Jak magia fotobudki przetrwała w erze selfie
Anatol Josephwitz spędzał czas w syberyjskim obozie jenieckim i ignorował przenikliwe zimno, wyobrażając sobie zautomatyzowaną maszynę fotograficzną, której jeszcze nie wynalazł.
Prawie 95 lat później fotobudka jest tak samo wytrzymała jak jej wynalazca.
Poszukiwacze przygód w fotobudkach od wielu pokoleń opisują magię, która ma miejsce, gdy zasłona jest zaciągnięta, a aparat zostaje wybudzony przez umieszczenie kilku monet w gnieździe. Upadają zahamowania, a na pasku czterech zdjęć wyłania się autentyczne wewnętrzne ja. Najlepsi przyjaciele zderzają się ze sobą, dziewczyna na kolanach chłopaka pocałuje go po raz pierwszy, a chłopak z szeroko otwartymi oczami z dumą chwyta za strzał, który zostanie wklejony do pierwszego paszportu.
Wiele tak zwanych maszyn chemicznych do zanurzania i namaczania, jakie można znaleźć w arkadach, parkach rozrywki i autobusach stacje, znikają, ale zastępują je budki z aparatami cyfrowymi i sublimacją drukarki.
Vintage fotobudki przekształcają się w maszyny filmowe
Zanim ktokolwiek wypowiedział słowo „selfie”, Meags Fitzgerald zgromadziła tysiące swoich zdjęć zrobionych w budkach fotograficznych w centrach handlowych i na dworcach kolejowych w pobliżu jej domu.
Prawie codziennie tworzyła paski czterech jedynych w swoim rodzaju póz, czasami chowając się w fotobudce w centrum handlowym aż do zamknięcia. Przyjaciele z liceum nazwali ją „Dziewczyną z Photo Booth Girl”. Dziś, gdy artystka z Montrealu zaciąga zasłonę w budce, błyski czasami nie kończą się, dopóki nie ma wystarczającej ilości zdjęć, by wyprodukować film.
„To bardzo niejasna praca miłości” – powiedział Fitzgerald, niezależny ilustrator, który wyprodukował sześć filmów krótkometrażowych, wszystkie w fotobudkach. „Z pewnością są ludzie, którzy używali fotobudek w swoich mediach, ale jestem jedyną osobą, którą znam, która używa ich w ten sposób, w tej długości lub w celu narracyjnym, którego próbowałem”.