Nieuw Apple TV+ kinderprogramma Kikker en Pad, gebaseerd op de klassieke boekenreeks van Arnold Lobel over twee amfibische vrienden, is slim en eenvoudig geanimeerd in de stijl van de Caldecott Award-winnende auteur.
Kikker en pad is een echt juweeltje - een welkome opname in de Apple TV+ line-up, en een eervolle bewerking van een klassieker.
Kikker en pad recensie van seizoen één
Seizoen 1: Kikker (ingesproken door Nat Faxon) en Toad (ingesproken door Kevin Michaël Richardson) zijn beste vrienden in hun moerassige dorpje. Ze doen alles samen, ook al kunnen ze soms niet anders dan het slechtste en gekste in elkaar naar boven halen.
Neem bijvoorbeeld de dag dat Toad zijn beste partij koekjes ooit maakt. Hij brengt ze naar Frog en zijn vriend bevestigt dat het inderdaad de beste koekjes zijn die ze ooit hebben geproefd. Helaas blijken ze zo goed dat ze niet kunnen stoppen met eten. Er moet een oplossing bedacht worden. Ze zouden ze kunnen verbergen... behalve dat ze dat natuurlijk zouden doen
weten waar ze verborgen waren. Kikker stelt voor om ze in een gat in de grond te begraven. Maar dan herinnert Toad hem eraan dat ze dat zouden doen nog steeds weten waar de cookies zijn. Het bindt ze in de knoop.Deze show mailt zijn mooie lessen niet in
Of bedenk eens wanneer Frog ontdekt dat Toad nooit post heeft gekregen. Elke dag rond posttijd zit Toad eenzaam op zijn veranda te wachten op de brief die nooit zal aankomen. Dus besluit Frog er iets aan te doen. Hij gaat naar huis en schrijft Toad zelf een brief en geeft die vervolgens aan de postslak (ingesproken door Aparna Nacherla). Dan gaat hij naar het huis van Toad. Pad heeft besloten een dutje te doen in plaats van op de brief te wachten, maar Kikker vertelt hem dat de post eraan komt. Dan Kikker wordt degene die ongeduldig is voor de post.
Door dit alles heen helpt hun vriendschap hen door elke beproeving heen. Wanneer Toad Frog elke smaak ijs probeert te brengen om een warme dag te verbeteren - en schokkend genoeg smelt alles - wordt Frog nog steeds geraakt door het gebaar. En hij juicht Pad toe over de melige ramp. Evenzo, wanneer Kikker iedereen in de stad vertelt dat hij Toad een brief stuurt, leren ze allemaal hoe graag Toad een brief wil. En iedereen neemt de tijd om hem er een te schrijven.
In principe, Kikker en pad serveert een nooit aflatende litanie van warme en prachtige momenten.
Prachtige verhalen, prachtig geanimeerd
Afbeelding: Apple TV+
Na vijf decennia als een geliefde kinderboekenreeks te hebben doorgebracht, Kikker en padvond de afgelopen vijf jaar een bizar tweede leven als meme-formaat. De kop Gier liep met toen Apple TV + aankondigde dat de aanpassing ervan u alles zou moeten vertellen wat u moet weten over hoe Kikker en pad hebben een metamorfose ondergaan in de jaren sinds het debuut van het herfstkinderboek: “Apple TV+ zegt homorechten, maakt Kikker en pad Show.”
Nu, de vreemdheid van Kikker en Pad werd er vooral door opgedrongen door een cultuur die iconen nodig had (en begrijpelijkerwijs beschermend voor wat in cultuur kan worden gelezen als verbonden met een progressieve agenda, aangezien kinderen steeds meer het doelwit zijn van conservatieve wetgeving en de verschrikkingen die deze ontketent op verwarde jonge mensen). Maar het was een leuk idee, en niemand kreeg een aanval toen het begon.
Zeker, de boodschap van vriendelijkheid en alles doen voor je vrienden doet dat wel nog steeds spelen als stilletjes radicaal in een zeer door zichzelf geobsedeerde en kleingeestige cultuur. Dus zelfs zonder de subtekst (en de show slaat niet harder dan nodig is over het persoonlijke leven van de springende helden), Kikker en pad speelt nog steeds prachtig. Maar dan betekent het tentoongestelde vaartuig dat het niet echt iets anders had kunnen doen. De animatiestijl vloeit er zo uit Arnold Lobel's iconische illustraties, met alle vage randen en potloodstreken van het origineel, wat zeer welkom is.
Rob Hoegee brengt Kikker en pad tot leven
De nieuwe kindershow van Apple TV+ heeft misschien niet de echt meeslepende stijl van zoiets als een culthit Over de tuinmuur — nog steeds de gouden standaard van mythische, geanimeerde Americana - maar de betrekkelijke eenvoud is ontworpen. Kikker en pad is ontworpen om kinderen een superzachte ervaring te geven terwijl het kleine stukjes persoonlijke verbetering meedeelt (genesteld tussen de mooie, folk-geïnspireerde partituur van Mark Evitts).
De maker en hoofdschrijver (en af en toe een stemacteur) is Rob Hoegee, die ook de met een Peabody Award bekroonde Apple TV+-show creëerde Stilwater, die lessen van zen zelfontdekking en controle aan kinderen bijbracht. Hoegee heeft het idee van onopvallende maar dwangmatig kijkbare kinder-tv al heel lang geperfectioneerd. Omdat ik niet alles heb gezien wat hij heeft gedaan (ik ben tenslotte een kinderloze 30-iets), kan ik het niet met zekerheid zeggen. Maar Kikker en pad lijkt een beetje op de show die hij zijn hele carrière heeft opgebouwd.
Om hem te helpen een mooie omgeving te creëren waarin kinderen tijd kunnen doorbrengen, rondde Hoegee de cast af met professionals uit LA comedy en legendes van animatie. In de eerste categorie krijgen we cameo's van Betsy Sodaro, Ron Funches, Margaret Cho en meer. In het laatstgenoemde, Tom Kenny (Spongebob zelf) komt langs Kevin Michaël Richardson, die al tientallen jaren honderden stemmen op zijn naam heeft staan. Zijn Toad-optreden vormt het hart van de show.
Richardson en Faxon brengen hun regels op zo'n manier dat je het gevoel hebt dat je de originele verhalen wordt voorgelezen door een liefhebbende ouder. Richardsons consternatie, verwarring en gevoel van verwondering zijn allemaal toonhoogte-perfect. Hij is precies wat deze show nodig heeft, en ik ben verheugd dat mensen deze klassieke verhalen kunnen ervaren, gebracht door mensen die echt om het eindresultaat geven.
★★★★★
Horloge Kikker en pad op Apple TV+
Het eerste seizoen van Kikker en pad komen vandaag aan op Apple TV+.
beoordeeld: TV-Y
Bekijk op:Apple TV+
Scout Tafoya is een film- en tv-criticus, regisseur en maker van de langlopende video-essayserie De onbeminde voor RogerEbert. com. Hij heeft voor geschreven The Village Voice, Filmcommentaar, The Los Angeles Review of Books En Nylon tijdschrift. Hij is de auteur van Cinemafagie: over de psychedelische klassieke vorm van Tobe Hooper En Maar God maakte van hem een dichter: kijken naar John Ford in de 21e eeuw, de regisseur van 30 speelfilms en de regisseur en editor van meer dan 300 video-essays, die te vinden zijn op Patreon.com/honorszombie.
