Hafta sonu, NY Times başka bir gönderi paylaştı. soruşturma parçası onun içinde iEkonomi Apple hakkında bir dizi. Bu taksit, Apple'ın perakende mağazalarına odaklandı. Serideki önceki makalelerde olduğu gibi, bu makale de küreselleşme çağında Amerikan ekonomisiyle ilgili meşru kaygılara odaklanıyor. Diğer parçalar gibi, bu da özellikle Apple'ı hedefliyor ve benzer uygulamaları kullanan Apple rakiplerini görmezden geliyor.
Times'ın gündeme getirdiği başlıca konu Apple perakende mağazaları çalışanların binlerce dolar değerinde Apple ürünü satabilmeleri ve yine de nispeten mütevazı bir ücret alabilmeleridir. Temel düşünce, bir perakende çalışanı çok fazla donanım satıyorsa, Apple'ın muazzam gelirlerine katkıda bulunduğu için daha fazla kazanması gerektiğidir.
İşlerin bu şekilde sallanmasının ve adil kalmasının tek yolu, Apple'ın performansa dayalı ödüller veya komisyonlar sunmasıdır. Apple bunu yapmamayı tercih etti çünkü böyle yapmak temelde farklı bir müşteriyi teslim ederdi. Steve Jobs'un öngördüğünden daha fazla deneyim - NY Times'ın hiçbir şekilde keşfetmemeyi seçtiği bir gerçek gerçek derinlik.
Apple, Steve Jobs ve Ron Johnson on yıldan uzun bir süre önce mağazayı tasarlarken bilinçli olarak performansa göre ödeme teşvikleri sunmamayı seçti. Times, Apple'ın paradan tasarruf etmenin bir yolu olarak sabit bir saatlik ücreti seçmiş olabileceğini ima ediyor gibi görünse de, buna aşina olan herkes Apple veya Walter Isaacson'ın Jobs biyografisini okuyanlar, bunun için motivasyonun para olmadığını anlayacaktır. karar.
Steve Jobs, Apple müşterileri için deneyimler yaratmaya inanıyordu. Bunu görmek için herhangi bir Apple ürününün ambalajına (ve yeni bir ürün piyasaya sürüldüğünde YouTube'da gösterilen kutudan çıkarma videolarına) bakmanız yeterlidir. Apple mağazasının Apple için nihai müşteri deneyimi olması gerekiyordu. Jobs ve Johnson'ın mağazalara yönelik vizyonunu yerine getirmek, satış noktalarının kendilerini sıcak, samimi ve ürünleri satın alacakları bir yerden ziyade ürünler hakkında bilgi edinebilecekleri bir yer gibi hissetmeleri gerekiyordu.
Bu model, 2001'de Apple perakende zincirini piyasaya sürdüğünde çok önemliydi. O zamanlar iPod, iTunes Store, Apple TV yoktu - Apple'ın tek ürün grubu Mac'ti. Steve Jobs 1997'de şirkete döndükten sonra Apple'ı yeniden şekillendirdikten dört yıl sonra bile, Mac niş bir üründü. Bu noktada, Apple'ın perakende mağazalarının müşterileri çekmek ve onları satmak kadar sadece Mac'ler hakkında bilgi edinmeye ikna etmesi gerekiyordu.
Komisyon ödemek ve tazminat yoluyla rekabeti teşvik etmek, bu deneyimi yaratmaya aykırıdır. Times, eski Apple perakende yöneticisi Denyelle Bruno'nun yorumları sayesinde bunu yalnızca bir kez kabul ediyor.
Bayan Bruno, Apple'da komisyon teklif etmeme kararının bir mağaza açılmadan önce alındığını söyledi. Buradaki fikir, bu tür teşviklerin şirketin birincil hedeflerine, yani müşteri bulma hedefine karşı çalışmasıydı. en pahalı ürünler yerine doğru ürünlerle marka. Komisyonların, çalışan rekabetini teşvik edeceği ve bunun da dostluğu baltalayacağı düşünülüyordu.
Apple mağazalarını somut bir Apple deneyimi olarak görme fikri, başka bir benzersiz bükülmeye sahiptir. komisyon üzerinden ödenen satış personeli: Apple, müşterilerinin perakende satış mağazalarından ürün satın almasına ihtiyaç duymaz. para. Apple hem üretici, hem mal hem de perakendeci olduğundan, birisi bir Apple mağazasında bir iMac ile bir saat oynayıp bunun yerine Best Buy'dan bir tane satın alırsa şirket para kazanacaktır. Bu, perakendede benzersiz bir bakış açısıdır ve komisyonları savunan perakende geleneklerine tamamen aykırıdır.
Diğer şirketlerin benzer sabit ödeme modellerini denediğini belirtmek önemlidir. Çoğu, daha ilgi çekici ve müşteri dostu bir deneyim yaratmak için bunu yaptı. Apple'ın kendi mağazalarından sonra en büyük Apple perakendecilerinden biri olan Best Buy da benzer bir politika. Bir dizi iPhone ve iPod aksesuarı satan Brookstone da öyle. Elektronik perakendecileri Radio Shack ve Fry's ise komisyona göre ödeme yapıyor.
Kaynak: NY Times
