Anatol Josephwitz bir Sibirya esir kampında zaman geçirdi ve henüz icat etmediği bir otomatik fotoğraf makinesi hayal ederek acı soğuğu görmezden geldi.
Yaklaşık 95 yıl sonra, fotoğraf kabini, mucidi kadar hayatta kalan bir kişidir.
Birçok kuşaktan fotoğraf kabini maceracıları, perde çekildiğinde ve bir yuvaya birkaç bozuk para koyarak kamera uyandırıldığında gerçekleşen bir sihri anlattı. Engeller düşer ve dört fotoğraftan oluşan bir şeritte otantik bir iç benlik ortaya çıkar. En iyi arkadaşlar yüzlerini birbirine vurur, bir oğlanın kucağındaki bir kız ona ilk öpücüğünü verir ve iri gözlü bir kolej çocuğu, ilk pasaporta yapıştırılacak bir çekim için gururla söver.
Oyun salonlarında, eğlence parklarında ve otobüslerde bulunan türden sözde daldırma ve smaç kimyasal makinelerinin çoğu istasyonlar kayboluyor, ancak bunların yerini dijital kameralar ve boya süblimasyonlu kabinler alıyor. yazıcılar.
Anthony Vizzari, "Teknoloji değişiyor, ancak uzaydaki deneyim aynı" dedi. A & A Stüdyoları Chicago'da eski fotoğraf kabinlerini restore ediyor ve yeni dijital makineler üretiyor. “20'li yaşlarındaki insanlar muhtemelen analog ve dijital arasındaki farkı bilmiyor veya umursamıyor. Güneşli bir günde uzun bir yürüyüşe çıkmak ve Walkman veya iPhone ile müzik dinlemek gibi bir şey. Medya gerçekten önemli değil - deneyim hala aynı."
Vizzari, fotoğraf kabininin kaybolma tehlikesi olmadığını söyledi. O ve küçük personeli, her yıl 50 kabin inşa ediyor ve bunlardan belki 10'u kimyasal makinelerde restorasyon işleri. Bu hafta ulaştığında, Özbekistan'a 10 yeni makine göndermeye hazırlanıyordu ve burada birkaç mal sahibinin stantlarında günde 100 yüz seans kadar rapor verdiğini söyledi.
Vizzari ve eşi, düğünleri için kiraladıkları fotoğraf kabininden ilham alarak stüdyoyu sekiz yıl önce açtılar.
Onları zengin edecek bir iş olmadığını kabul ediyor. Bir marangoz, bir elektrikçi, bir makinist ve büyük siparişler için sözleşmeli işçilerden oluşan bir kadrosu var. O, parça ve fotoğraf kağıdı biriktiricisidir (şirkette 10'dan fazla şirket kalmadığını söylüyor. dünya fotoğraf kağıdı üretiyor) ve aynı zamanda yaklaşık 20 makineye, çoğunlukla çubuklarda, yaklaşık 20 makineye hizmet vermekten gelir elde ediyor. Chicago.
Vizzari, "Flickr ofisleri için bir kimyasal kabini satın aldı ve ben de onlara kimya konusunda yardım ediyorum" dedi. “Onlar çok dijital bir şirket ve bir daldırma ve smaç kabini istediler. Bayıldım."
Otomatik fotoğraf makineleri 1890'ların sonlarına doğru ortalıktaydı, ama Josephwitz'e kaçan Josephwitz'di. Amerika Birleşik Devletleri, Birinci Dünya Savaşı sırasında esir kampından sağ çıktıktan sonra, fotomat 1925'te. (Daha sonra soyadını Josepho olarak kısalttı.)
O zamandan beri birçok şirket süreci mükemmelleştirmiş olsa da, Photomaton bugün bildiğimiz küçük stüdyo kabini haline gelen ilk makineydi.
Ortam, açıkçası, bazıları için önemli. Dijital kabinler, bulanık, kahverengimsi fotoğraf şeridinin olduğu nispeten mükemmel fotoğraflar üretir. Kimyasal bir kabinde üretilen insanların pozları kadar kusurlarıyla da rağbet görüyor. resimler.
Kimyasal stantlar, coşkulu bir sanatçı ve koleksiyoner topluluğu sayesinde günümüzde varlığını sürdürmektedir. Bu meraklılardan bazıları her yıl uluslararası bir fotoğraf kabini toplantısında buluşuyor. Bilinen tüm fotoğraf kabinlerinin eyalet bazında ve ülkelere göre listesi şu adreste bulunabilir: photobooth.net.
Fotoğraf kabinleri için en ateşli meşale taşıyıcılarından biri Kanadalı sanatçı Meags Fitzgerald, özellikli Mac kültü geçen yıl, aşk ilişkisini içlerinde poz vererek açıklayan fotoğraf kabininin çizgi roman tarzı bir tarihini yayınladıktan sonra. Kitap, PhotoBooth: Bir Biyografi, Josephwitz'in bir mucit ve iş adamı olarak yükselişinin hikayesini detaylandırıyor.
Fitzgerald, fotoğraf kabini topluluğunda ve Kanada'nın sanat sahnesinde yarattığı ve oynadığı filmlerle tanınmaktadır. Bir fotoğraf kabininde çekilen yüzlerce fotoğraftan rüya gibi hikayeler yaratıyor.
Fitzgerald, Cult of Mac'e “Fotoğraf kabinleri olumsuz bir şey sunmuyor” dedi. “Doğrudan olumlu bir fotoğraf. Her fotoğraf tamamen benzersizdir, bu nedenle her biri bir tür değerlidir. Dijital fotoğrafçılıkla ilgili bana çekici gelmeyen şey, onları koruma yeteneğinin olmaması. Artık çok fotoğraf çektiğimizi düşünüyoruz ama aslında hiç kayıt bırakmıyoruz. Bozulan veya kendi kendini yok eden dijital veriler bırakıyoruz. (Analog fotoğraflarda) geride kalan fiziksel yönü seviyorum.”
