, liet ze een bericht achter bij Mercer (Xavier Clyde), een wederzijdse kennis van haar broer, William (Nico Tortorella), om haar te vinden.
Kennismaking is eigenlijk het verkeerde woord. Willem is slapen met Mercer, die leraar is op de school van Regan en Keith. William, een drugsverslaafde, heeft Regan uit zijn leven geschrapt. Ook was hij de zanger in Samantha's favoriete band.
Een cast van personages en een noodlottig feest
En dan hebben we Riool (Alexandra Doeke) en Sol (Alexander Piniro), de wannabe guerrilla's waar Sam omging en die bevriend waren met William's oude bandleden. Ze stalen explosief materiaal van de werkplek van Samantha's vader. Ze maakt zich zorgen over wat ze van plan zijn met hun buit en belt Keith om hem te waarschuwen. Hij wil echter niet met haar praten omdat hij haar nog steeds de schuld geeft van het uiteenvallen van zijn huwelijk. Dus probeert ze hem te ontmoeten op zijn Fourth of July-feest in de stad, een feest dat William verlaat om zijn band te zien spelen met hun nieuwe zanger, Nicky (Max Milner).
Mercer doet eindigen op het feest. Hij ziet zelfs Sam buiten wachten voordat hij alleen naar binnen gaat en high wordt met een bijzonder pittige Regan, die zich zorgen maakt over de afwezigheid van zowel haar broer als haar man. Mercer gaat later naar huis als hij Samantha hoort schreeuwen in het park. Hij belt de politie, en als ze komen opdagen, vinden ze William's drugs bij hem en nemen ze hem mee, ook al lijkt hij niet echt een verdachte van de moord.
Het is niet alsof het voor rechercheurs McFadden (Kathleen Munroe) en parsa (Omid Abtahi) die Samantha ook neerschoot.
Dat is precies waar mijn moeder zich zorgen over zou maken
Foto: Apple TV+
Stad in brand is een curieuze. Dus, allereerst, het is gebaseerd op een deurstop van een roman van Garth Risk Hellberg over het leven van New Yorkers tijdens de stroomuitval van 1977. Het boek was duidelijk Dickensiaans en bracht de rijken en de armen, de anarchisten en de kapitalisten met elkaar in verband. New York steunde in 1977 zo'n klimaat, omdat het in wezen onbestuurd, arm en hongerig en wanhopig was, maar creatief en onverschrokken. Dat moment gaf ons punkrock en Robert Mapplethorpe, Keith Haring en CBGB.
De setting van het boek uit 1977 is door showrunners omgezet naar 2003 Jos Schwartz En Stephanie Savage. Ze werkten aan tv-shows zoals de O.C. toen, en kort daarna omgedraaid Roddelster tot een fenomeen.
Nu … als je, zoals ik, een zekere genegenheid hebt (lees: hondsdolle obsessie) met de kunst van New York in de jaren '70 en de mensen die er waren om het te ervaren zoals Lucy Sante, John Cale, Gary Indiana, Fran Lebowitz, Molly Haskell, Martin Scorsese, John Lurie en Greg Tate … het wisselen van tijdsperiode lijkt een geladen beslissing.
Aan de ene kant betwijfel ik of deze crew het New York van de jaren 70 recht zou hebben gedaan, want eerlijk gezegd zelfs die van Scorsese niet. Vinylheeft het gevoel dat nog steeds uit die periode voortkomt in beeld, woord, noten en geluid weten te vangen. Aan de andere kant voelt het een beetje als een ontsnapping om er geen geld aan uit te geven. Waarom zou je het boek in de eerste plaats aanpassen als je niet wilt profiteren van de mogelijkheden die inherent zijn aan de dichte pagina's?
De NYC-scène van 2003 vastleggen
In beweging Stad in brand naar 2003 is ook een beetje beladen voor mij, want toen begon ik net met alle muziek op de soundtrack van deze show. Ik was in die periode niet in New York, behalve als frequente bezoeker, maar ik had al die albums uit mijn hoofd geleerd en kon die gasten uit de politie-opstellingen of buitenbrunches halen.
The Yeah Yeah Yeahs, The Rapture, The Strokes, TV On The Radio, The Walkmen, Ambulance Ltd., The Fever, mijn geliefden Interpol... deze bands betekenden meer voor mij dan de namen van mijn klasgenoten, en ik had er maar acht voor een paar jaren. (Ik ging naar een hippieschool.) Ik ben opgegroeid met het kennen van enkele van deze bands en veel van hun voormalige cohorten - het soort mensen dat hun haar vasthield terwijl ze kotsten na shows. Duizelingwekkend dicht bij die energie komen, kan voelen alsof je voor het eerst high wordt, en ik ben vaak dankbaar dat ik niet dichterbij ben gekomen.
Hoe dan ook, de Stad in brand team doet het niet best job die vastlegde hoe het voelde om naar shows te gaan en deze periode door te maken. (Er is een documentaire genaamd Ontmoet me in de badkamer, gebaseerd op een boek met dezelfde naam, dat je laat weten, als je nieuwsgierig bent en er niet bij was, hoe het was om in de innerlijke kring van die bands.) Het nieuwe Apple TV+-drama is echter een bewonderenswaardige poging om die dynamische scène te vertalen naar een gespeend publiek op Roddelster.
Een paar struikelblokken, maar zeker potentieel
Dingen beginnen een beetje ruw. Er is een behoorlijk onvergeeflijke montage van Charlie die rouwt om zijn vader, met audio van 9/11 die op de achtergrond speelt en zijn vader hem belt en zegt dat hij niet naar huis zal komen. "Mijn vader is afgelopen september overleden", zegt Charlie tegen Samantha, in plaats van alleen maar te zeggen: "Mijn vader stierf op 9/11." Behoorlijk slecht.
Ook sprak niemand in 2003 zoals iedereen in deze show. Niet de punkers, niet de volwassenen op cocktailparty's, niet de eekhoornige vierkantjes aan de rand van elke scène. Ik kende ze, ik was er getuige van, ik was ze. Het is alles manier te modern - de uitdrukkingen en de lichaamstaal en de stotterende, onzekere spraakpatronen. Bovendien verandert de kromme verhuurder-riff van de show uit het draaiboek van Donald Trump in tweedehands Opvolging, maar het is gewoon niet zo interessant als de HBO-hit. (Ik heb het nog niet eens over John Cameron Mitchell gehad, die een achterbakse zakenman speelt, dus Byzantine is de Stad in brand verhaallijn).
Zo kan een tv-show beter zijn dan een roman
Foto: Apple TV+
Het goede nieuws is dat er goed nieuws is. In zijn recensie van het boek in De New Yorker, zei Louis Menand over de kriskras toevalligheden van het verhaal: “Het is natuurlijk allemaal hoogst ongeloofwaardig. In tegenstelling tot wat nieuwkomers in de stad zich misschien voorstellen, is New York een plek waar cirkels elkaar bijna nooit kruisen, behalve bij transacties - tijdens coöperatieve vergaderingen en ouder-leraarconferenties, of tijdens jurydienst. New Yorkers circuleren meestal binnen hun eigen klasse en beroepskringen. Manhattan bestaat uit honderd kleine steden, ongelijk verdeeld over zo'n tweeëntwintig vierkante kilometer stadsruimte.'
De Apple TV+-versie van Stad in brand verlicht dit probleem omdat het een tv-programma is. Het valt minder op als je kennismaakt met een dozijn personages en dan delen ze toevallig een verhaal.
De uitvoeringen zijn meestal goed, hoewel Jemima Kirke MVP wint in haar rol als Regan, een huisvrouw uit de Upper East Side op het randje. Ik heb niet gekeken Meisjestoen het nieuw was, had ze dus geen echt referentiekader voor haar acteerwerk, maar ze lijkt me de persoon die het meest leeft onder de attributen van hun personage in deze show.
Ik had toen heel veel bedenkingen Stad in brand begonnen, maar ik ben bereid om de show een kans te geven, dus iedereen doet het iets rechts.
★★★☆☆
Horloge Stad in brand op Apple TV+
De eerste drie afleveringen Stad in brand ging vandaag in première op Apple TV+ en elke vrijdag komen er nieuwe afleveringen aan.
beoordeeld: TV-MA
Bekijk op:Apple TV+
Scout Tafoya is een film- en tv-criticus, regisseur en maker van de langlopende video-essayserie De onbeminde voor RogerEbert. com. Hij heeft voor geschreven The Village Voice, Filmcommentaar, The Los Angeles Review of Books En Nylon tijdschrift. Hij is de auteur van Cinemafagie: over de psychedelische klassieke vorm van Tobe Hooper En Maar God maakte van hem een dichter: kijken naar John Ford in de 21e eeuw, de regisseur van 25 speelfilms, en de regisseur en editor van meer dan 300 video-essays, die te vinden zijn op Patreon.com/honorszombie.
