PowerBooki i iBooki firmy Apple są ogólnie dobrze wykonanymi maszynami w dobrej cenie, ale mają krytyczną wadę konstrukcyjną – końcówka zasilacza AC jest podatna na zerwanie wewnątrz port zasilania.
Jest to kosztowna i czasochłonna naprawa, a jej naprawa jest prawie niemożliwa dla właścicieli. Wiem, bo zdarzyło mi się to trzy razy w ciągu ostatnich trzech lat.
Ostatni raz był w zeszłym tygodniu, a historia tego, jak to naprawiłem, to saga, którą możesz przeczytać po skoku. Krótko mówiąc: w końcu wygrzebałem to w szale wściekłości i frustracji, które prawie zniszczyły komputer za 2500 dolarów.
Biznesowy koniec zasilacza sieciowego Apple do laptopa przypomina gniazdo słuchawkowe w cylindrycznej metalowej tulei. Moc jest przesyłana rurą do części podnośnika; metalowa tuleja po prostu utrzymuje gniazdo w porcie zasilania.
Projekt jest zastrzeżony przez Apple i działałby dobrze, gdyby końcówka nie była tak podatna na pękanie w porcie. A kiedy to się stanie, pojawia się kawałek metalu, który jest niezwykle trudny do usunięcia.
Pierwsze dwa razy mi się to przydarzyło, próbowałem sam usunąć końcówkę. Ponosząc fatalną awarię, wysłałem laptopy do naprawy, która była tak skandalicznie droga, że moja pamięć obniżyła koszty.
Najlepsza rada dotycząca usuwania, jaką mogłem znaleźć, to w Macintouch, gdzie czytelnicy zalecają nałożenie super-kleju na koniec kawałka drutu lub wykałaczki i przyklejenie go do końcówki wewnątrz portu zasilania.
Próbowałem tego drewnianą wykałaczką (nieudana), a następnie wacikiem z odciętym bawełnianym końcem. Q-tip pasuje do portu zasilania i zapewnia maksymalną możliwą powierzchnię dla kleju.
Cóż, pierwsze kilka prób zadziałało całkiem dobrze. Klejenie zadziałało i prawie wyrwałem złamaną końcówkę, zanim klej ustąpił. Próbowałem chwycić końcówkę pęsetą, ale po prostu wepchnąłem ją z powrotem.
Odniesienie niemal sukcesu od razu było niefortunnym posunięciem — skłoniło mnie to do myślenia, że ta metoda może zadziałać.
Spędziłem więc następne cztery dni (rozłożone na dwa weekendy) i kilka wieczorów próbując przykleić patyczki higieniczne, wykałaczki, spinacze i kawałki drutu do zabłąkanej końcówki.
To nie zadziałało, pomimo kilku bliskich rozmów, a jedyne, co udało mi się zrobić, to zrobić sobie fiolet z wściekłości i zakleić port zasilania zaschniętym super klejem.
W desperacji wystrzeliłem wiertarkę, myśląc, że mogę wywiercić końcówkę. Gdybym był ostrożny, może mógłbym zgolić czubek do niebytu i wszystko byłoby dobrze, pomyślałem.
Wiercenie usunęło klej i powiększyło otwór, ale gdy tylko wiertło dotknęło końcówki, poślizgnęło się, prawie niszcząc wewnętrzne punkty kontaktowe.
Absolutnie dość i myśląc, że gdybym go zniszczył, mógłbym po prostu wysłać go do naprawy, zrobiłem mały haczyk na końcu agrafki. To wcisnąłem się w dziurę i pod złamaną końcówkę (którą mogłem zobaczyć tylko patrząc w dół świetlówki świecącej głęboko w dziurę) i zacząłem szarpać.
Ku mojemu zdumieniu to zadziałało — w pewnym sensie. Złamany czubek mógł zostać doprowadzony do samej krawędzi dziury, ale w ostatniej chwili odbił się na bok i nie drgnął.
Dostałem więc bardzo cienki elektroniczny śrubokręt do prostowania końcówki, gdy podnosiłem ją za pomocą agrafki z haczykiem na ryby. Na początku byłam ruda, ale po pół godzinie po prostu zaczęłam ją ciągnąć i szarpać. To zadziałało — niesamowite, co osiągasz, kiedy masz w dupie.
Teraz działa dobrze. Oczywiście do czasu, gdy znowu się zepsuje.