W części 8 „Moje bliskie spotkania ze Stevem Jobsem,” Macworld założyciel David Bunnell opisuje, jak Steve Jobs i wydawca IDG Pat McGovern podpisują umowę dotyczącą uruchomienia Macworld w połączeniu z komputerem Mac.
Jedna główna przeszkoda pozostała przed pierwszym wydaniem Macworld magazyn mógł zjechać z maszyn drukarskich w Brown Printing Company w Minnesocie. Musiałem skłonić mojego szefa, Pata McGovern'a (na zdjęciu), przewodniczącego IDG, i Steve'a Jobsa, prezesa Apple, aby usiedli i podpisali kontrakt.
Mając prawdziwe liczby z naszego działu księgowości, zadzwoniłem do McGovern'a, aby powiedzieć mu dokładnie, ile pieniędzy już wydaliśmy i ile więcej zobowiązaliśmy się wydać, nawet jeśli nie wydrukowaliśmy czasopismo.
— Czy zdajesz sobie sprawę, wujku Pat — powiedziałem — problem jest już w Brown? Jest gotowy do pracy.
Po kilku chwilach martwej ciszy McGovern powiedział, że za kilka dni będzie na Zachodnim Wybrzeżu. Jeździliśmy razem do Apple, spotykaliśmy się ze Stevem i kończyliśmy kontrakt.
To był rzadki pogodny, ale zimny styczniowy dzień, kiedy McGovern spotkał mnie na świat PC w San Francisco i razem pojechaliśmy do Cupertino w jego żółtym mercedesie sedan, bardzo ładnym samochodzie, jeśli nie tak sportowym jak kabriolet Steve'a 560SL. Zawsze chcąc chronić swoją reputację z powodu oszczędności, McGovern wyjaśnił mi, że kupiła go jego żona Lori samochód, ponieważ wstydziła się, że wciąż jeździ swoim starym oldsmobile z przebiegiem znacznie przekraczającym 100,000.
Plotka głosiła, że gdy Lori po raz pierwszy spotkała Pata McGovern'a, mimo że był już multimilionerem z technologii wydawca, spał na materacu na podłodze i robił własne pranie w osiedlowej na monety Automat pralniczy.
Lubiłem wujka Pata i lubiłem słuchać jego dowcipów na temat życia i tego, czego potrzeba, aby zbudować udany biznes. Słynął z tego, że powiedział: „Jeśli masz właściwych ludzi, to wszystko, co musisz zrobić, to spotykać się raz w roku i zapytaj, „jak poszło?”, co sprawiło, że pomyślałem, że nie jestem jedną z tych osób, ponieważ spotkał się ze mną przynajmniej raz miesiąc.
Po zaparkowaniu na obrzeżach Apple, zwróciłem mu uwagę na słynną teraz piracką flagę, pokazałem mu niepełnosprawna przestrzeń, w której Steve zaparkował swój samochód i zabrał go na wycieczkę po osiedlu budynek. Przedstawiłem McGovern niektórym kluczowym graczom, w tym genialnemu programiście Andy Hertzfeld, Joannie Hoffman, która zaczęła od badań i skończyła kierujący działaniami marketingowymi Maca oraz główny inżynier Macintosha, Burrell Smith, który ze swoimi długimi blond włosami i gładką twarzą wyglądał, jakby miał jeszcze 14 lat stary.
Nie mieli pojęcia, kim jest McGovern, poza moim przyjacielem, wysokim, jowialnym facetem z wydawnictw, w dwurzędowym garniturze marynarki z błyszczącymi srebrnymi guzikami. Steve'a jeszcze nie było, więc pokazałem mu „biuro” Steve'a, skromny boks z prostym biurkiem, krzesłem, Macintoshem i zdjęciem jego córki Lisy. McGovern był pod wrażeniem, że Steve nie miał dużego, wymyślnego biura — musiał pomyśleć sobie: „jest tani, tak jak ja”.
Kiedy pojawił się Jobs, był dość przyjazny i chociaż wiedziałem, że nadal był zły z powodu raportu, że McGovern wydał miliony na zakup czasopism Wayne'a Greena, nie wspomniał o tym. Rozmawiał przyjaźnie z Patem przez kilka chwil, wskazując, gdzie mieszkał w Woodside, był więcej wiejskie i mniej „korporacyjne” niż dzielnica McGovern’s Hillsborough, mimo że obie były równie Ekskluzywny.
A potem Steve ogłosił, że nie będzie z nami negocjował. „Jestem zbyt zajęty tak blisko startu, więc zabiorę was na spotkanie z naszym prawnikiem” – powiedział – „i jeśli możecie z nim popracować, podpiszę umowę ”.
Niewiele pamiętam z rozmowy, którą Steve i Pat przeprowadzili podczas spaceru do firmy Apple kwatera główna przy pobliskiej drodze o wdzięcznej nazwie „Pętla Nieskończoności”, bo musiałam zbyt ciężko pracować, żeby nadążyć z nimi. Wydawało się, że próbują prześcignąć się nawzajem w kwestii tego, kto może chodzić najszybciej.
Chodziłem już wcześniej ze Stevem, więc znałem jego zastraszające tempo, ale nie miałem pojęcia, że McGovern może poruszać się równie szybko. Zastanawiałem się, czy szybki marsz ma coś wspólnego z sukcesem w biznesie, czy może oboje po prostu starali się zminimalizować czas spędzany razem.
W każdym razie był to szczęśliwy obrót spraw. Dużo łatwiej byłoby poradzić sobie z Davidem Kopfem, prawnikiem Apple, który już pomagał nam napisać umowę. Nie było ryzyka, że Pat i Steve zaczną się nawzajem obrażać.
W końcu wujek Pat otrzymał gwarantowany harmonogram płatności, a ja mam poważne siniaki na goleniach od niego kopał mnie pod stołem, ilekroć myślał, że mogę mu zaprzeczyć lub podnieść niepotrzebnie zastrzeżenia.
„Umowa” przewidywała jedynie płatności do 600 000 dolarów zamiast 1,8 miliona dolarów, które mieliśmy z Mikem Murrayem przewidywany, ponieważ Kauf był mądrze sceptyczny co do przewidywań Steve'a dotyczących liczby komputerów Mac, które zostaną wysłane pierwszy rok. Powiedział McGovern, że „200 000, a nie 600 000” było bardziej realistyczne. McGovern nie miał nic przeciwko temu. Wciąż myślał, że cała sprawa spadnie i co najmniej 600 000 $ zapłaci za start.
Macintosh byłby niewypałem, ale mniej więcej wyjdziemy na zero, a co ważne, David Bunnell i Andrew Fluegalmen nauczyliby się swojej lekcji. Wrócą do DOS i znów będą dobrymi chłopcami.
Część 1: Spotkanie Stevea
Część 2: Pierwsze spotkanie z komputerem Macintosh
Część 3: Poznaliśmy PRAWDZIWEGO Steve'a Jobsa
Część 4: Steve Jobs mówi nam „Brzuch do baru”
Część 5: Steve wymyśla naprawdę dziwną reklamę
Część 6: Steve pozuje na pierwszą okładkę Macworld
Część 7: Andrew Fluegelman wzywa Apple do opóźnienia wprowadzenia
Część 8: Pat McGovern spotyka się ze Stevem, umowa sfinalizowana.
Część 9: Steve jest zajebisty!
Część 10: Steve kciuki w nos w Apple II
Część 11: Macintosh mówi sam za siebie (dosłownie)…
Część 12: Fat Mac ratuje dzień
Część 13: Steve zabiera Tinę na kolację w Macworld
Część 14: Ella Fitzgerald śpiewa Steve'owi z okazji urodzin
Część 15: Kolejna wielka sprawa Steve’a
Śledź mnie na Twitterze @davbunnell
