Ziemniak jest jednym z najmniej kolorowych dzieł dobrego Pana. Ale w jakiś sposób dwóch francuskich wynalazców odkryło, jak niewypał może pomóc nadać kolor naszym zdjęciom.
Zanim bracia Louis i Auguste Lumiere majstrowali przy taterach, fotografowie kręcili trzy różne zdjęcia tej samej sceny za pomocą kolorowych filtrów — czerwonego, niebieskiego i zielonego — a następnie przekładając je na występ.
W 1904 r. Lumieres sproszkowali ziemniaki na proszek skrobiowy, który następnie podzielili na trzy oddzielne partie do barwienia na fioletowo-niebieski, zielony i pomarańczowo-czerwony. Po zmieszaniu i nałożeniu na szklaną płytkę mikroskopijne ziarna ziemniaka przefiltrowały światło, tworząc negatyw, który mógł dać kolorowe zdjęcie. Proces nazwano Autochrome.
Zdjęcie: Mervyn O’Gorman
W dzisiejszych czasach każdy z nas może stosunkowo łatwo zrobić piękne zdjęcie. Po prostu kierujemy nasze smartfony na coś, co wzbudza nasze zainteresowanie, robimy zdjęcie, a może poprawiamy kolory za pomocą filtra na Instagramie. Nie ma podnoszenia ciężarów, niebezpiecznej i pracochłonnej obróbki chemicznej, nie zastanawiasz się nad tym skomplikowana ewolucja, która umieściła tak wyrafinowany aparat obok innych cudów techniki w kieszonkowym rozmiarze pakiet. Jesteś tylko ty i chwila.
Od początków fotografii pionierzy zastanawiali się, jak nadać kolor fotografii i kinematografii. Artyści nakładali oleje na czarno-białe obrazy na blasze i papierze. W niektórych najwcześniejszych filmach kolor był nakładany klatka po klatce, ale to sprawiało, że praca była niespójna i sprawiała wrażenie kreskówkowej.
Niedługo przed tym, jak bracia Lumiere zaczęli eksperymentować z procesem kolorowania, artyści odkryli, że kolory czerwony, zielony i niebieski w połączeniu oferują szeroką gamę kolorów drugorzędnych. Pierwsi fotografowie robili oddzielne obrazy przefiltrowane przez te kolory, zanim Lumieres zasadniczo stworzyli to filtrowanie ze skoncentrowanymi specyfikami skrobi ziemniaczanej.
Skrobia została równomiernie nałożona na szklaną płytkę, a następnie pokryta bromkiem żelatyny srebra. Po wykonaniu zdjęcia płyta byłaby wywołana jako przezroczystość, która dokładnie oddałaby kolory, nasycone i marzycielskie w wyglądzie.
Lumieres zaprezentowali swoje prace w 1907 roku przed Paryskim Klubem Kameralnym. Autochrome stał się pierwszym dostępnym i udanym komercyjnie procesem koloru i był standardem do wczesnych lat 30. XX wieku. Pierwsze kolorowe zdjęcia, które National Geographic opublikowane były Autochromes, a archiwa magazynu do dziś zawierają około 15 000 autochromem.
Zdjęcie: Kodak
Podczas gdy Autochrome urzekał amatorów i profesjonalistów na całym świecie, kodak zaczął opracowywać procesy kolorów i filmy do fotosów i filmów, które ostatecznie przekształciły się w Kodachrome. Test filmu Kodachrome z 1922 pojawił się kilka lat temu i został odrestaurowany. W filmie niektóre gwiazdy kina niemego z dnia na dzień robią coś w rodzaju testu ekranowego ze swoimi kolorowymi strojami. Podobnie jak Autochrome, kolory były malarskie, jak widać na poniższym filmie.
W 1934 roku fotografowie, którzy zajmowali się fotografowaniem w kolorze, używali Kodachrome. Niektórzy z fotografów, którzy pracowali dla Farm Security Administration podczas Wielkiego Kryzysu udokumentowane wiejskie ubóstwo za pomocą 4×5 Kodachrome, a Kodak zachował kilka wczesnych odbitek Kodachrome w swoim archiwa.
Zdjęcie: Russell Lee
Każda rodzina ma historyka z pudełkami ze zjeżdżalniami, wspomnieniami Kodachrome z podróży poślubnych, parad 4 lipca i wycieczek nad jezioro.
National Geographic fotografowie i Paul Simon (Mamo, nie zabieraj mojego Kodachrome), rozsławili kolorowy film.
Jeden z Geograficznysłynnych strzelców Steve'a McCurry'ego, który stworzył słynny portret „Afgańskiej dziewczyny” (na Kodachrome), niedawno opublikował książkę ze zdjęciami, które zrobił z ostatnia rolka Kodachrome wyjdzie z fabryki Kodaka.
Nawet gdy czujniki aparatu i megapiksele dogoniły film w bogactwie kolorów i rejestrowaniu szczegółów, McCurry powiedział, że koniec Kodachrome był jak „tracąc drogiego przyjaciela.”
