Μία από τις αγαπημένες ηχογραφήσεις του Steve Jobs ήταν οι Beatles που δούλευαν σε έκδοση μετά την έκδοση του "Strawberry Fields Forever".
Το νέο βιογραφικό του Jobs, Γίνε ο Steve Jobs, είναι σαν αυτή την ηχογράφηση: Σερβίρει φρέσκα παραμύθια από πολλές ιστορίες από την ιστορία της Apple, αυτή τη φορά με περισσότερη ζάχαρη.
Αυτή η ανάρτηση περιέχει συνδέσμους συνεργατών. Cult of Mac ενδέχεται να κερδίσετε μια προμήθεια όταν χρησιμοποιείτε τους συνδέσμους μας για να αγοράσετε αντικείμενα.
Μου άρεσε το βιβλίο, το οποίο έγραψαν οι Brent Schlender και Rick Tetzeli, ένα ζευγάρι μακροχρόνιων συγγραφέων για επαγγελματικά περιοδικά. Είναι λείο και γρήγορο. Μερικές φορές είναι λάμψη, με αυτόν τον γνωστό επιχειρηματικό τρόπο, αλλά οι ιστορίες του λέγονται ζωηρά και το βιβλίο σπάνια μπερδεύεται.
Εντυπωσιάστηκα με τον επαγγελματισμό του. Οι συγγραφείς βρίσκουν συχνά νέους τρόπους για να αφηγηθούν ανέκδοτα που οι οπαδοί της Apple έχουν ακούσει δεκάδες φορές στο παρελθόν. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακός άθλος, αλλά μοιάζει με το να ακούς μια χορωδία να τραγουδιέται με μια ελαφρώς διαφορετική αρμονία.
Το κρέας του βιβλίου είναι το "Jobs"χρόνια της ερημιάς», Τη δεκαετία που πέρασε εξόριστος από την Apple, εργαζόμενος σε NeXT και Pixar. Συμπίπτει με τις δύο δεκαετίες που δαπάνησε ο Schlender για να καλύψει τον Jobs Η Wall Street Journal και Τύχη. Βασίζεται σε δεκάδες συνεντεύξεις και συναντήσεις, εντός και εκτός δίσκου, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Ο Σλέντερ και ο Τζομπς έγιναν «φίλοι», με έναν περίεργο δημοσιογράφο/θέμα, και τα καλύτερα μέρη του βιβλίου αφορούν τη σχέση των φίλων τους, αλλά όχι.
Να γίνει ο Στιβ Τζομπς είναι αρκετά βάναυσο για τις πρώτες μέρες στην Apple, όταν ο Jobs προκάλεσε όλεθρο και τρόμο ενώ οδηγούσε έργα όπως το Apple III στο έδαφος. Η διαχειριστική του ανικανότητα συνεχίστηκε σε NeXT και Pixar και το βιβλίο καταγράφει ανελέητα όλες τις αποτυχίες, τα λάθη και την τρομακτική συμπεριφορά του.
Στη χειρότερη, ο Τζομπς ήταν αναποφάσιστος και ανίκανος. Στην καλύτερη περίπτωση, ήταν απίστευτα τυχερός που συνεργάστηκε με άτομα όπως αυτά της Pixar Εντ Κάτμουλ, ο οποίος τον κράτησε στο ύψος του χεριού, ώστε να μην μπορεί να βλάψει το στούντιο κινουμένων σχεδίων.
Μαθήματα από τις αποτυχίες του Steve Jobs;
Αυτό δημιουργεί το δεύτερο μισό του βιβλίου, όπου υποτίθεται ότι μαθαίνουμε πώς οι προηγούμενες αποτυχίες του Τζομπς του δίδαξαν σημαντικές τεχνικές διαχείρισης που χρησιμοποιεί για να αναστήσει την Apple.
Δυστυχώς, το βιβλίο ασχολείται με αυτές τις λεπτομέρειες.
Ποτέ δεν μαθαίνουμε ακριβώς τι έκανε ο Jobs για να επαναφέρει την Apple στο δρόμο της επιτυχίας. Το πώς ο Τζομπς έγινε καλύτερος διευθυντής, επιχειρηματίας και παντοδύναμος άνθρωπος κατά τη διάρκεια της εξορίας του δεν αντιμετωπίζεται πραγματικά, αν και το βιβλίο ισχυρίζεται ότι το κάνει συνεχώς.
Έχουν γίνει πολλά για τους συγγραφείς πρόσβαση στο κορυφαίο ορείχαλκο της Apple. Για πρώτη φορά, λαμβάνουμε συνεντεύξεις από την ηχογράφηση με στελέχη της Apple όπως οι Cue, Tim Cook και Jony Ive, καθώς και οι Pixar’s Catmull και John Ο Lasseter, ο επικεφαλής της Disney Bob Iger και οι παλιοί της NeXT όπως η Susan Barnes, ο Mike Slade και ο Jon Rubinstein (ο οποίος στην πραγματικότητα μίλησε αρκετές φορές πριν).
Παρόλο που είναι υπέροχο να καταγράφονται αυτοί οι άνθρωποι, δεν προσθέτει πολλά, με εξαίρεση μια εκρηκτική αποκάλυψη που Ο Κουκ ήταν πρόθυμος να δωρίσει μέρος του συκωτιού του στο αφεντικό του που πεθαίνει. Υπάρχουν μερικές νέες ιστορίες και αποσπάσματα για την Apple, αλλά όχι πολλά. Υπάρχουν λίγες λεπτομέρειες σχετικά με τον τρόπο ανάπτυξης των προϊόντων της Apple - τις διαδικασίες και τα προβλήματα, τις αποτυχίες και τις λύσεις.
Αυτό που λαμβάνουμε, ως επί το πλείστον, είναι μαρτυρίες από πρώην συναδέλφους ότι, ναι, ο Jobs θα μπορούσε να είναι ένα κάθαρμα, αλλά δεν ήταν ποτέ προσωπικό - και ήταν όλα για χάρη της εταιρείας ή των προϊόντων. Κάθε κεφάλαιο περιέχει μεγάλες ενότητες όπου πρώην συνάδελφοι διακηρύσσουν ότι ο Τζομπς είχε ωριμάσει ή άλλαξε ή έμαθε αυτό το μάθημα ή αυτό, αλλά δεν δείχνει πώς. Αυτές οι δηλώσεις ακολουθούνται στη συνέχεια από περισσότερα παραδείγματα της άθλιας, αυτοκρατορικής συμπεριφοράς του Τζομπς.
Φωτογραφία: Jim Merithew/Cult of Mac
Δίνοντας σύντομη ανατροπή στον Jony Ive
Για να πάρουμε ένα παράδειγμα, Να γίνει ο Στιβ Τζομπς δηλώνει ότι η πιο σημαντική δημιουργική σχέση του Jobs ήταν με τον Jony Ive. Αλλά και πάλι, λέει αντί για εκπομπές.
Στην πραγματικότητα, η περιγραφή του Ive και οι συνεισφορές του είναι μια τεράστια απογοήτευση. Δεν θέλω να ακούγεται πολύ αυτοεξυπηρετούμενο, λόγω το δικό μου βιβλίο για τον Ive, αλλά πραγματικά απογοητεύτηκα από την κάλυψη του σχεδιαστή, του οποίου το τμήμα βιομηχανικού σχεδιασμού ήταν - και είναι - το κύριο εργοστάσιο ιδεών της Apple.
Ο Schlender και ο Tetzeli ξεκινούν λέγοντας ότι ο Ive ήταν θαυμαστής του Ο σχεδιαστής Braun Dieter Rams, ένα κλισέ glib αυτό είναι γίνει ένα διαδικτυακό μιμίδιο. Αλλά αφού απαριθμούν τις "Δέκα αρχές του καλού σχεδιασμού" του Ram, το αφήνουν εκεί.
Wasμουν λίγο σοκαρισμένος. Είναι το είδος του πράγματος που θα περίμενες σε ένα τετράδιο γυμνασίου και όχι έναν «οριστικό» λογαριασμό. Μετά από αυτό, υπάρχει ένα απόσπασμα προς το τέλος του βιβλίου όπου ο Ive περιγράφει - με τον τρελά αφηρημένο τρόπο του - τη σχέση του με τον Jobs, αλλά και πάλι, λίγα συγκεκριμένα αποκαλύπτονται.
Σε ολόκληρο το βιβλίο, δεν υπάρχει καμία νέα εικόνα για το πώς ο Jobs, ο Ive και πολλοί άλλοι μετέτρεψαν την Apple στην πιο καταστροφική εταιρεία στον κόσμο με σχεδιασμό.
Να γίνει ο Στιβ Τζομπς πάσχει από το ίδιο πρόβλημα με Βιογραφία του Walter Isaacson Jobs και πολλούς άλλους λογαριασμούς - ακούμε μόνο από έναν μικρό αριθμό στελεχών, και εστιάζουν στην προσωπική ζωή του Τζομπς, όχι στην επαγγελματική του. Λίγοι έχουν αναφέρει λεπτομερώς τον τρόπο με τον οποίο διοικούσε την Apple ή πώς η εταιρεία έφτιαξε το iPod, το iPhone και το iPad.
Τα περισσότερα από τα προϊόντα της μακράς σταδιοδρομίας του Jobs καλύπτονται σε μία ή δύο σελίδες και σχεδόν καθόλου λεπτομέρειες.
Δυστυχώς, αυτό είναι κάτι που η Apple θεωρεί βιομηχανικό εμπορικό απόρρητο. Είναι ένα μεγάλο μέρος του τρόπου με τον οποίο η εταιρεία είναι τόσο επιτυχημένη και όχι το είδος των πληροφοριών που θέλει να αποκαλύψει η Apple. Μου το είπαν ρητά από πολλά πρώην στελέχη και υπάλληλοι της Apple. Η Samsung μπορεί να μπορεί να αντιγράψει τα gadget του Cupertino, αλλά η Apple δεν θέλει η κορεατική εταιρεία να αντιγράψει τις εσωτερικές της διαδικασίες.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι συνεντεύξεις με στελέχη της Apple στο Να γίνει ο Στιβ Τζομπς είναι απογοητευτικοί Παρά τους ισχυρισμούς ότι η Apple έγινε πιο ανοιχτή μετά το θάνατο του Τζομπς, η εταιρεία εξακολουθεί να μην μιλά για τα ενδιαφέροντα πράγματα. Πολλά από αυτά έχουν τεκμηριωθεί από Joel Podolny 'το εσωτερικό έργο της Apple U αλλά παραμένει άκρως απόρρητο. Perhapsσως μια μέρα ο Podolny θα δημοσιεύσει αυτές τις μελέτες περιπτώσεων - είναι ακαδημαϊκός, τελικά - αλλά μέχρι τότε, αυτό που ίσως είναι ο οριστικός λογαριασμός κρύβεται από το κοινό.
Να γίνει ο Στιβ Τζομπς είναι πολύ Steve-centric
Και αυτό είναι το πρόβλημα: Να γίνει ο Στιβ Τζομπς προσφέρει την ίδια Steve-centric άποψη της Apple που είχαμε τόσες πολλές φορές στο παρελθόν.
Υπάρχει ένα ενδεικτικό απόσπασμα από τον Bill Gates προς το τέλος που εξηγεί το πρόβλημα με την εστίαση μόνο στο στέλεχος άποψη: «Ο Steve και εγώ θα παίρνουμε πάντα περισσότερα εύσημα από ό, τι αξίζουμε, γιατί διαφορετικά η ιστορία είναι πολύ περίπλοκη», λέει ο Gates.
Κατά τη γνώμη μου, αυτό δεν είναι απαραίτητα αλήθεια. Μερικές από τις καλύτερες ιστορίες που δημοσιεύονται για την Apple προέρχονται κατευθείαν από την αρχή. Πάρτε το Andy Hertzfeld Επανάσταση στην κοιλάδα, παρμένο από το δικό του διαδικτυακό λαογραφικό έργο. Βυθίζεται στο έργο Macintosh, όπως είπαν οι μηχανικοί που κατασκεύασαν αυτόν τον επαναστατικό υπολογιστή. Κατά τη γνώμη μου, το «οριστικό» βιβλίο για τον Τζομπς θα ήταν αυτό που θα επικεντρωνόταν στην επαγγελματική του ζωή, και συνδυάζει την άποψη του Steve-centric με εκείνους των πολλών ανθρώπων που συνεργάστηκαν μαζί του στην Apple και αλλού-κάπου αλλού.
Για παράδειγμα, ο Τζομπς έχει τη φήμη ότι είναι αποφασιστικός - τρομακτικά - αλλά στην πραγματικότητα, σε πολλές περιπτώσεις δεν ήταν. Ένας στενός συνάδελφος τον περιγράφει έτσι Να γίνει ο Στιβ Τζομπς: «Ο κόσμος θέλει να τον ζωγραφίσει ως Μικελάντζελο, ξέρεις», λέει ο πρώην συνάδελφος του NeXT, Μάικ Σλέιντ. «Heταν όμως μια πραγματικά νευρική Νέλι, σαν παλιομοδίτικος, μικροσκοπικός, παλιός, μικρός επιχειρηματίας που έλεγε:« Να του κόψω άλλο νικέλιο; »Σαν ένας άχρηστος έμπορος».
Είναι το πιο εκπληκτικό απόσπασμα του βιβλίου, σε πλήρη αντίθεση με τη δημόσια εικόνα του Τζομπς. Αλλά ο Τζομπς ήταν αναποφάσιστος, μερικές φορές σακατευτικά. Soταν τόσο σίγουρος για τα έπιπλα στο σπίτι του, που έμειναν περίφημα άπλωτα. Μάλιστα, απογοήτευσε πώς να αντιμετωπίσει τον καρκίνο που τραγικά του σκότωσε τη ζωή. Στην πραγματικότητα, η αναποφασιστικότητα του Jobs είναι μια πλούσια περιοχή για εξερεύνηση. Αλλά είναι αντίθετο με την εικόνα και τη φήμη του, οπότε μένει μόνο σε αυτό το βιογραφικό.
Δεν θα υποστήριζα ότι ο Τζομπς είναι πολύ πιο πολύπλοκος χαρακτήρας από ό, τι έχει απεικονιστεί σε προηγούμενα βιβλία, αλλά τα προφανή ταλέντα και οι συνεισφορές του δεν περιγράφονται Να γίνει ο Στιβ Τζομπς. Παρά τους ισχυρισμούς του εκδότη, αυτό δεν είναι το βιβλίο που ρίχνει φως στον τρόπο λειτουργίας του Τζομπς. Απλώς λέει ότι είναι.
Αν και δεν είναι πραγματικά δίκαιο να επικρίνουμε τους συγγραφείς για το βιβλίο που δεν έγραψαν, Να γίνει ο Στιβ Τζομπς πάσχει από το ίδιο πρόβλημα με τη βιογραφία του Isaacson και πολλούς άλλους λογαριασμούς - εστιάζει στην προσωπική ζωή του Jobs και όχι στην επαγγελματική του.
Και το έχουμε ακούσει στο παρελθόν.
