Bugün haberlerde Apple'ın kopya koruma planı Fairplay hakkında çok fazla eleştiri var.
Tidbits Adam Engst baş ağrılarını anlatır Dört parçaya bölünmüş bir sesli kitabı, kullanımı kolay tek bir dosyaya dönüştürmeye çalışırken karşılaştı - kesinlikle yasal ve makul bir şey.
Newsweek köşe yazarı Steven Levy Apple'ı cezalandırır Fairplay'i lisanslamayı reddettiği ve tüketicilerin iTunes şarkılarını başka cihazlarda çalmasına izin verdiği için.
Şimdi Slate için yazan Ex-Wired News köşe yazarı Adam Penenberg, konuyu şöyle bir özetliyor: inandırıcı açıklama biz tüketicilerin neden sınırlı kopya koruma planlarına katlanmak zorunda kaldığımız hakkında. İçeriğin korunmasıyla çok az ilgisi vardır ve her şeyin iş modellerini korumakla ilgisi vardır:
Apple tek başına dururken ve Sony kendi kendini imha ederken, Microsoft pratikte Apple'a karşı pazar payı elde etmek için dijital haklar yönetimi aracı (şimdiye kadar çok az başarı). Hatta Apple'ın bilgisayar pazarının küçük bir parçasını elinde tutmasıyla sona eren, masaüstünde Apple-Microsoft savaşının bir tekrarını görebiliriz. Ancak o zaman ile şimdi arasında büyük bir fark var. Steve Jobs, büyük bir pazar payına ve insanların beğeneceği bir fiyata milyonlarca şarkıdan oluşan devasa bir içerik kitaplığına sahip. Plak şirketleri içeriklerini Apple'a lisansladığı ve tüketiciler iPod'a akın ettiği sürece, Apple güçlü - bazıları Gates'çi diyebilir - bir konumdadır.
O halde, tüketicinin yutması en zor olan şey, DRM gibi korsanlıkla mücadele şemalarının tekelcinin incelikli taktiği gibi görünmesidir. Ne Apple ne de Microsoft müzik korsanlığından zarar görmez. Bunun yerine, insanları ürünlerini kullanmaya zorlamak için bir pazarlama taktiği olarak kullanıyorlar. Bu şekilde olmak zorunda değil. Şirketler, insanların yasal olarak satın aldıkları müziği seçtikleri herhangi bir oyuncuda çalmalarına izin veren bir standart üzerinde anlaşabilirler. Müzik endüstrisinin müziği satması gerekiyor, geldiği ortamı değil, değil mi?
