Portret Steve'a Jobsa z folii bąbelkowej nadaje nowe znaczenie pop-artowi

Fani Apple poczuli głęboką żałobę w 2011 roku, gdy założyciel Apple Steve Jobs zmarł na raka. Zbliża się piąta rocznica jego śmierci, a Cult of Mac przygląda się kolejnym artystycznym hołdom.

Kolorowy portret uśmiechniętego Steve'a Jobsa z daleka wygląda jak zbzikowany portret wykonany wczesnym aparatem cyfrowym. Zbliż się, a piksele przybiorą kształt znajomy kciukowi i palcu wskazującemu — folia bąbelkowa.

Jobs doceniłby podejście Bradleya Harta „Think Different” do folii bąbelkowej, a także hiper-skupienie uwagi Hart kładzie nacisk na wstrzykiwanie do każdej bańki innego koloru farby akrylowej, aby uformować a słynna twarz.

W ciągu kilku tygodni po hołdzie Jobsowi w Apple Stores kwiatami i świecami artyści z całego świata wykorzystali swoje talenty, aby upamiętnić Jobsa i jego piętno na kreatywności i innowacyjności. Niektórzy używali swoich urządzeń Apple do rysowania, malowania i kolażu, podczas gdy inni zwrócili się do dawnych środków, takich jak farba i brąz, aby go uwiecznić.

Wstrzykiwanie Harta do folii bąbelkowej

Hart jest prawdopodobnie jedynym, który używa folii bąbelkowej jako pustego płótna.

„Było wiele powodów, dla których zrobiłem Steve’a Jobsa”, mówi Artysta urodzony w Toronto mieszka i pracuje w Nowym Jorku. „Niektóre z nich mają związek z technologią i cyfrowym krajobrazem. Na pierwszy plan wysunęła się idea bańki jako piksela. Gra również z ideą pamięci i zanikania pamięci”.

Każdy kawałek tworzy dwa, jedyne w swoim rodzaju kawałki – fotorealistyczny portret w folii bąbelkowej i rozmazany, marzycielski akrylowy nadruk na drewnie stworzony z farby ściekającej z tyłu bąbelków.

Praca Jobsa, jedna z jego pierwszych pięciu kreacji z folią bąbelkową, została wykonana w 2012 roku i szybko sprzedana na wystawie za nieujawnioną kwotę. Odbitka nadal jest w sprzedaży, a zapytania można kierować za pośrednictwem jego przedstawiciela, Galeria Anny Zoriny w Nowym Jorku.

Żarówka moment

Hart wiedział, że robi psoty, kiedy zdecydował się pracować w folia bąbelkowa. Jest to materiał, który czujemy, że musimy zacząć wyskakiwać, a mimo to nigdy nie wolno nam dotykać sztuki.

W rzeczywistości pomysł został zainspirowany przez niezwykle czujnego ochroniarza muzealnego, którego pamięta podczas swojej pierwszej indywidualnej wystawy w Nowym Jorku w 2009 roku. Ciągle powtarzał klientom, żeby się nie dotykali. Usłyszał to, gdy patrzył na resztki folii bąbelkowej po rozpakowaniu programu i, jak to ujął, „zgasły światła”.

Przeciętny portret w folii bąbelkowej może zająć ponad 300 godzin, a stworzył ponad 40 z taką samą liczbą odbitek towarzyszących wykonanych z kapiącej farby. Farba wewnątrz każdej bańki ostatecznie wysycha, usuwając pop z folii bąbelkowej, ale także zapewniając, że kawałek będzie długowieczny.

Hart nie zdradza wielu szczegółów na temat swojej techniki, ale aby uzyskać efekt fotorealizmu, wybiera arkusz folia bąbelkowa (kupuje ją w gigantycznej rolce), która ma około 6 stóp wysokości i 5 stóp szerokości, która idzie na płótnie nosze. Niektóre kawałki są większe. Kawałek Jobsa był jednym z jego pierwszych pięciu i miał tylko 4 stopy na 5 stóp.

Na swoim iMacu używa zdjęcia, zwykle przedstawiającego osobę publiczną lub słynnego obrazu, ale czasami sceny, i zaczyna mapować kolory. Potem przychodzi najbardziej czasochłonna część procesu — napełnienie aż 2500 strzykawek farbą. W jego pracowni znajduje się ściana ponad 100 kolorów farb i stojaki ze strzykawkami.

„Gdyby ludzie nie wiedzieli, że jestem artystą, pomyśleliby, że prowadzę tu główną firmę zajmującą się heroiną” – powiedział Hart.

„Robotnik-artysta”

Każda bańka jest napompowana farbą tak, że kapie tworząc drugi kawałek. W jego pracowni nie ma odpadów. Stare strzykawki są ponownie używane, a kule farby zeskrobane i ostatecznie wykorzystane do stworzenia rzeźby. Hart ratuje wszystko i deklaruje własny ekosystem.

Mówi, że twórcy folii bąbelkowej mogą być zadowoleni, widząc ją wiszącą na ścianie. Została wynaleziona w 1957 roku jako nowoczesna okładzina ścienna. To była klapa jako dekoracja, ale w końcu została przyjęta jako sposób na wkładanie delikatnych przedmiotów do wysyłki, mówi.

„Jest w zasadzie »artystą-robotnikiem« lub jak japoński artysta tatuażu całego ciała, angażujący się w powtarzalne proces ciągłego wstrzykiwania atramentu w ludzkie ciało”, napisał dla tej strony krytyk sztuki Daniel Gauss, Cichy obiad. „Ale można go również uznać za członka tradycji wielkiego gobelinowie średniowiecza, który pracował z negatywnym obrazem i który nieustannie zapętlał wątek od strony negatywnej do przód gobelinu i tył, aby uzyskać duże obrazy narracyjne z tysięcy małych szwy."

Energia Harta jest sprzeczna z jego procesem. Słowa wymykają mu się z ust, gdy przeskakuje od myśli do myśli. Są objazdy i czasami prosi o pomoc w powrocie do pierwotnego pytania. Jest podekscytowany tym, co robi i szybko podnieca cię pracą.

Ale kiedy nadchodzi czas, aby zmierzyć się z pustymi bąbelkami, zmniejsza bieg i zamyka się, aby wypełnić maleńkie kieszenie powietrzne, które w przeciwnym razie dają reszcie z nas satysfakcję z popu.

„To medytacyjne” — mówi Hart. „To mnie spowalnia i zmusza do skupienia. Jeśli tego nie zrobię, mogę popełnić błąd. Kiedy to robię, widzę matrycę, obraz ożywa, gdy to robię.”