To pierwsza odsłona „Moje bliskie spotkania ze Stevem Jobsem”, fantastyczna seria opowiadań o początkach komputerów Mac napisana przez założyciela firmy Macworld magazyn, David Bunnell.
Bunnell po raz pierwszy spotyka Jobsa. Jest zdenerwowany, ponieważ Jobs jest w „ekstremalnie paskudnym nastroju”, mówi recepcjonista, może dlatego, że poprzedniego wieczoru miał nieudaną randkę z Joan Baez.
Ponadto Bill Gates mówi Bunnellowi, że zamierza kupić komputer Mac dla swojej matki. Gates i jego kohorty są tak podekscytowani komputerem Mac, że wszyscy kupują akcje Apple (prawdopodobnie z naruszeniem zasad dotyczących wykorzystywania informacji poufnych SEC).
W wieku 28 lat Steven P. Jobs, prezes Apple Computer, był na szczycie swojej gry — bogaty, sławny, zepsuty i pozornie niepohamowany przez zwykłe obyczaje społeczne. Miał wyrzeźbioną twarz, wystającą szczękę i gęste czarne włosy typowego idola z poranka.
Nie był jednak konwencjonalny. Rękawy dyskretnego szarego kaszmirowego swetra, który nosił tego październikowego poranka 1983 roku, na wierzchu prostego białego, T-shirt z dekoltem w serek został podciągnięty na tyle, by odsłonić najfajniejszy zegarek, jaki kiedykolwiek widziałem, zapięty wysoko po lewej stronie przedramię. Bardzo chciałem się temu bliżej przyjrzeć, ale się nie odważyłem.
W tych wczesnych czasach przemysłu komputerów osobistych, przed e-mailem, przed internetem, Steve miał misję: przerobić firmę, którą współtworzył z „drugim” Stevem, a nie tylko przypadkowo zmienić świat na duży. Zamierzał to zrobić, budując prawdziwie rewolucyjny nowy komputer o nazwie Macintosh.
Kiedy wyszedł do holu, żeby się z nami spotkać, zaskoczyła mnie jego nieformalność, jego sprężysty krok, i przyjazne usposobienie, ponieważ recepcjonistka wcześniej powiedziała nam, że Steve był w „wyjątkowo faulie” nastrój."
– Jego wczorajsza randka z Joan Baez nie poszła tak dobrze – powiedziała.
Jednak w tym momencie niemrugające laserowe oczy Steve'a były utkwione we mnie, gdy starałam się nie odwracać wzroku. Doświadczałem słynnego gapienia się Steve'a Jobsa. Ostrzegano mnie, że jeśli nawet mrugnę, ryzykuję, że zostanę skreślony na zawsze jako oszust lub słabeusz, którym nie warto się zawracać.
Steve i jego główny podwładny, Mike Murray, przeprowadzali wywiad z moim kolegą Andrew Fluegelmanem i mną w małym pokoju tuż przy holu. Powodem, jak powiedzieli, było ustalenie, czy mogą nam zaufać na tyle, by pozwolić nam wejść do obszaru rozwoju Macintosha.
Andrew był redaktorem mojego magazynu komputerowego, świat PC, a jeśli wszystko pójdzie dobrze, wkrótce zostanie redaktorem nowego, bardzo modnego magazynu, który planowaliśmy nazwać Macworld.
Andrew i ja też byliśmy na misji. świat PC był wielkim hitem – rutynowo drukowaliśmy numery ponad 500 stron, a nasza mała firma przynosiła ogromne zyski, ale komputer osobisty IBM był korporacyjny i nudny. Bez końca przeglądaliśmy bazy danych, arkusze kalkulacyjne i aplikacje księgowe.
Komputery Apple też mogłyby robić interesy, ale w swej duszy zostały zaprojektowane do bardziej kreatywnych zastosowań jak komponowanie muzyki i drukowanie sprytnych pocztówek i banerów, które Andrew i ja uznaliśmy za inspirujące i zabawa. Desperacko chcieliśmy objąć „prawą część mózgu” informatyki i podejrzewaliśmy, że Macintosh pozwoli nam to zrobić.
Zapytałem o Maca w lipcu, kiedy przeprowadziłem wywiad z Billem Gatesem dla świat PC. Bill otrzymał zapowiedź nowej maszyny Steve'a i był tak podekscytowany, że planował kupić ją dla swojej matki. „To pierwszy komputer osobisty”, powiedział, „który jest dla niej wystarczająco łatwy w użyciu”.
W „najściślejszej poufności” opowiedział mi o „urządzeniu wskazującym mysz” Maca i jego „ekranu mapy bitowej”, chociaż nie miałem pojęcia, o czym mówi. I dodał: „Wszyscy tutaj kupują akcje Apple”.
Gdy moja wizja zamieniła się w bolesną nieostrość, Steve zwrócił się do Andrew i zapytał: „Co sprawia, że myślisz, że nudny facet od PC, taki jak ty, może docenić elegancką maszynę dla artystów takich jak Macintosh?”
„Cóż, Steve”, zachichotał Andrew, „nie byłem taki nudny. Przed świat PC, edytowałem Cała Ziemia Katalog, a ja nadal jestem Martwą Głową.
„Słuchaj” – zgłosiłem się na ochotnika – „Andrzej rzeczywiście pojechał na koncert Dead w Egipcie i obaj byliśmy w USA Festiwal – ta rzecz z IBM to po prostu coś, w co wpadliśmy i o rany, nie możesz nas winić, to było całkiem niesamowita wycieczka."
– Och, tak, i przypuszczam, że oboje wpadliście dziś rano w drogę do Cupertino?
Wszyscy śmialiśmy się z żartu Steve'a, a Murray, drobny, czystej krwi Irlandczyk z piegowatą twarzą i błyszczącymi oczami, odezwał się po raz pierwszy: „Przestań, Steve. Ci faceci są fajni. David i Andrew nie są jak garnitury korporacyjne, które poznaliśmy z tej innej firmy.
Steve wzruszył ramionami, wstał i powiedział: „OK, chłopaki, chodźcie za mną”.
Następny: Pierwsze spotkanie z komputerem Macintosh.
Notatka: Powyższe jest pierwszą częścią serii „Bliskie spotkania ze Stevem Jobsem”, którą będę publikować na tym blogu w ciągu najbliższych trzech tygodni. Obejmuje bardzo wczesne dni komputera Macintosh i publikację Macworld pismo, które stworzyłem w 1983 roku z dużą pomocą mojego przyjaciela Andrew Fluegalmana i innych. Publikuję to tutaj po raz pierwszy, ponieważ, do diabła, chcę! Cieszyć się.
Część 1: Spotkanie Stevea
Część 2: Pierwsze spotkanie z komputerem Macintosh
Część 3: Poznaliśmy PRAWDZIWEGO Steve'a Jobsa
Część 4: Steve Jobs mówi nam „Brzuch do baru”
Część 5: Steve wymyśla naprawdę dziwną reklamę
Część 6: Steve pozuje na pierwszą okładkę Macworld
Część 7: Andrew Fluegelman wzywa Apple do opóźnienia wprowadzenia
Część 8: Pat McGovern spotyka się ze Stevem, umowa sfinalizowana.
Część 9: Steve jest zajebisty!
Część 10: Steve kciukami w nos w Apple II
Część 11: Macintosh mówi sam za siebie (dosłownie)…
Część 12: Fat Mac ratuje dzień
Część 13: Steve zabiera Tinę na kolację w Macworld
Część 14: Ella Fitzgerald śpiewa Steve'owi z okazji urodzin
Część 15: NeXT Big Thing Steve’a
Prawa autorskie 2010 autorstwa Davida Bunnella. Wszelkie prawa zastrzeżone.
