W części 5 z Moje bliskie spotkania ze Stevem Jobsem, Macworld założyciel David Bunnell opisuje, że po raz pierwszy zobaczył reklamę Macintosha z 1984 roku.
Macworld Redaktor Andrew Fluegelman nie był zbyt zachwycony tym, że Apple sprawdził pierwszy numer, ale był zachwycony, że prototyp Maca pojawił się na kilka tygodni przed ich upublicznieniem.
Tego samego dnia wróciliśmy z drugiego spotkania ze Stevem, zarekwirowaliśmy salę konferencyjną u nas świat PC kwatery głównej, zasłoniły okna papierem rzeźniczym, a w drzwiach zainstalowano zamek. To byłby nasz pokój wojenny Mac.
Tutaj nie tylko oglądaliśmy i fotografowaliśmy komputery Mac, które otrzymalibyśmy, ale faktycznie używaliśmy ich do produkcji Macworld Kopiuj. Tylko ja, Andrzej i osoby bezpośrednio pracujące nad projektem mielibyśmy dostęp. Dan Farber, który później zrobił znakomitą karierę jako redaktor naczelny m.in Tydzień PC, MacWeek, CNET i CBS News, był już na pokładzie jako pełnoetatowy asystent redaktora. Jego wysiłki doprowadziłyby do powstania różnicy między sukcesem a porażką naszego herkulesowego przedsięwzięcia.
Mieliśmy rację co do naszej projektantki, Margery Spiegelman. Była niezwykle inteligentna i chociaż nie była technologiem, od razu zrozumiała, o co chodzi w Macu.
Zaprojektowała Macworld być pierwszym magazynem komputerowym, który świetnie wyglądałby na czyimś stoliku do kawy. Był przewymiarowany i zawierał elementy graficzne odzwierciedlające ikony i grafikę bitmapową znajdującą się na ekranie Maca. Aby zrekompensować fakt, że pierwszy ekran Maca był czarno-biały, rozlała kolor na stronach w dramatyczny sposób. Na papier wybrała piękny, niebłyszczący, „matowy” materiał, który w tamtych czasach był rewolucyjny.
„Ten czas”, powiedziała Margery, „lepiej zrobi, jeśli Mac przemówi sam za siebie”.
Późniejszy okres twórczy był okresem ciszy przed burzą. Steve Jobs, a co za tym idzie Mike Murray, byli zbyt zajęci walką z dyrektorem generalnym Apple, Johnem Sculleyem, o cenę początkową Maca, aby zwracać na nas większą uwagę. Przekonany, że musi być poniżej 2000 dolarów, Jobs nalegał na 1999, ale Sculley chciał, żeby było to 2495 dolarów.
Zapytani o naszą opinię, Andrew i ja oczywiście zgodziliśmy się ze Stevem. Pomyśleliśmy, że im niższa cena, tym więcej maszyn Apple będzie sprzedawać i tym więcej Macworld wpłyną subskrypcje.
Steve mógł być tak silny, jak tylko mógł, przegrał tę bitwę lub skapitulował, nie mówiąc Murrayowi, ponieważ Sculley zgodził się podnieść budżet marketingowy Maca, nikt oprócz Steve'a tak naprawdę nie wie. Do dziś uważam jednak, że wyższa cena była błędem. Sculley miał rację, argumentując, że tysiące „wczesnych użytkowników” kupiłoby Maca, ale kiedy to się stało, sprzedaż w rzeczywistości znacznie spadła.
Steve odbił się na Sculley, wydając dużą część swojego budżetu marketingowego na jedną bardzo kosztowną reklamę telewizyjną, którą postanowił pokazać tylko raz.
Andrew i ja byliśmy w budynku Mac, rozmawiając z twórcą MacPaint, Billem Atkinsonem, który był jednym z najbardziej kreatywni ludzie, których kiedykolwiek spotkałem, kiedy Mike wpadł i powiedział: „hej chłopaki, kiedy skończycie, wejdźcie do pokój konferencyjny. Steve i ja mamy coś, co chcemy wam pokazać na ekranie telewizora.
Po prostu nie jestem w stanie opisać potężnych, ale mieszanych emocji, których doświadczyłem po raz pierwszy oglądając tę tak zwaną reklamę, w której Steve Jobs intensywnie się na mnie wpatrywał, aby ocenić każdą moją reakcję. To było dziwne, dziwaczne, dziwaczne, zagadkowe i oszałamiające.
Kiedy patrzyłem, jak cycata blondynka w koszulce Apple jest ścigana przez szturmowców w hełmach z podniesionym billy'm kluby w przejściu kina wypełnionego tłumem szarych klonów zombie, dosłownie miałem gęś guzy.
Zombie słuchały orwellowskiej postaci Wielkiego Brata, która najwyraźniej reprezentowała IBM. Surowo szczekał na nich wiadomość o sile konformizmu: „Nasze zjednoczenie myśli jest silniejsze niż broń niż jakakolwiek flota lub armia na ziemi”, dopóki Kobieta Jabłko nie rzuciła młotem w powietrze, rozbijając film ekran. Sapnąłem.
Następnie pojawił się komunikat przewijanej czcionki z lektorem: „24 stycznia 1984 r. Apple wprowadzi Macintosha i zobaczysz, dlaczego 1984 nie będzie 1984”.
Przeczytałem książkę „1984” będąc w liceum i obawiałem się, że komputery mogą być używane do kontrolowania naszego bardzo myśli, ale nie wiedziałem do końca, co powiedzieć poza „to niesamowite, kto to dla ciebie zrobił?”
— Ridley Scott — powiedział Mike — wiesz, facet, który wyreżyserował Blade Runnera. Przeprowadzimy go w przerwie podczas Super Bowl 22 stycznia.
Koszt prowadzenia 60-sekundowego spotu wyniósł milion dolarów, a produkcja zajęła kilka tygodni Londyńskie Shepperton Studios z 200-osobową obsadą, koszty produkcji były prawie takie same, ponad $900,000.
Szczerze mówiąc, martwiłem się, że nie pomoże to Apple w sprzedaży komputerów. Nie było tam zdjęć Macintosha, niczego, co by wskazywało na jego cechy, cenę, a co najważniejsze, czym różnił się od IBM PC. Ale widząc entuzjazm Steve'a i Mike'a, nie wspomniałem o swoich obawach.
„Apple nie ma żadnych planów na przyszłość w zakresie współpracy z IBM, prawda?” Andrew zażartował i wszyscy się roześmialiśmy.
Do tej pory było dla mnie jasne, że rzeczywiście będzie Macworld czasopismo. Andrew i ja byliśmy całkowicie oddani, a Steve Jobs i Mike Murray liczyli na to, że uda nam się to osiągnąć. Tu było za dużo rozmachu. Po prostu nie dało się tego powstrzymać.
Mike powiedział, że myślał, że Steve jest gotowy zaakceptować 3 USD za kartę gwarancyjną, ale McGovern nadal nie mógł wierzy, że Apple dostarczy tak wiele komputerów Mac, więc podniósł stawkę, żądając gwarantowanej płatności harmonogram. Co trzy miesiące Apple musiałby wysłać nam minimalną kwotę, niezależnie od tego, ile sprzedanych komputerów Mac lub ile wpłynęła karta gwarancyjna.
Zacząłem wyobrażać sobie drukowanie magazynu, nawet jeśli umowa wydawnicza nigdy nie została podpisana. Spotkałem się z Mikem i jego prawą ręką, Stevem Schierem, na lunch w restauracji Whole Earth w Cupertino i uzgodniliśmy magazyn zostanie opublikowany i dostępny we wstępie z 24 stycznia, niezależnie od tego, czy nasi przewodniczący kiedykolwiek spotkali się ze sobą i podpisali kontrakt.
Dla mnie, Macworld dawno przestała być propozycją biznesową – podobnie jak sam Mac, stała się misją. Zostałby opublikowany bez względu na wszystko.
Poza tym miałem asa w dołku. Im więcej pieniędzy wydaliśmy, tym większe prawdopodobieństwo, że wujek Pat się pojawi, ponieważ nie chciałby, aby nasza inwestycja poszła na marne. W tym momencie Macworld zespół rozrósł się do sześciu pełnoetatowych pracowników, w tym oddanego sprzedawcy reklamy, a także kilkunastu współpracowników zewnętrznych. Napisano artykuły, zlecono ilustracje i fotografie, drukarka była gotowa do pracy, a nawet zapłaciliśmy za papier.
Wszystko to zostałoby stracone, gdybyśmy nie poszli dalej.
Część 1: Spotkanie Stevea
Część 2: Pierwsze spotkanie z komputerem Macintosh
Część 3: Poznaliśmy PRAWDZIWEGO Steve'a Jobsa
Część 4: Steve Jobs mówi nam „Brzuch do baru”
Część 5: Steve wymyśla naprawdę dziwną reklamę
Część 6: Steve pozuje na pierwszą okładkę Macworld
Część 7: Andrew Fluegelman wzywa Apple do opóźnienia wprowadzenia
Część 8: Pat McGovern spotyka się ze Stevem, umowa sfinalizowana.
Część 9: Steve jest zajebisty!
Część 10: Steve kciukami w nos w Apple II
Część 11: Macintosh mówi sam za siebie (dosłownie)…
Część 12: Fat Mac ratuje dzień
Część 13: Steve zabiera Tinę na kolację w Macworld
Część 14: Ella Fitzgerald śpiewa Steve'owi z okazji urodzin
Część 15: NeXT Big Thing Steve’a
Śledź mnie na Twitterze @davbunnell