20 juni 1994: Apple lanceert eWorld, een abonnementsservice voor Mac-bezitters die is ontworpen om te concurreren met America Online en andere opkomende online eigendommen.
Gedeeltelijk berichtenservice en gedeeltelijk nieuwsaggregator, Apple stelt zich voor dat eWorld concurreert met zware hitters zoals AOL, Delphi, CompuServe en Prodigy. Helaas is de online service van Apple vanaf het begin gedoemd te mislukken.
eWorld is een interessant uitgangspunt
De oorsprong van eWorld gaat terug naar een ander proto-sociaal netwerk van Apple, genaamd AppleLink, bedoeld om Cupertino te verbinden met zijn dealers en ondersteuningscentra. In het begin van de jaren negentig, toen CEO John Sculley het schip nog bij Apple aanstuurde, besloot het bedrijf van AppleLink een klantgerichte service te maken.
Om zijn ambities waar te maken, verwierf Apple een datacenter in de San Francisco Bay Area van bankgigant Citigroup. Het kwam ook tot een licentieovereenkomst met America Online, het bedrijf dat de basistechnologie achter eWorld bouwde.
Zoals met veel van zijn diensten, ontwierp Apple eWorld als een "ommuurde tuin", zodat Cupertino de gebruikerservaring kon beheersen. In de jaren negentig was dit echter geen grote afwijking van de norm. Omdat niemand precies wist waar internet in zou veranderen, deed iedereen, van AOL tot CompuServe, iets soortgelijks. Exclusieve inhoud zou zogenaamd het aanbod van de bedrijven differentiëren.
Foto: Appel
In sommige opzichten leek eWorld een beetje op Apple's Nieuws-app. Het diende als een aggregator van nieuws en entertainment van andere diensten, allemaal gefilterd door een vertrouwde Apple-interface.
Als we vandaag naar eWorld kijken, lijkt het overdreven cartoonachtig op een manier die de gebruikerservaring afleidt in plaats van toevoegt.
Het uitgangspunt was om van internet (of in ieder geval een beperkte versie ervan) een Sim City-stijl nederzetting, met verschillende gebouwen die verschillende diensten vertegenwoordigen.
Dit was iets logischer in een tijd dat het uitleggen van internet nog noodzakelijk was. Het was een abstract idee, dus Apple deed wat het met succes had gedaan met de grafische gebruikersinterface - die de metafoor van de desktop 'leende' om computerconcepten uit te leggen aan een nieuw publiek.
Volledige ondersteuning voor surfen op het web op eWorld kwam pas in 1995.
Apple's gebrekkige uitvoering van een online service
eWorld was echter niet goedkoop. Twee daluren met de inbelservice kost $ 8,95. Een uur service daarna (of gedurende de dag) zette mensen $ 4,95 terug.
Het grotere probleem was het verlenen van toegang tot eWorld. Zoals iedereen die zich Apple in de jaren negentig herinnert, weet, had Cupertino destijds geen gebrek aan geweldige ideeën. Het probleem was om die ideeën om te zetten in levensvatbare producten.
Apple verliet een voorgestelde Windows-versie van eWorld uit 1995 vanwege bezuinigingen, ondanks dat het voor meer dan driekwart klaar was. Dankzij een strategische mislukking bundelde Apple eWorld pas eind 1995 op Macs, hoewel sommige van zijn rivalen dat wel deden.
Uiteindelijk heeft eWorld 147.000 gebruikers opgehaald. Apple stopte de service uiteindelijk in 1996, waarbij de resterende klanten naar AOL migreerden.
