Bak, sana karşı dürüst olacağım, ben bir film eleştirmeni değilim. Hayır, sadece ortalama bir sinema izleyicisi. Ama ben bir Apple hayranıyım ve muhtemelen sizin gibi Steven P. Meslekler.
Geçen Salı, Ashton Kutcher'ın çok heyecanlı yeni filminin erken gösterimine girdiğimden beri, Meslekler, insanlar bana bunun hakkında ne düşündüğümü soruyorlar. Bu, vızıltı kadar yaşayan bir film mi? Kutcher teslim etti mi? Veya daha sık, "Ne kadar kötüydü?"
İyi…
Apple'ın kurucusunu üniversitedeki yıllarından iPod'un ilk çıkışına kadar takip eden, Meslekler onun ve Apple'ın mütevazi başlangıçlarına, iktidara yükselişine, her şeyi kaybetmesine ve zirveye geri dönüşüne bir bakış. Ve şaşırtıcı bir şekilde, yaklaşık 10 dakika sonra, bu filmin olağanüstü oyunculuk becerilerine sahip biri tarafından desteklendiğini keşfettim.
Onun adı Josh Gad. Jobs'un sadık yardımcısı Steven Wozniak rolünü oynayan Gad'ın performansı sıcak, gerçek, dokunaklıydı ve dürüst olmak gerekirse, gerçekten desteğe ihtiyaç duyan bir filme nüans ve karmaşıklık getirdi.
Ünlü aktörler Dermot Mulroney (Apple melek yatırımcısı Mike Markkula rolünde), Matthew Modine (Pepsi adamı John Sculley rolünde) ve J.K. Simmons.
Öte yandan Kutcher, Jobs olarak…
"Kutcher'ı izledim taklit etmek Steve Jobs, aslında yerine olma o."
Bak, sana onu çivilediğini söylemek istiyorum. Size Steve Jobs'un çok iyi olduğunu söylemek istiyorum, ondan şüphe ettiğimiz için hepimiz utanmalıyız. Ancak, bu filmin sonunda seyircilerin alkışlama olasılığı gibi - bu gerçekleşmiyor.
Kutcher, adama olan tüm sevgisine, Jobs'un konuşma, kendini taşıma ve çevresindeki insanlarla etkileşim kurma biçimine dair tüm araştırmalarına rağmen, otantik bir tasvir sunamadı. Filmin tüm süresi boyunca, Jobs'un yürüyüşüne, duruşuna ve konuşmasına tuhaf bir yorum getirerek Kutcher'ı izledim. taklit etmek Steve Jobs, aslında yerine olma o.
Gad ile yan yana, performans sadece daha acı verici ve Kutcher'ın göründüğü kadar silahsız hissedip hissetmediğini merak etmem gerekti.
Tabii ki, Bay K.'ye veremem. tüm suç. Yeni-ish yazar mat beyaz senaryoyu kaleme aldı ve Steve Jobs'un her hikayesini ve parçasını desteklemekten sorumluydu - ve demek istediğim her hayatında duyduğun tek parça - iki saatlik bir filme. Gösterecek o kadar çok şey var ki, bu hikayeler en iyi ihtimalle yapmacık ve tahmin edilebilir hissettiren şekillerde oynandı. Daha sık olarak, küçük düşürücü, sevimsiz ve takip edilmesi zor olduklarını kanıtladılar. Bu kadar çok şeyi aktarırken, filmin konusu odaklanmadan bırakıldı. Ne hakkında olduğundan hala emin değilim.
“Sonuç karikatürü sınırlayan bir tasvir”
Whitely ayrıca Jobs'u garip bir ışıkla boyar - bir yelpazenin ışığı. Ve sonuç, karikatürü sınırlayan bir tasvirdir. Jobs, etkileme, öngörme ve müzakere etme yeteneğinde neredeyse tanrısal, ancak düzenli bir konuşma yapamayan bir adam olarak gösterilir. İnsanlarla iletişim kurma şekillerinde neredeyse otistik olarak karşımıza çıkıyor. Vahşi uçlar inanılmayacak kadar genişti ve benim için Jobs'un karakterini boş hissettirdi.
Ah, ama burada bir bükülme var - yine de bu filmi görmen gerektiğini düşünüyorum. Evet, ciddiyim.
Niye ya? Pekala, konu kafa karıştırıcı olsa da, yazı harika değil, Kutcher teslim olmuyor ve film kötü bir Şükran hindisi gibi aşırı dolu, bu hayranlar için bir film. Evet efendim, hayranlar tarafından hayranlar için yapılmış bir film. Harika bir film olmasa da eğlenceli bir yolculuk ve oyuncuları destekleyerek harika performansların tadını çıkaracaksınız.
Ve krediler rol aldığında, bilmek iyi hissedeceksin, hey, en azından onu gördün ve hepsini deneyimledin - ve Demek istediğim, okuduğunuz ve duyduğunuz Apple ve Jobsian irfanının tümü, hepsi gümüş üzerinde oynandı. ekran.