Po jego śmierci Steve Jobs stał się mitycznym. Został zapamiętany jako dupek i jasnowidz technologii: postać podobna do Tony'ego Starka, która potrafiła w wyjątkowy sposób odgadnąć przyszłość science fiction, niemalże samodzielnie wyczarowując magiczne produkty z całej tkaniny.
Jest również postrzegany jako nieomylny: geniusz biznesowy i technologiczny z mocą wróżenia przewyższającą nas, zwykłych śmiertelników.
Ale Do Pixara i nie tylko, nowa książka Lawrence'a Levy'ego, byłego dyrektora finansowego Pixar, przedstawia zupełnie inny obraz.
Ten post zawiera linki partnerskie. Kult Maca może zarobić prowizję, gdy użyjesz naszych linków do zakupu przedmiotów.
Dostępna we wtorek książka Levy'ego oferuje szczegółowe i fascynujące spojrzenie zza kulis na Pixar, zanim stał się jednym z najbardziej udanych studiów filmowych w historii.
Kiedy Levy dołączył w 1994 roku, Pixar był na linach. Jobs był nieobecnym właścicielem, firma dryfowała, a Pixar wydawał się nie mieć wielkiej przyszłości.
Do Pixara i nie tylko
szczegółowo opisuje, w jaki sposób Levy, były prawnik korporacyjny, został zwerbowany przez Jobsa, aby pomóc przekształcić Pixar w odnoszące sukcesy studio animacji i upublicznić to. To położyło podwaliny pod ogromną osobistą fortunę Jobsa, gdy Disney kupił ją dekadę później.Steve Jobs w pracy
Zdjęcie: Lawrence Levy
Książka maluje intymny portret Jobsa przy pracy.
Początkowo Jobs prawie nie angażuje się w codzienne operacje Pixar poza wypisywaniem czeku osobistego pod koniec każdego miesiąca, aby wypłacić wynagrodzenie studia.
Jobs, zmęczony wspieraniem firmy, chce wrócić. Jego druga firma, NeXT, również się wali. Zatrudnia więc Levy'ego, odnoszącego sukcesy dyrektora finansowego innej firmy z Doliny Krzemowej, aby pomógł zmienić sytuację.
Levy dręczy się decyzją. Jego pierwsze wrażenia z Pixara nie są dobre. Firma zajmowała się czterema obszarami — sprzedażą Oprogramowanie do animacji RenderMan, kręcąc filmy krótkometrażowe i animowane reklamy, i właśnie rozpoczął pracę nad swoim pierwszym pełnometrażowym filmem fabularnym o kryptonimie Zabawka (nazwa kodowa utknęła).
Żaden z tych wysiłków nie przyniósł dużych pieniędzy. Wczesny Zabawka materiał filmowy wyglądał niesamowicie, ale daleko mu do gotowego produktu.
Ostatecznie Levy nie mógł oprzeć się wyzwaniu i możliwości pracy z taką legendą jak Jobs (nawet taką, której gwiazda została poważnie nadszarpnięta). Wkrótce pożałuje tej decyzji.
Pixar wygląda jak flop
Po dołączeniu do Pixara Levy odkrywa, że sprawy mają się znacznie gorzej, niż początkowo się obawiał. Dużo gorzej. Pierwsza połowa Do Pixara i nie tylko ma charakter tragikomiczny, ponieważ Levy odkrywa głębię problemów firmy.
Załoga Pixara jest wrogo nastawiona do Jobsa i boi się, że w końcu zostanie aktywnie zaangażowany w firmę i zadziera z nią. Książka ani nie zadaje ciosów, ani nie próbuje osłodzić sytuacji — Jobs nie był lubiany ani szanowany przez wielu pracowników Pixara.
Główna dyrektywa Levy'ego od Jobsa – aby ujawnić Pixar i ulżyć mu w ciężarze podtrzymywania go – wygląda na całkowicie beznadziejną.
Jednym z największych problemów jest to, że ani Levy, Jobs, ani nikt z Pixar nie miał najmniejszego pojęcia, jak działał biznes filmowy.
Hollywood jest obsesyjnie skryty, a Levy nie może zrozumieć, w jaki sposób Zabawka będzie zarabiać na wielu źródłach przychodów — kasie, sprzedaży płyt DVD, licencjonowaniu, merchandisingu i tak dalej.
Ale zorientuj się, że tak, i wszystko jest szczegółowo opisane w książce. Skromna i metodyczna, ale dziwnie fascynująca, jest to pierwsza książka, którą przeczytałem, która poświęca cały rozdział spotkaniu na tablicy.
Do Pixara i nie tylko ujawnia najdrobniejsze szczegóły
Levy dokładnie wyjaśnia, w jaki sposób Jobs i załoga Pixara odkryli, jak zmienić firmę w przebojową fabrykę.
Zaskakujące jest to, że nie ma magii. Nie ma nagłych przebłysków geniuszu, niesamowitych, nieoczekiwanych przełomów.
Sukces Pixara przyszedł dzięki starannemu rozważeniu problemów, z jakimi borykała się firma, i analizie różnych rzeczy, które mogą zrobić.
Do Pixara i nie tylko maluje bardzo ludzki portret Jobsa, który kłóci się z bardziej przystępnymi opisami jego kariery.
To wszystko jest bardzo powiązane. Sukces Pixara był wynikiem wielu spotkań, wielu dyskusji i starannego, rozważnego planowania. Jobs wydaje się inteligentny i racjonalny (i trochę chciwy i samolubny), ale nie ma w tym nic szczególnie tajemniczego.
Steve Jobs: Spokojny i racjonalny
Jobs bez końca debatował nad każdym problemem, dużym i małym. Kiedy pojawiły się spory, a Levy trzymał się broni, Jobs nie narzucał swojej woli. Po prostu szli dalej, dopóki nie znaleźli ścieżki, na którą oboje się zgodzili.
„Czasem widziałem, jak Steve wolał, abyśmy wspólnie poszli naprzód, zamiast działać na podstawie wyniku, który narzucił” — pisze Levy. „Po latach Steve powiedział mi, że czuje, że decyzje biznesowe i strategiczne, których dokonaliśmy w firmie Pixar, nie były ani jego, ani moimi, ale efektem tego procesu”.
To właśnie tego procesu brakuje w większości literatury Steve’a Jobsa.
Do Pixara i nie tylko nie jest hagiografią. Określa dobro i zło. Połowa książki poświęcona jest katastrofalnej umowie z Disneyem, którą Jobs wynegocjował, a Levy powoli uświadamia sobie, że jest potencjalnie katastrofalna. W pewnym momencie Levy nie może uwierzyć, że Jobs podpisał taką umowę i uważa, że w najlepszym razie był rażąco niedbały, aw najgorszym autodestrukcyjny. (Levy w końcu dochodzi do wniosku, że Jobs wiedział, że to okropny kontrakt, ale nie miał innego wyboru. Bez tego Pixar był toastem).
Jak Pixar jest jak Apple
Istnieje wiele podobieństw do Apple. Nie są one jednoznaczne, ale studenci Apple zobaczą podobieństwa. Obie firmy zostały zbudowane (lub przebudowane) przez stosunkowo niewielkie zespoły zaufanych poruczników. W dużym stopniu polegali na procesie — a mianowicie na ciągłej iteracji i udoskonalaniu.
I w przeciwieństwie do reszty Hollywood — i branży technologicznej — Pixar skupił się na tworzeniu jednego produktu na raz i robieniu go tak dobrze, jak tylko mógł. Dla kontrastu, większość hollywoodzkich studiów produkuje kilkanaście filmów rocznie, wiedząc, że większość zbombarduje, ale mając nadzieję, że będzie kilka hitów, które nadrobią resztę.
Książka cytuje prezesa Pixar, Eda Catmulla, wyjaśniającego, czym Pixar był inny.
„W animacji jest znacznie więcej kontroli”, mówi. „W kółko powtarzamy historię, tworząc storyboardy, modelowanie postaci, testy animacji i inne procesy. Jeśli historia lub postać nie działa, możemy to zmienić. Akcja na żywo nie zapewnia elastyczności. Po nakręceniu filmu jesteś ograniczony do korzystania z posiadanego materiału filmowego. Dlatego tak wiele filmów nie trafia w sedno. Nie chodzi o to, że filmowcy chcą robić filmy, które są niedostateczne; chodzi o to, że muszą zrobić film z materiału, który nakręcili, a czasami nie tego potrzebują”.
Z drugiej strony filmy Pixara są stale zmieniane i udoskonalane, podobnie jak główne produkty Apple — iPod, iMac, iPhone i tak dalej. Podobnie jak filmy Pixara, większość głównych produktów Apple jest ponownie uruchamiana, a czasem uruchamiana ponownie, dopóki nie zostaną wykonane prawidłowo.
Rezultatem był bezprecedensowy ciąg hitów — zarówno w firmie Pixar, jak i Apple.
Po drodze Jobs stał się czymś rzadkim w Dolinie Krzemowej: dyrektorem generalnym ds. technologii, który rozumiał branżę rozrywkową. Dobrze mu to służyło później w Apple, gdy miał do czynienia z przemysłem muzycznym i filmowym.
Zarobił też coś innego. Levy pisze: „Po trudnym związku z Pixarem, który trwał prawie dziesięć lat, Steve zyskał coś, czego bardzo brakowało, kiedy dołączyłem do firmy: szacunek”.
Do Pixara i nie tylko
Do Pixara i nie tylko: Moja nieprawdopodobna podróż ze Stevem Jobsem do historii rozrywki autor: Lawrence Levy (Houghton Mifflin Harcourt)
.com/dp/0544734149/?tag=cult087-20" title="Kup od Amazon" class="norewrite" rel="sponsored">Amazon