Birkaç yıl önce, antrenman yapmama yardımcı olması için bir bisiklet bilgisayarı satın aldım. ölüm yolculuğu, California'nın Sierra Nevada dağlarında tek günlük 130 millik bir bisiklet yolculuğu. Garmin'in en üst düzey GPS donanımlı cihazıydı. Dijital haritaları, adım adım yol tarifleri ve güneşin altındaki her özelliği vardı. Kadans (pedal hızı) ve tırmanma hızı gibi şeyler de dahil olmak üzere hız ve performansı ölçtü.
Onu çoğunlukla kalp atış hızı monitörüyle kullanmak için aldım ve diğer sürücülerin çabamı ayarlamak için kullanmamı tavsiye etti. Kalbinizi belirli bir eşiğin altında tutarsanız, neredeyse bütün gün ata binebilirsiniz. Ekipteki diğer tüm üyeler (Lösemi ve Lenfoma Derneği'nin Eğitimde Takım programı. Fantastik, btw) aynı üst düzey modellere sahipti. Hepimizin farklı bisikletleri vardı ama aynı Garmin bilgisayarı.
İlk başta, aldığı ölçümlerin çoğuna pek aldırış etmedim. Ama zindeleştikçe daha da hızlandım ve genellikle 100 mil veya daha fazla olan uzun mesafeli antrenman sürüşlerinde ortalama hızıma bakmaya başladım. Her hafta, yolculuklar daha uzun ve daha zor olsa da ortalama hız yükseldi.
İşin garibi, beklemiyordum çünkü bu basit bir sayı büyük bir motivasyon kaynağı oldu. Her hafta sonu, ortalama hızıma 1 veya 2 MPH ekleyebilmek için Körfez Bölgesi'nin tepelerinde 120 millik bir yolculuk yapmayı dört gözle beklerdim.
Dijital spor aletlerinin propagandasını yapanlar, sağlığınızı kontrol altına almanın en iyi yolu olarak “nicelikli benliği” gösteriyorlar; Verileriniz aracılığıyla kendinizi tanıyın.
Ben hiçbir şekilde A-Tipi bir kişilik değilim, hedefler koyan ve performansımı ölçen biri değilim. Aslında tam tersiyim. Çoğunlukla hayatımdaki tüm rakamlardan kaçınırım - banka bakiyem, Mac Cult web sitesine gelen trafik, kitaplarımın satışı. Çünkü rakamlar iyi değilse moralim bozuluyor ve bir iki gün çalışamıyorum. Rakamlardan tamamen kaçınmak daha iyidir.
Çocukluğumdan beri depresyondan muzdariptim. Çok önemli değil ama ayda bir ya da öylesine birkaç günlüğüne çekilmem gerekiyor. Fiziksel bir şey, saat gibi düzenli. Yaşlandıkça, birkaç gün bazen birkaç güne, bazen de çok nadiren haftalara uzayabilir.
Benim için depresyonun en iyi tedavisi egzersizdir. Aslında depresyonu tedavi etmiyor çünkü derin mavideyken egzersiz yapamıyorum. Kendimi buna zorlayamam. Ama onu uzak tutuyor. Düzenli egzersiz yaparsam, sık sık depresyona girmem. Sorun şu ki, iş ve hayat çok sık aramıza giriyor.
Daha yakın zamanlarda, çoğunlukla meraktan aldığım Jawbone Up bilekliği takmaya başladım. Formda kalmak için kullanacağımı düşündüm, ama ilk başta gerçekten hoşuma gitmedi. Sadece ara sıra egzersiz yapıyordum ve grafikler ne kadar hareketsiz olduğumu gösteriyordu. Kronik hareketsizliğin açık, grafik temsilleriydiler. düzleşiyordum. Yine, beni koltuktan kalkmam için motive etmek yerine, ona bakmayı bıraktım.
Sonra spor salonunda düzenli olarak koşmaya başladım. Jawbone'u haftada bir ya da öylesine yükledim, ama fazla aldırmadım. Ama yine, yavaş yavaş daha hızlı ve daha iyi koşarken, verilere daha fazla dikkat etmeye başladım. Grafikler, egzersiz yaptığım günlerde büyük bir aktivite artışı gösterecek ve yapmadığım günlerde kendimi biraz suçlu, hatta endişeli hissettirecekti.
Geri bildirim bir motivasyon kaynağı olmaya başladı. Ana motive edici değildi - koşmanın kendisi buydu. Koşuyu dört gözle beklemeye başladım. Günün sonundaki grafik sadece pastanın kremasıydı.