Jak zauważyliśmy wcześniej, najgłupszy nagłówek weekendu pojawił się dzięki uprzejmości produktu do włosów Jon bon jovi, który w londyńskim Sunday Times stwierdził, że „Steve Jobs jest osobiście odpowiedzialny za zabicie biznesu muzycznego”.
To stwierdzenie jest zdumiewająco ignoranckie. iTunes Music Store jest z pewnością najpopularniejszym sklepem muzycznym w historii świata, sprzedając ponad 10 miliardów utworów w ciągu ośmiu lat istnienia. Można potępić samo pojęcie dystrybucji cyfrowej. Z tak dużym biznesem nie da się dyskutować.
Co więcej, kiedy iTMS pojawił się na scenie w kwietniu 2003 roku, był to dar niebios dla wytwórni. W końcu Apple nie wymyślił cyfrowej dystrybucji muzyki. Wymyślili legalną dystrybucję cyfrową. Napster wkroczył na scenę całe cztery lata wcześniej, umożliwiając studentom college'ów w całym kraju (ja) w skrócie), aby łatwo udostępniać między sobą pliki muzyczne o dość wysokiej jakości przez Internet w prosty sposób moda. Gdy tylko Shawn Fanning przestawił przełącznik w 1999 roku, biznes muzyczny musiał się zmienić lub zniknąć.
Przez lata decydował się zniknąć, tocząc kosztowne batalie prawne z Napsterem i jego bliskimi krewnymi Audiogalaxy, MP3.com, Gnutellą, Kazaą, Morpheusem i LimeWire. Zabawne, że przekonanie Amerykańskiego Stowarzyszenia Przemysłu Nagraniowego, że mogą pozwać dzielenie się plikami, zniknęło z istnienia, tylko pobudziło jego rozwój i, co bardziej krytyczne, jego innowacyjność. BitTorrent, radykalnie rozproszony i trudny do śledzenia otwarty protokół udostępniania plików, trafił w 2001 roku, prawdopodobnie kilka wiele lat wcześniej, gdyby wytwórnie płytowe doszły do porozumienia w sprawie legalnego rozpowszechniania muzyki za pośrednictwem Napstera. Także, Metalicca.
Właśnie w tej mieszance pojawił się Steve Jobs. A wraz z nim przemysł muzyczny w końcu się zmienił. Trochę. W końcu podpisali legalny sposób kupowania muzyki przez Internet, za jedyne 99 centów za piosenkę. I to było rewolucyjne, napędzając bezprecedensową głośność i przenosząc wiele iPodów w tym procesie. Ale, podobnie jak Bon Jovi, przemysł muzyczny ma krótką pamięć i natychmiast zaczął domagać się sprzedaży piosenek za większe pieniądze na iTunes, a także żądając wyższego procentu przychodów z każdego utworu, mimo że już o 70:30 radzili sobie lepiej niż typowa marża przy rekordowym sklep.
W każdym razie znowu dostali to, czego chcieli, ale wciąż narzekają i jęczą o dewaluacji muzyki lub zabijaniu romansu tej formy sztuki. Generalnie nie podoba im się to, że ogromna biblioteka iTunes pozwoliła zespołom indie zwrócić na siebie większą uwagę niż kiedykolwiek, gdy dystrybucję kontrolowały duże wytwórnie. A te niezależne wytwórnie radzą sobie teraz świetnie (zobacz, co Merge Records osiągnęło dzięki Arcade Fire i Spoon), podobnie jak niektóre niezależne sklepy z płytami, które prosperują dzięki ich albumom.
Szczerze mówiąc, ostatecznie pojawienie się sieci na początku lat 90. było znakiem, że wszystkie media będą w końcu dostarczane inaczej niż wcześniej. To było oczywiste tak wcześnie. Ale zakorzenione media zakryły oczy i uszy i miały nadzieję, że wszystko pozostanie takie samo. A teraz, gdy nadeszła nieunikniona rzeczywistość cyfrowej muzyki, wideo, książek i czasopism, wszyscy chcą wścieknij się na jedyną firmę, która w końcu pomogła wymyślić, jak zarobić wytwórniom płytowym trochę pieniędzy dekada. Czy im się to podoba, czy nie.
Krótko mówiąc, JonBon: „This Left Feels Right” zabił muzykę. Steve Jobs jest tym, który pomógł ci zarobić na tym morderstwie.
Magazyn Sunday Times: LITD: Jon Bon Jovi, 48 lat, gwiazda rocka (płatność)
