Bono şarkı söylerken ve The Edge gitarını radyo dostu “The Miracle (Of Joey) korosu için akort ederken Ramone)” bugün, İrlanda'nın en büyük rock grubundan canlanmış bir büyük arena rock grubu performansını umduk. zaman.
Elimizde, The Ramones dışında her şeye benzeyen, iyi prova edilmiş, çok üretilmiş bir single'ı taklit eden çocuklar oldu. Bono, “Gençtim/Aptal değildim/Sadece kör olmak istiyordum/Sizinle/Yepyeni/Yolda hacıydık” diyor ve açıkçası onların yeniden genç olmasını diliyoruz. Rock yıldızları tarafından kör olmak istedik ama gerçekten sadece Apple için bir reklam aldık.
İlk dinleyişte, Masumiyet Şarkıları Starbucks'ta günün ilk latte'sini içmek için sırada beklerken arka planda kulağa hoş gelecek bir şarkı koleksiyonu olan müzikal açıdan güvenli bir seçimdir. Bu bizi "In the Name of Love" ya da "Sunday Bloody Sunday" ile heyecanlandıran aynı grup değil. “Vahşi Atlarına Kim Binecek”in gizemli senkoplarına ya da müjdeli "Bir."
Yeni albüm, grup tarafından yoğun bir şekilde kişisel olarak sunuluyor, ancak sanattan çok işçilik olarak ortaya çıkıyor. Her şey kötü değil ve U2 süper hayranlarının ücretsiz olmasa bile satın alma ihtimali var ama içimizdeki müzikseverler biraz hayal kırıklığına uğradı.
U2 harcandı iki yıl çalışmak üzerinde Masumiyet Şarkıları Yapımcıları Danger Mouse ile 1987'nin ufuk açıcı filminde onlara yardım eden Flood'un yardımıyla Yeşu Ağacı albüm ve Adele'in son albümünün arkasındaki adamlar Paul Epworth ve Ryan Tedder.
Bono, Rolling Stone'a The Beatles veya The Rolling Stones gibi gerçek, gerçekten harika şarkılar yaratmak istediğini söyler. Basitler, dedi Bono - "İçlerinde saklanacak hiçbir yer yok: net düşünceler, net melodiler."
Bu, bugün herkesin iTunes uygulamasında görünen 11 parçalı albüm için kesinlikle doğru; bu şarkılar oldukça basit, bu da her birinde olması gereken saf işçiliği yalanlıyor. U2 bile bir albüm üzerinde ciddi bir çaba göstermeden iki yıl çalışmaz.
Bu albümdeki her şey, “Raised by Wolves”un vampir, döngüsel elektronikasından “Sleep Like a Baby”nin synth-pop girişine kadar kulağa güncel geliyor. Tonight” ve hatta “Miracle”ın ağır kapılı güç gitarı. Bu albümde şaşırtıcı derecede az miktarda parça var, ne yazık ki, gerçekten klasik U2'ye geri dönüyor, belki Bono'nun 14 yaşındayken ölen annesi hakkında bir şarkı olan “Iris (Hold Me Close)” dışında olmuştur bebek.
Tek yanlış adım, kulağa marka dışı bir Red Hot gibi gelen “California (Aşkın Sonu Yok)”. Chili Peppers ilk başta sol sahil durumuna saygı duyuyor, ardından bütündeki en temel parçalardan birine giriyor albüm.
Ateşli bir tutkuyla dolu olmak isteyen ancak kulağa yumuşak gelen “Volcano”dan, bir Led olan Cedarwood Road’a kadar parçaların geri kalanı. Başlangıçtaki o akılda kalıcı gitar kancasına asla tam olarak uymayan zeplin-esque stomp, iyi hazırlanmış, duygusal olarak dürüst pop-rock olabilir. ama hiçbiri dinleyicileri günlük görevlerini yerine getirirken ayak parmağına dokunma veya kafa sallamanın ötesine taşıyamaz, beyaz kulaklıklar yer.
Birkaç dinlemeden sonra kalite masumiyet şarkıları üretim azalır ve U2'nin salata günlerinden hatırladığımızdan biraz daha az muhteşem bir şeyle kalırız. Burada “Aşkın Adına” yok, “Mavi Gökyüzü Bullet” yok. Gençliğimizde sevmeyi öğrendiğimiz U2'yi özlüyoruz; Onları da burada duymak istiyoruz.
Elbette, U2 daha yaşlı, daha başarılı, modern çağın technorati'sine bağlı ve albümlerini gezegendeki en büyük şirketle işbirliği içinde ücretsiz olarak çıkarıyor. Ancak, grubun (cinas amaçlı olmayan) bir kısmını korumasını istemek çok mu fazla?
Masumiyet Şarkıları hala etraftaki en iyi gruplardan biri tarafından iyi hazırlanmış, yüksek düzeyde üretilmiş modern bir rock albümü, ancak güvenli müzik seçimleri ve ağır cila bize veya gruba herhangi bir iyilik yapıyor. Bu albüm bedava olmasaydı, yine de alır mıydık? Muhtemelen değil.