Na 30. urodzinach Steve'a Jobsa wielka jazzowa Ella Fitzgerald śpiewa mu wszystkiego najlepszego. Wydaje się, że nie ma pojęcia, kim on jest.
Część 14 z „Moje bliskie spotkania ze Stevem Jobsem”, osobista historia komputerów Mac, autorstwa założyciela Macworld, Davida Bunnella.
Wkrótce po Macworld Andrew Fluegelman i ja zostaliśmy zaproszeni na wystawne obchody trzydziestych urodzin Steve’a Joba w sali balowej hotelu St. Francis w San Francisco. Miała to być impreza typu black tie, tylko z niespodzianką. Wszyscy zostali poproszeni o noszenie butów do tenisa.
Zaskoczyło mnie, że poza Johnem Sculleyem i zespołem programistów Macintosha było kilku innych gości. Czułem się naprawdę uprzywilejowany, ale też trochę smutny, jak powiedział mi niedawno Mike Murray: „Steve nie ma prawdziwych przyjaciół”.
Przez chwilę zastanawiałem się, czy mógłbym być jego przyjacielem – wyobrażałem sobie, że to byłaby moja misja, by utrzymać Jobsa przy ziemi i po prostu być tam, kiedy potrzebuje kogoś, z kim mógłby porozmawiać. Oczywiście było to całkowicie śmieszne i nie zrobiłem nic, aby to osiągnąć.
Poza tym Steve się spóźnił i niektórzy z nas zastanawiali się, czy w ogóle się pojawi.
Jego nieobecność nie przeszkadzała ludziom w zabawie. Każdy, kto wszedł do sali balowej, otrzymywał kieliszek szampana, było mnóstwo jedzenia i innych napojów, a miejsce było udekorowane obrazami związanymi z Macami i Apple.
Co dziwne, muzykę na żywo zapewnili członkowie Orkiestry Symfonicznej San Francisco.
Widok Andy'ego Herzfelda, Burrella Smitha i innych w najwyraźniej wypożyczonych, źle dopasowanych smokingach i pokazach tenisowych dyskietek rozśmieszył mnie. Było jeszcze śmieszniej, kiedy próbowali tańczyć do walców Strausa, na których grała orkiestra.
Po godzinie lub więcej po rozpoczęciu imprezy pojawił się Steve. Stał z Johnem Sculleyem przez kilka minut i kilka osób podeszło do niego, aby życzyć mu wszystkiego najlepszego. Wydawał się szczęśliwy i jednocześnie dziwnie odległy.
Skończenie 30 lat dla Steve'a Jobsa musiało być jak skończenie 80 lat dla nas, zwykłych śmiertelników. Był bogaty, sławny, spełniony i nie miał dokąd się udać, a przynajmniej tak by się wydawało.
Sculley wzniósł toast, nazywając Steve'a „największym wizjonerem technologii”. Ludzie uprzejmie klaskali i myślałem, że wrócimy do tańca, ale się myliłem.
Choć może się to wydawać niewiarygodne, Ella Fitzgerald nagle pojawiła się na scenie ze swoim jazzowym trio. Byłem oszołomiony. „Cześć”, powiedziała, „Jestem Ella Fitzgerald i z jakiegoś powodu młody mężczyzna chce, żebym mu zaśpiewała z okazji jego 30 urodzin”.
Wydawała się naprawdę zaintrygowana tym, dlaczego ktokolwiek chciałby, żeby to zrobiła i prawdopodobnie zapłaciła jej dużo pieniędzy. I wydawało mi się oczywiste, że nie miała pojęcia, kim był Steve Jobs.
Dla Elli Fitzgerald był po prostu bogatym facetem o imieniu Steve. Ella zaśpiewała „Wszystkiego najlepszego, drogi Steve…” i wyszła. Orkiestra wróciła z kolejnymi Walcami.
Steve wyszedł wkrótce po tym.
Cholera, pomyślałem, nic dziwnego, że rzeczywistość Steve'a Jobsa jest zniekształcona.
Część 1: Spotkanie Stevea
Część 2: Pierwsze spotkanie z komputerem Macintosh
Część 3: Poznaliśmy PRAWDZIWEGO Steve'a Jobsa
Część 4: Steve Jobs mówi nam „Brzuch do baru”
Część 5: Steve wymyśla naprawdę dziwną reklamę
Część 6: Steve pozuje na pierwszą okładkę Macworld
Część 7: Andrew Fluegelman wzywa Apple do opóźnienia wprowadzenia
Część 8: Pat McGovern spotyka się ze Stevem, umowa sfinalizowana.
Część 9: Steve jest zajebisty!
Część 10: Steve kciuki w nos w Apple II
Część 11: Macintosh mówi sam za siebie (dosłownie)…
Część 12: Fat Mac ratuje dzień
Część 13: Steve zabiera Tinę na kolację w Macworld
Część 14: Ella Fitzgerald śpiewa Steve'owi z okazji urodzin
Część 15: Kolejna wielka sprawa Steve’a
Śledź mnie na Twitterze @davbunnell
