Drugi odcinek przeprojektowanej Niesamowite historie odnajduje nogi z opowieścią o gwieździe toru uwięzionej między życiem a śmiercią.
Jeśli showrunnerzy Edward Kitsis i Adam Horowitz mają w zanadrzu coś nawet ułamka tak dobrego jak to na resztę sezonu, Niesamowite historie może okazać się najmocniejszym z programów Apple TV+, biorąc pod uwagę kolejność krótkich odcinków.
Oferta w tym tygodniu – zatytułowana „The Heat” – stanowi długą drogę do nadrobienia bardzo nieistotnego otwarcia sezonu: „Piwnica.”
Nowy odcinek antologii TV-PG umieszcza go w fantastycznych elementach w łamiącej serce tragedii codzienności. Zamiast wziąć normalnego faceta i wrzucić go w leniwą powtórkę znanych elementów gatunku, „The Heat” sprawia, że dochodzi do tego fantastyka. To w dużej mierze opowieść o rzeczywistości, która odrzuca cudowne i dziwne. I rzeczywiście, odkrycie, że szykuje się coś nadprzyrodzonego, nie jest witane z wielkim zaskoczeniem ani podziwem.
Niesamowite historie Recenzja odcinka 2
„The Heat” wyreżyserował
Sylvain Biały (Stomp the Yard) i napisane przez poetę i mówcę Chinaka Hodge, która odeszła od rozmów z Tedem i współpracy z artystami hip-hopowymi na rzecz pisania dla telewizji.Ją Niesamowite historie odcinek poprzedza jej pracę nad pisaniem do serialu Snowpiercer, oparty na filmie science-fiction z 2013 roku wyreżyserowanym przez niedawnego zdobywcę Oscara Bonga Joon-Ho, w którym występuje jej kolega z zespołu Getback, Daveed Diggs. Jej głos jest niewątpliwy w „The Heat”. Uchwyciła sposób, w jaki młode dziewczyny rozmawiają ze sobą w sposób, który nie brzmi tak, jakby był opracowanych przez sześciu pozbawionych dotyku scenarzystów w sali konferencyjnej Burbank, jak to często bywa, gdy scenarzyści telewizyjni opowiadają historie adolescencja. Riverdale to nie jest.
„The Heat” koncentruje się na Sterlingu (w tej roli E’myri Crutchfield) i Tuka (Hailey Kilgore), dwie dziewczyny, które wiedzą, że ich sprawność fizyczna oznacza, że wydostają się z ich sąsiedztwa. Tuka jest wybitnym sportowcem i tym bardziej towarzyskim. Ich równą zazdrość pięknie grają Kilgore i Crutchfield. Poświęcili swoje życie, aby zostać mistrzami lekkoatletyki, więc prawdopodobnie będą zarabiać stypendia w przyzwoitych szkołach.
Wynagradzają się za swoją pracowitość, wybierając się pewnego wieczoru na imprezę po szkole. W drodze do domu Tuka zostaje potrącona przez samochód, zabita, a następnie powraca jako duch. Budzi się na czas, by być świadkiem własnego pogrzebu, świat ślepy i głuchy na jej obecność. W żałosnym, egzystencjalnym funku, spędza dni na podążaniu za Sterlingiem po okolicy, badając wypadek i szykując się na nadchodzące spotkanie na torze. Podczas jednej z tych sesji odkrywa coś niezwykłego: Sterling słyszy głos Tuki, gdy biegają razem.
Nie mogę znieść deszczu
Zdjęcie: Jabłko
W „The Heat” dużo się dzieje. Trzeba przyznać White'owi i Hodge'owi, że wszystko płynie bez wysiłku z centralnej relacji. Nadprzyrodzone wydarzenia, możliwe zatuszowanie morderstwa, inspirująca sportowa narracja – wszystko to jest doskonale wyartykułowane, ponieważ wszystko to zaciemnia złamany i głęboko odczuwany związek. Dbamy o różne wątki, bo zależy nam na Tuce i Sterlingu.
White uzasadnia swój kryzys w wiecznie szarej i zrujnowanej dzielnicy, którą dziewczyny nazywają domem. Słońce nigdy nie świeci na sny dwóch dziewczynek, dosłownie i w przenośni. Zalane deszczem otoczenie i złamane serca, większe i mniejsze, które nękają Sterling po śmierci jej najlepszej przyjaciółki, wydają się nieprzyjemnie prawdziwe, tak jak powinny.
Upiorne odrodzenie Tuki jest podobnie traktowane jako straszny ciężar. Szybko wychodzi z szoku i czuje się uwięziona. Chemia Kilgore'a i Crutchfielda jest niezwykła, ich małostkowość i miłość do siebie są równie dobrze naszkicowane. Dobrze znoszą harówkę rutyny i beznadziejność swojej sytuacji, ale z tego wynika prawdziwa i trwała miłość do siebie.
Centralną metaforę serialu można było łatwo przesadzić, ale White i Hodge tego nie forsują. Pozwalają nam zrozumieć miażdżące znaczenie dziewcząt dzielących po śmierci to, co łączyło je w życiu. Ograniczenie jest prawie szokujące.
Znak dobrych rzeczy, po które przyjdziesz Niesamowite historie
Niesamowite historieSpielbergowski styl dyktuje obietnicę, że szczerze ponury ton nie może trwać (i że nigdy nie widzimy dzieci biorących narkotyki lub alkohol). Jednak nawet kilka zwodów w uszczęśliwianiu tłumu nie odbiega od wibrującej, ponurej linii utworu.
Tak, zakończenie okazuje się szczęśliwsze niż wynikało to z doskonałej pracy wykonanej w pierwszych 45 minutach odcinka. Ale kiedy mecz jest tak dobry, to w porządku, że padnie ostatni cios. W najlepszym wydaniu „The Heat” przypomina podobnie niesamowitą i uroczą Annę Rose Holmer Pasuje, o szkole nękanej dziwną chorobą.
Gdyby Niesamowite historie ma coś jeszcze, co tak dobre czeka na skrzydłach — a następny odcinek kusząco obiecuje ostatni występ weterana aktora charakterystycznego Roberta Forstera — moglibyśmy mieć zwycięzcę na naszych rękach.
Uważaj:Apple TV+
Scout Tafoya jest krytykiem filmowym i telewizyjnym, reżyserem i twórcą długoletniego cyklu esejów wideo Niekochany dla RogerEbert.com. Pisał dla The Village Voice, komentarz filmowy, The Los Angeles Review of Books oraz Magazynek nylonowy. Jest reżyserem 25 filmów fabularnych, autorem ponad 300 esejów wideo, które można znaleźć na Patreon.com/honorszombie.