Centrale park, de Apple TV+ geanimeerde musical over een gezin dat woont en zorgt voor het titulaire New Yorkse park, keert terug voor meer willekeurige, vrolijke grappen in het tweede seizoen.
Niets brengt de ergste impulsen naar boven in een schrijverskamer zoals aanmoediging. En het tweede seizoen van de show — gemaakt door Bob's Burgers duo Nora Smith en Loren Bouchard samen met Josh Gad (Bevroren) — is agressief groter en kostbaarder dan de eerste. Als het niet jouw ding is, ga je op zoek naar het dichtstbijzijnde open venster.
Centrale park Seizoen 2 recensie
Als je het eerste seizoen van Centrale park, Allereerst: Heb jij even geluk!
Ten tweede gaat de show over parkwachter Owen (ingesproken door Leslie Odom Jr.); zijn vrouw, Paige (Kathryn Hahn); hun zoon, Cole (Tituss Burgess); en hun dochter Molly (Emmy Raver-Lampman). (Raver-Lampman vervangen) Kristen Bell nadat ze stopte, in navolging van Jenny Slate's soortgelijke zet om te stoppen met het spelen van een mixed-race-personage op Netflix's Grote mond).
Centrale park wordt verteld door Birdie (Gad), een magische dakloze bard. De belangrijkste antagonist is een hotelmagnaat genaamd Bitsy (Stanley Tucci) en haar inwonende assistente, Helen (Daveed Diggs).
In het tweede seizoen versnellen de schrijf- en vocale leveringen van de show om in twee keer zoveel moeizame grappen te passen. De songcraft blijft echter net zo saai en schattig als vorig seizoen. En ik weet niet of ik de enige ben, maar het klonk wel vooral deze keer automatisch afgesteld.
Ik weet dat hier een publiek voor is. Mijn oudere zus zou dit waarschijnlijk geweldig vinden als ze Apple TV+ had. Het kan echter niet genoeg worden benadrukt dat als je zelfs maar een enkel element in het DNA van deze show niet leuk vindt, je zult reageren als het eerste publiek in Théâtre des Champs-Élysées de nacht van de première van "Rite of Spring".
Een sitcom met liedjes
Foto: Apple TV+
De Centrale park schrijvers verlieten in wezen het idee van een doorlopend verhaal voor de show en namen meer een standaard sitcom-formaat aan. Dit benadrukt het feit dat geen van de nummers veel te maken heeft met de personages of de gebeurtenissen van de show.
In de eerste aflevering van dit seizoen gaan Bitsy en Helen naar een conferentie in Weehawken, New Jersey, zodat de eerste haar collega's daar kan vernederen. Dit wordt voorkomen door een rapnummer dat Diggs over de stad uitvoert, waaronder - natuurlijk! — een verwijzing naar Hamilton, de musical die hem en mede-acteur Odom tot roem heeft verheven.
Centrale park kan het zich niet veroorloven om zelfs maar een paar minuten te gaan zonder het publiek eraan te herinneren Hamilton anders zou de goedkope high van de nabijheid van het fenomeen kunnen vervagen. Je moet je afvragen of Diggs en Odom, twee zeer charismatische en getalenteerde artiesten, op een gegeven moment genoeg zullen krijgen van het constant hebben van hun eerste grote optreden, waar ze ook gaan.
De Apple TV+ touch
Apple TV+ stelt zeer zorgvuldig zijn gekochte en in opdracht gemaakte shows samen om een algemene boodschap te presenteren over het helpen van je medemens. Ondanks enkele uitzonderingen blijven burgerplicht en trots een vrij consistent onderdeel van de Apple TV+-programmering. Thuis voor het donker, De ik die je niet kunt zien, Jou worden, Lieve…, Huis, Helpers, Ted Lasso, Proberen, vaders, Hier zijn we, Palmer, Lange weg omhoog, Het jaar dat de aarde veranderde … elk van deze gaat heel doelbewust over het onderzoeken van onze plaats in de samenleving en hoe we die een beetje beter kunnen maken.
Sommige zijn documentaires die ook dienst doen als aankondigingen van de openbare dienst. Sommige zijn fictie over de kleine manieren waarop mensen een verschil kunnen maken. En ze zijn er allemaal op gericht om ons aardiger te maken voor elkaar, onze gemeenschappen of, meer in het algemeen, de planeet.
En nu voor een tirade over Broadway
Foto: Apple TV+
Centrale park speelt alsof al die impulsen in een doos werden geduwd die veel te klein was om ze allemaal te dragen en het deksel van die doos wordt vastgehouden door de meer populistische en egocentrische impulsen van deze show. Natuurlijk, het zou iets meer kunnen gaan over het belang van parken in Amerika, of zelfs breder over vervuiling en wereldwijd klimaatverandering, het steeds veranderende gezicht van New York in een stad van haves en have-nots (niet in de laatste plaats te danken aan dingen Leuk vinden Hamilton zorgen voor een gestage toestroom van bezoekers die naar Midtown Manhattan komen).
in opdracht van Centrale park om de show te zijn die het lijkt te zijn wil om te zijn, zouden er veel minder pauzes moeten zijn voor ondraaglijk modern muziektheater. Maar dat is het soort brede paradox van muziektheater: om de paar jaar debuteert een show die lijkt te echte verandering voorspellen, die je echt wil laten nadenken over de manier waarop de wereld werkt en hoeveel beter deze is zou kunnen.
Dit debuteert vervolgens voor miljoenen onverschillige toeristen. De sterren krijgen contracten om op shows te zijn zoals Centrale park. En niemand denkt echt na over waar de Broadway-show echt over ging, wat elk jaar gemakkelijker wordt als het op het podium blijft. Huur, Beste Evan Hansen, Hamilton - deze shows veranderden niet echt iets buiten de machinerie van Broadway zelf. Mensen kennen de liedjes gewoon van Hamilton nu. Er was geen populaire verhuizing terug naar Federalisme of iets.
Broadway is een volkomen onverschillige plek die slechts af en toe vooruitgaat als acteurs rijk genoeg worden om te eisen eigen vermogen namens zijn talloze ambachtslieden, en ze werden allemaal nog meer gecompromitteerde films voor miljarden dollars bedrijven. Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk dat Mike Pence komt opdagen Hamilton, en de cast die de hele show voor hem opvoerde voordat hij hem vroeg om stop met een beroemd homofoob racistisch boegbeeld te zijn.
Het was al lang moeilijk voor mij om het idee serieus te nemen dat zingen en dansen voor menigten voor honderd dollar per kaartje ooit sociale verandering teweeg zou kunnen brengen. Momenten zoals de Pence-lezing zijn niet meer ontmoedigend dan het culturele bijproduct van het nieuwe Broadway.
Centrale park'het centrale probleem
ik kijk Centrale park en ik denk aan Lin-Manuel Miranda helpen om Puerto Rico te openen tot roofzuchtige kapitalisten zoals Brock Pierce. Of de trailer voor de Beste Evan Hansen film, waarin de originele ster Ben Platt een middelbare scholier speelt, ondanks het feit dat hij er twee keer zo oud uitziet als zijn 27 jaar.
Deze industrie gaat over geld, het gaat over ego, en het gaat erom ervoor te zorgen dat de rit nooit stopt.
Centrale park is geschikt geobsedeerd met zijn eigen muziektheater-afstamming tot de frequente uitsluiting van zijn generieke "we zitten allemaal in dit samen"-beleid. (Het maakt niet uit dat een van zijn personages een dronken miljardair is die New York wil ruïneren, die de show toch leuk vindt.)
De show biedt verder bewijs dat wat je bedoelingen als muziektheaterartiest ook zijn, het lijkt erop onvermijdelijk zul je een paar jaar later sitcom shtick doen, je dromen om de wereld te veranderen door middel van liedjes a verre herinnering.
Centrale park op Apple TV+
Seizoen 2 van Centrale park gaat op 25 juni in première op Apple TV+.
Beoordeling: TV-PG
Bekijk op:Apple TV+
Scout Tafoya is een film- en tv-criticus, regisseur en maker van de langlopende serie video-essays de onbeminde voor RogerEbert.com. Hij heeft geschreven voor The Village Voice, Filmcommentaar, The Los Angeles Review of Books en Nylon tijdschrift. Hij is de regisseur van 25 speelfilms en de auteur van meer dan 300 video-essays, die te vinden zijn op: Patreon.com/honorszombie.
