Zanim ktokolwiek wypowiedział słowo „selfie”, Meags Fitzgerald zgromadziła tysiące swoich zdjęć zrobionych w budkach fotograficznych w centrach handlowych i na dworcach kolejowych w pobliżu jej domu.
Prawie codziennie tworzyła paski czterech jedynych w swoim rodzaju póz, czasami chowając się w fotobudce w centrum handlowym aż do zamknięcia. Przyjaciele z liceum nazwali ją „Dziewczyną z Photo Booth Girl”. Dziś, gdy artystka z Montrealu zaciąga zasłonę w budce, błyski czasami nie kończą się, dopóki nie ma wystarczającej ilości zdjęć, by wyprodukować film.
„To bardzo niejasna praca miłości” – powiedział Fitzgerald, niezależny ilustrator, który wyprodukował sześć filmów krótkometrażowych, wszystkie w fotobudkach. „Z pewnością są ludzie, którzy używali fotobudek w swoich mediach, ale jestem jedyną osobą, którą znam, która używa ich w ten sposób, w tej długości lub w celu narracyjnym, którego próbowałem”.
Fitzgeralda, 27 lat, zdobyła nagrodę dla najlepszego filmu animowanego na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Edmonton w 2013 roku za swój 4 i pół minutowy film
Luka, senny, wprowadzający w trans utwór, w którym zagrała, wyprodukowany z ponad 1000 zdjęć zrobionych w 1953 roku Model z automatycznym zdjęciem 11.Ten rodzaj chemicznej fotobudki do zanurzania i zanurzania, w której od prawie wieku od prawie stu lat są niezliczone zdjęcia paszportowe i skradzione pocałunki, granica wymarcia, ponieważ zapasy papieru fotograficznego wysychają, a firmy rezygnują z toksycznej chemii na rzecz technologii cyfrowej systemy. Jednak entuzjastyczna społeczność artystów, techników i kolekcjonerów pojawiła się z całego świata, aby nie dopuścić do zniknięcia analogowych kabin. Fitzgerald jest prawdopodobnie jednym z bardziej namiętnych i kreatywnych mistrzów.
W maju Conundrum Press opublikowało swoją powieść graficzną, Fotobudka: Biografia, który szczegółowo opisuje historię fotobudek i kronikę podróży Fitzgeralda po świecie w poszukiwaniu informacji o zabytkowych maszynach. Kończy się ona kwestionowaniem jej emocjonalnego przywiązania do budek fotograficznych, ale ma nadzieję, że jej prace pozwolą ludziom nawiązać kontakt z magią, którą znajduje w ich wnętrzu.
Pospieszyła z książką, żeby wyszła, póki w Kanadzie były jeszcze chemiczne fotobudki. Auto-Photo Canada planuje w przyszłym roku zrezygnować ze swoich kabin analogowych na rzecz cyfrowych.
„Fotobudki nie przedstawiają negatywu” – powiedział Fitzgerald. „To bezpośrednie pozytywowe zdjęcie. Każde zdjęcie jest całkowicie wyjątkowe, więc każde jest cenne. To, co nie przemawia do mnie w fotografii cyfrowej, to brak możliwości ich zachowania. Myślimy, że robimy teraz dużo zdjęć, ale tak naprawdę nie zostawiamy żadnych zapisów. Pozostawiamy dane cyfrowe, które ulegają uszkodzeniu lub same się niszczą. (W przypadku zdjęć analogowych) podoba mi się ten aspekt fizyczny, który został w tyle.”
Płyta, którą Fitzgerald opuszcza, przesuwa granice portretu, opowieści i samej fotobudki.
Stoisko Model 11, które produkowała Luka ma głębokie, zakrzywione plecy, co daje jej więcej miejsca na pozy i większą głębię ostrości. Często trzymała swoje pozy, podczas gdy maszyna potrzebowała około trzech minut na wywołanie paska czterech zdjęć, więc miała referencje do następnej serii.
Asystent zatrzasnął migawkę i skatalogował zdjęcia w kolejności.
„Kiedy robisz zdjęcia, musisz mieć pewność, że wyciągasz je z maszyny w odpowiedniej kolejności, ponieważ będą się gromadzić” – powiedziała. „Musisz wysuszyć je twarzą do dołu, ponieważ kiedy są mokre i wysuszysz je twarzą do góry, będą zbierać kurz”.
Im mniej kurzu, tym mniej czasu spędza na klonowaniu plam w Photoshopie. Po ośmiu godzinach w kabinie spędziła kolejne tysiąc godzin na cięciu, skanowaniu (każdy skan ma 3600 dpi, więc można je wyświetlać na ekranie filmu) i przycinać każde zdjęcie, aby upewnić się, że są proste i mają ten sam piksel rozmiar.
Między każdym z ponad 1000 zdjęć w tym miejscu jest około ćwierć sekundy Luka.
Ona jest gorąca Luka podczas stażu w A&A Studios w Chicago, które zajmuje się przebudową starych fotobudek i konserwacją chemicznych fotobudek w całym mieście. Tam nauczyła się mechaniki swoich ukochanych maszyn i obsługi.
Fitzgerald, która ma ponad 7000 zdjęć z fotobudki dokumentujących jej rozwój, po raz pierwszy wpadła na ten pomysł w szkole artystycznej w Toronto w 2008 roku. Postawiła sobie wyzwanie, aby wykorzystać zdjęcia z fotobudki we wszystkich swoich projektach klasowych, nawet gdy nauczycielka była obojętna w stosunku do jej narzędzi. Jej pierwszą animacją był utwór komediowy zatytułowany Narodziny geniusza, wykonane z zaledwie 36 zdjęć.
Do filmu poklatkowego o nazwie Byk, Byk, otrzymała dostęp do magazynu Auto-Photo Canada w Montrealu, aby kręcić za darmo. Przez większość swojego młodego życia była przyzwyczajona do płacenia 4 dolarów za pasek, co w sumie stanowiło jedno kosztowne przedsięwzięcie.
Kolorowy film, inspirowany greckim mitem o królu Minosie i białym byku, którego miał złożyć w ofierze, zawierał rekwizyty i maski i mógł być zbyt skomplikowany dla medium, powiedział Fitzgerald.
„Próbowałam opowiedzieć wielką historię” – powiedziała. „Nauczyłem się upraszczać rzeczy i wykorzystywać stoisko do jego zalet i nie wprowadzać zbyt wielu elementów zewnętrznych”.
Jednak jej następny projekt może być ogromny: Pracuje z reżyserem nad propozycją wyprodukowania planu filmowego w fotobudce na festiwal, na którym wyświetlane są filmy na boku 28-piętrowego budynku w Vancouver.
„To szaleństwo myśleć o tym, że ta intymna maleńka rzecz jest tak publiczna i tak duża” – powiedziała.