Steve Jobs'un biyografisini yazan Walter Isaacson ile az önce yayınlanan 60 Dakika röportajının harika olduğunu düşündüm. Kesinlikle harika.
Aşina olduğum ve diğer Apple hayranlarının çoğuna da aşina olduğu çok fazla yer kapladı. Ancak küçük detayların ve ifşaatların birikimi nedeniyle taze ve büyüleyici. Jobs'un Palo Alto'da arka kapısını nadiren kilitlemesi ve zengin olarak hayatını bozmak istemediği için sokaktan herhangi birinin içeri girebileceği gerçeği gibi. Alternatif olarak, çocukluk arkadaşı Daniel Kottke'nin gözlerinin içine baktı ve Apple'da kendisini milyoner yapacak hisselerini reddetti. Bu kadar çelişki.
Ama benim için Jobs'un hayatına ve çalışmasına gerçekten ışık tutan üç derin keşif vardı:
1. Jobs'ın bebekken evlat edinilmesi onu terk edilmiş değil, özel hissettirdi. Jobs, Isaacson'a bir çocukluk arkadaşının evlat edinildiğini öğrendiği bir olayı anlattı ve ona, çocukların yaptığı gibi acımasız bir şekilde, terk edilip edilmediğini sordu. Perişan olan Jobs eve koştu ve evlat edinen ebeveynlerine yıkıcı soruyu sordu. Anne ve babasının mükemmel bir cevabı vardı: Hayır, istenmeyen biri değildi. Tam tersine özeldi çünkü onu özel olarak seçmişlerdi. Isaacson, bunun Jobs üzerinde derin bir etkisi olduğunu ve kendisini kutsanmış, özel hissettirdiğini söylüyor. Jobs'un muhteşem hayatını ve kariyerini, büyük hırslarını ve güvenini, misyon duygusunu açıklamak için uzun bir yol kat ediyor.
2. Jobs'un kötü şöhretli “gerçekliği çarpıtma alanı” kendi kanserine uygulandı. Isaacson'ın kitabındaki en büyük ifşalardan biri, Jobs'un kanseri öğrenir öğrenmez kanserini aldırmak istememesiydi. Jobs, hemen ameliyat olmak yerine, kanserini cerrahi olarak çıkarmadan önce dokuz ayını alternatif tedaviler aramaya gönderdi. Gecikme, kanserin yayılmasına ve hayatına mal olmasına izin vermiş olabilir. Isaacson, Jobs'un daha sonra bundan pişman olduğunu ve kanser hakkında "büyülü düşüncelere" düşkün olabileceğini söyledi. Eğer görmezden gelseydi, belki de onunla uğraşmak zorunda kalmayacaktı. Bu, özellikle Jobs gibi bir rasyonalistten insanları deli gibi vurmalıdır. Ancak daha önce Isaacson, Jobs'un ünlü "gerçekliği çarpıtma alanı"ndan, yani iş arkadaşlarını kendi ikna gücüyle neredeyse her şeye inandırabilme yeteneğinden bahsetti. Gerçeğin kendisini bükebilecek kadar güçlü bir tılsım yüzüğü yaratabilirdi. Jobs bunu genellikle iş arkadaşlarını ve astlarını, bir aydan daha kısa bir sürede üç aylık kod yazmak gibi imkansız iş veya yaratıcılık becerileri sergilemeye zorlamak için kullandı. Isaacson, Jobs'un bunu yapabildiğini çünkü sihirli bir düşünce olsa bile yapabileceklerine kendisinin de inandığını söyledi. Ama bir ay sonra iş yapılacak ve haklı çıkacaktı. Düşüncesi artık büyülü değildi çünkü gerçek olmuştu. Ve bunu kariyeri boyunca defalarca yaptı. Ama sihirli düşünceyi kansere uyguladığınızda ne olur? Isaacson'ın belirttiği gibi, Jobs “büyülü düşünceyle kendini yönetebilirdi. Bazen işe yaradı. Bazen olmadı."
3. Jobs, ona ölümü hatırlattığı için açma/kapama düğmelerinden nefret ediyordu. Hayatının sonlarına doğru Isaacson, Jobs'a Tanrı'ya inanıp inanmadığını sordu. Jobs hayır dedi, pek değil, ölümden sonra yaşama şansının %50/50 olduğunu umuyordu. Ama sonra Jobs, yaşam ve ölümün muhtemelen bir açma/kapama düğmesi gibi olduğunu ekledi. "Bazen bunun bir açma-kapama düğmesi gibi olduğunu düşünüyorum: tıkla ve gitmişsin." Jobs bunun korkunç bir israf olduğunu hissetti. birikmiş deneyim ve bilgelik ve bu yüzden Apple'daki açma/kapama düğmelerini sevmediğini söyledi. Ürün:% s.
Başka neyin büyüleyici olduğunu düşündün? (Walter Isaacson ile yapılan röportajın tamamını buradan izleyebilirsiniz, btw)
