Ulice gniewu przez Sega
Kategoria: Gry na iOS
Pracuje z: iPhone, iPad, iPod Touch
Cena: $0.99
Więc odsuńmy się od rzeczy oczywistych na początku: Ulice gniewu nie jest dokładnie nowy. Oryginalna gra ukazała się w 1991 roku — co oznacza, że gdyby była osobą, byłaby w wieku uprawniającym do picia alkoholu. Port iOS jest nowszy (oczywiście), ale wychodzi w 2009 roku, co oznacza, że jest mniej więcej w tym samym czasie co iOS 3. Starożytny.
Dlaczego więc to przeglądamy?
Cóż, dodaj to do premii świątecznej. W czasie wakacji, chwilowo cofasz się do dzieciństwa, gdy wracasz do swojego starego pokoju w rodzinnym domu, nic dziwnego, że sprawy przybierają nostalgiczny obrót.
A jeśli jesteś dzieckiem lat 80. i wczesnych 90., nostalgiczne oznacza Ulice gniewu. W końcu była to gra, która spędzała wiele zajęć pozaszkolnych na Sega Megadrive (Genesis, dla Amerykanów).
Boczny beat-em-up scroller, Ulice gniewu odebrał tam, gdzie w 1987 roku Podwójny smok i 1989 Złota siekiera przerwane: mianowicie umieszczenie gracza w brutalnym świecie pełnym złoczyńców z bronią i pozwolenie im na przebicie się w drodze do wyeliminowania ostatecznego bossa.
Grasz jako jeden z trzech różnych byłych funkcjonariuszy policji, każdy z własnymi umiejętnościami. Jest Adam Hunter, znakomity bokser; Axel Stone, utalentowany mistrz sztuk walki; i ekspert judo Blaze Fielding. Po wybraniu swojego awatara następuje liniowy postęp przez różne ulice wściekłości, usuwając setki (tysiące?) Zbirów i stado coraz bardziej przerażających złoczyńców.
Więc jak to się układa?
Podczas Ulice gniewuuproszczona formuła czasami blednęła, co sprawiło, że gra była świetna, to trzy różne elementy: muzyka, sterowanie, tryb wieloosobowy. Wezmę każdy w kolejności.
Jedna z najlepszych 16-bitowych ścieżek dźwiękowych w historii
Przede wszystkim muzyka. Yuzo Koshiro może odpoczywać szczęśliwy, wiedząc, że jedna z najlepszych 16-bitowych ścieżek dźwiękowych w historii (taka, która otrzymała własną ścieżkę dźwiękową na CD w Japonii) jest obecna i poprawna. Stwierdzenie, że najlepszą grą jest przewijanie tekstu otwierającego, jest zwykle straszną zniewagą, ale w tym przypadku tak naprawdę nie jest. Słuchać Ten motyw bez kiwania głową i, cóż, nie wiem, co ci powiedzieć, poza tym, że musisz być martwy w środku – albo masz gust w muzyce, która nie zagłębia się w terytorium elektronicznych syntezatorów chiptune. To naprawdę jest tak dobre, jak to tylko możliwe.
Niestety, jeśli muzyka ma świetny pseudonim, sterowanie to inna sprawa. Ulice gniewu na iOS zawiera dość leniwy przykład wirtualnego pada kierunkowego, co (nieco kryminalnie) często oznacza, że kciuki zasłaniają to, co dzieje się na ekranie. Istnieje możliwość zmniejszenia ekranu, ale odbywa się to do tego stopnia, że trzeba zmrużyć oczy, aby zobaczyć, co się dzieje (użytkownicy iPada i iPhone'a 5 mają oczywiście przewagę dzięki lepszemu ekranowi urządzeń) osiedle).
To co najmniej rozczarowujące – zwłaszcza, że sterowanie oryginałem było tak płynne.
Ulice gniewu nigdy nie miał w tym całej głębi. Ale chociaż muzyka i sterowanie sprawiły, że było fajnie, to, co naprawdę sprawiło, że wróciliśmy, to niesamowity tryb dla wielu graczy. Ty i twój przyjaciel – każdy ze swoją ulubioną postacią – wzięlibyście po jednym kontrolerze i gralibyście w migoczącym tryb kooperacji: idealna jedność została złamana tylko wtedy, gdy nieuchronnie kłóciłeś się o to, kto może odebrać określoną broń. To była świetna zabawa i doskonała gra społecznościowa, zanim wieloosobowy online stał się „rzeczą”. Jest to również prawie pominięte tutaj.
Należy zauważyć, że tryb wieloosobowy nie jest całkowicie nieobecny. (Chociaż było to w pierwszej wydanej wersji). Możliwe jest użycie Bluetooth do łączenia się z innymi urządzeniami iOS w Twojej okolicy — w ten sposób częściowo replikując 16-bitowe wrażenie dwóch osób skulony wokół jednego telewizora — ale trudno nie czuć się zawiedzionym tym, co jest (dosłownie) przypięte dodatek.
[Ulice gniewu jest] niestety wskazuje na to, że firma Sega stała się po rozkwicie ery 16-bitowej.
Jest kilka pozytywnych poprawek. Dodano tryb „kontynuuj”, który pozwala dokładnie określić, w którym miejscu kończysz każdą grę — co oznacza, że gracze nie są już zmuszeni do przypominania bolesnego aspektu „done-in-one” gry 16-bitowej.
Ostatecznie jednak jest to tylko leniwa gotówka, która mogłaby być o wiele lepsza. Reanimowana grafika (jak widać w grach takich jak Książę Persji Klasyczny), zremasterowana ścieżka dźwiękowa, lepsze sterowanie i odpowiedni tryb dla wielu graczy nie byłyby trudne ani kosztowne do wdrożenia — i ugruntowałby to jako świetną grę dla nielicznych spragnionych nostalgii, którzy pamiętają ją z oryginału uwolnienie.
To płaczliwy wstyd i niestety wskazuje na to, że firma Sega stała się po rozkwicie ery 16-bitowej. Ulice gniewu zawsze będzie miała miłe miejsce w moim sercu — ale to jest prawdziwe rozczarowanie.
 Nazwa gry: Ulice gniewu |