[avocado-galerij-ID's =”288629,288628,288631,288632,288633,288634,288635,288636,288637,288638,288639,288640,288641,288627,288626″]
Het echte leven wordt heel snel oud. Werk, klusjes, verkeersopstoppingen, eentonigheid - alle details van de dagelijkse sleur besmetten het menselijk lichaam en bouwen koorts op die alleen breekt als de tassen worden ingepakt.
De zoektocht naar afleiding leidt naar pretparken en wonderen langs de weg, achtbanen en toneelspektakels. Kinderen kunnen kinderen zijn, volwassenen kunnen weer kinderen zijn, en soms, David Walter Banks staat klaar om fantasie vast te leggen die werkelijkheid wordt met beelden van achter de schermen die een nieuw licht werpen op toeristische attracties.
Dergelijke momenten van cognitieve dissonantie omvatten: De vierde muur. De entertainmentindustrie neemt jaarlijks miljarden op, maar zelfs de meest luxueuze resorts en casino's zorgen voor een onvolmaakte illusie. Bezoekers vullen de hiaten tussen animatronics en kostuums met hun eigen verbeeldingskracht, en de losgekoppelde beats in het hart van Banks' fotoproject.
"Ik hou van het idee van deze plaatsen", zegt hij. “Als volwassenen hebben zovelen van ons onze verwondering verloren en onze drang om dromen na te jagen opgegeven. In zekere zin nodigen deze plaatsen de volwassen bevolking uit om opnieuw een bizarre droom na te jagen, al was het maar voor een vluchtig moment. Zelfs als het plastic en gebarsten is en ze weten dat het allemaal nep is. Ze staan nog steeds op, trekken hun tennisschoenen aan en gaan op zoek naar magie.”
In de loop van twee jaar waarin hij denkbeeldige landen verkende, ontdekte Banks zijn eigen ontsnapping aan een vermoeide manier van werken. De themaparkgasten vonden een manier om zichzelf te verliezen en de fotograaf vond een nieuwe weg vooruit.
Het begon met flashmobs en een gelukkig ongeluk. Banks had de Atlanta Zombie Walk gefilmd en was gefixeerd op een verdwaald beeld dat hij op weg naar huis had gemaakt van twee verklede kinderen in een restaurant. Hun lijkverf contrasteerde met de nostalgie van het restaurant uit de jaren '50, twee fantasieën die botsen in de echte wereld. Een concept was geboren en een lijst met droomlocaties opgesteld, maar de realiteit van geld kon niet worden genegeerd.
"Hoewel ik veel van mijn eigen geld uitgaf, heb ik veel bespaard door het werk aan opdrachten en andere persoonlijke reizen te besteden", zegt hij. “Normaal betaalde ik alleen voor de grotere attracties, omdat ik ze gewoon wilde ervaren zoals elke normale toerist zou doen. Voor de kleinere plaatsen en zalen zou ik normaal gesproken toestemming vragen en zelfs vaak aanbieden om de beelden met de proefpersonen te delen.”
Twee zombies die hamburgers bestelden, bleken dubbel inspirerend. Het nonchalante gevoel van de foto plantte een zaadje in Banks, een verlangen om verder te groeien dan de lessen van de journalistieke school en de strikte objectiviteit van kranten.
Hoewel deze fly-on-the-wall documentatie toeristen vastlegt in hun natuurlijke staat, blijven de fantasiewerelden op de achtergrond. Er zijn geen kilometerslange rijen, buitensporige concessietribunes, driftbuien of meltdowns. Het fineer van doen alsof is duidelijk afgebroken, maar met vuilnis bezaaide hallen en schreeuwende ouders worden nooit de focus.
"Ik heb mijn tijd zeker in angst en beroering doorgebracht, maar het was niet mijn bedoeling om een strikt documentair standpunt in te nemen", zegt Banks. “Veel van mijn werk is gebaseerd op het idee van escapisme, en voor dit project was ik meer geïnteresseerd in het idee van deze plekken dan in de werkelijkheid. Ik wil niet de vuiligheid en woede laten zien, maar in plaats daarvan de fantasie van dit alles. Al vind ik het wel leuk om kleine hints van de scheuren in de gevel op te nemen.”
Trompen door wonderlands was niet alleen maar werk en geen spel. De camera bracht tijd door in opbergkasten terwijl Banks de attracties bezocht en stortte zich op de ervaring die hij was komen vastleggen. Naarmate het project vorderde, begonnen redacteuren te bellen - de nieuwe fotografische benadering resoneerde in de echte wereld van carrières, en dat moedigde Banks aan om zich verder in nieuwe richtingen te storten.
Een paar jaar voor de start De vierde muur, Banks was gestopt De Athene Banner-Herald mede-oprichter LUCEO-afbeeldingen en freelance werken. Sinds de voltooiing van het project heeft hij het collectief verlaten en is hij van zijn zuidelijke woonplaats naar Zuid-Californië verhuisd om de commerciële fotografie bedrijf hij creëerde met zijn vrouw.
Vakantie neemt momenteel de vorm aan van kamperen in plaats van Disneyland, maar Banks hoopt de thema's van De vierde muur. Hij gaat door met het oppakken van opdrachten en het nastreven van persoonlijke projecten, waarbij hij streeft naar voortdurende verbetering in zijn vak en door te gaan met het verkennen van de lessen die zijn geleerd door te kijken hoe mensen loslaten, plezier hebben en geloven in magie.
"Voor dit project dacht ik dat ik strikt als fotojournalist moest functioneren", zegt hij. “Ik voelde me altijd een beetje op mijn plek. Door dit project realiseerde ik me dat ik mijn eigen verhaal kon creëren door middel van documentaire foto's. Nu, in mijn persoonlijke werk, ben ik verder gegaan in de richting van het maken van fictieve werken van non-fictiefoto's. Net zoals een auteur een plaats kan onderzoeken en echte mensen kan interviewen en een verhaal kan baseren op echte personages, terwijl hij dat verhaal naar een nog fantastischer niveau tilt.”
Foto's: David Walter Banks
