[avocado-galerij-id's =”288900,288901,288902,288908,288903,288906,288904,288905″]
Afgezien van familie en een paar goede vrienden, kregen maar heel weinig mensen de inside-track van Steve Jobs.
Een van de weinige uitzonderingen was Doug Menuez, een bekroonde documentairefotograaf. Gedurende bijna een decennium tussen 1985 en 1994 maakte Menuez een ongekend aantal foto's van Jobs tijdens zijn wildernisjaren buiten Apple. En, zoals te zien is in de galerij hierboven, nam hij in dezelfde periode ook enkele verbazingwekkende inside-shots van Apple.
In het proces werd Menuez een van de belangrijkste documentairemakers van een ongelooflijke periode in de geschiedenis van Silicon Valley. Om de lancering van zijn nieuwe boek te vieren, Fearless Genius: de digitale revolutie in Silicon Valley 1985-2000, sprak Menuez met Cult of Mac over zijn achtergrond bij een van de grootste tech-ondernemers die ooit hebben geleefd.
Dit bericht bevat gelieerde links. Cult van Mac kan een commissie verdienen wanneer u onze links gebruikt om artikelen te kopen.
"Ik was niet per se geïnteresseerd in technologie, ik was - en ben - geïnteresseerd in die mensen die dit geweldige vermogen bezitten om ons hele leven te veranderen", zegt Menuez. "Ik zag ze als een soort geheime stam, en binnen die stam was er absoluut een collectieve mentaliteit. Steve Jobs was echt een avatar voor die generatie.”
Het verhaal van Menuez begint toen hij begin jaren tachtig als fotojournalist werkte en als freelancer werkte voor publicaties als Tijd en Nieuwsweek.
"Het was zwaar", zegt hij. “Ik zag al deze verhalen herhaald worden over de onmenselijkheid van de mens jegens de mens. Fotojournalisten willen onrecht aan het licht brengen en dingen veranderen waar ze kunnen, maar er is een duidelijke tol die het van je eist: emotioneel, ethisch en fysiek.”
Voor Menuez kwam het kantelpunt toen hem werd gevraagd een hongersnood in Ethiopië te dekken. "Ik begon echt mijn eigen rol in dit alles in twijfel te trekken en me af te vragen wat voor goeds ik eigenlijk deed", zegt hij. “Ik fotografeerde honderdduizenden uitgehongerde mensen in een vluchtelingenkamp en zag mensen voor mijn ogen sterven. Ik had een existentiële crisis.”
Menuez kwam in 1985 terug naar de Verenigde Staten, 28 jaar oud, en begon te zoeken naar een verhaal dat iets positievers zei over de mensheid. In het optimisme van Silicon Valley - en Steve Jobs in het bijzonder - vond hij het.
"Ik wilde gewoon tastbaar bewijs dat mensen goed kunnen creëren", zegt hij.
1985 was ook een belangrijk jaar in het leven van Jobs. Op 30-jarige leeftijd was hij gedwongen Apple te verlaten na een bittere machtsstrijd met zijn voormalige mentor, John Sculley. Net als Menuez wilde Jobs ook iets positiefs creëren. Zijn nieuwe bedrijf, NeXT, zou die creatie moeten zijn.
“Van mijn werk in Afrika en verschillende andere delen van de wereld wist ik dat onderwijs een echte motor is voor sociale verandering”, zegt Menuez. "De kernmissie van het bedrijf was wat echt mijn aandacht trok."
In het midden van de jaren 80, net als vandaag, was Silicon Valley een zeer geheime plaats, waar algoritmen en productlanceringen werden bewaakt als raketlanceringscodes. Menuez nam contact op met Jobs, denkend dat er geen kans was dat de mede-oprichter van Apple en De volgende CEO zou hem aan boord laten komen als chroniqueur van de opkomst van NeXT.
Verbazingwekkend genoeg zei Jobs ja.
"Steve had dit griezelige vermogen om naar je te kijken, en voor jou om te voelen dat hij recht door je ziel staarde."
Dat maakte de eerste ontmoetingen van het paar echter niet minder intimiderend.
"Steve had dit griezelige vermogen om naar je te kijken, en om je het gevoel te geven dat hij recht door je ziel staarde", zegt Menuez. “Hij was als iemand die op straat was opgegroeid, omdat hij dat overlevingsinstinct had waarbij hij mensen gewoon perfect kon lezen. Er was een verbazingwekkende intensiteit voor hem, en hij geloofde absoluut in wat hij zei. Zijn houding was: 'Ben je op de missie naar Mars, of niet?'”
Menuez was aan boord met de missie van Jobs en vond dat Jobs verrassend open stond om het NeXT-proces te laten documenteren voor LEVEN tijdschrift.
"Ik heb hem nooit gevraagd waarom hij me vertrouwde, maar hij gaf me het volledige vertrouwen en hield me nooit tegen om een foto te maken", zegt hij. "Ik kon op elk moment zijn kantoor binnenlopen, naar vrijwel elke vergadering gaan - af en toe raakten de technici overstuur, maar Steve zei altijd dat ze me moesten laten fotograferen wat ik wilde. Het was een geweldige vrijheid.”
In de NeXT-kantoren waren de twee fotografen wiens werk de muren sierde, Ansel Adams - dezelfde persoon wiens afdrukken het oorspronkelijke kantoor van het Macintosh-team hadden bekleed - en Menuez.
Jobs was misschien veeleisend over de kwaliteit van zijn computers en andere producten, maar hij had evengoed de controle over zijn eigen imago.
"Steve was erg geïnteresseerd in de manier waarop Thomas Edison zijn imago controleerde", zegt Menuez. "Er is echt één hoofdfoto van Edison die keer op keer wordt gebruikt, en Steve zag de kracht daarvan. Het ging om het creëren van een merk.”
"Steve was echt geïnteresseerd in de manier waarop Thomas Edison zijn imago controleerde."
Maakte dit hem gemakkelijk om mee te werken?
"Hij was een enfant terrible", lacht Menuez. "Hij was extreem zelfbewust, het ergste soort onderwerp omdat hij altijd de controle moest hebben. Het was mijn taak om onzichtbaar te blijven en uit zijn directe zichtlijn te blijven. Dan zou hij na een tijdje vergeten dat ik er was. Een van mijn favoriete foto's van Steve was een foto van hem lachend. Hij had het helemaal losgelaten en heel even gleed al die controle weg. Het was best wel verbazingwekkend.”
De enige keer dat Menuez en Jobs elkaar stootten, was toen Menuez werd gevraagd om Jobs te fotograferen voor de omslag van een nummer van Fortuin. Hij schoot Steve neer voor de vrijstaande trap die Jobs had besteld voor het NeXT-hoofdkwartier — de hetzelfde type trap dat later in Apple Stores over de hele wereld zou verschijnen, alleen in cement in plaats van glas.
"Plots was het alsof ik niet in zijn team zat, maar van de media", zegt Menuez. “Onze relatie sloeg meteen om, waarbij hij mij zag als de buitenstaander die hij moest controleren. Maar ik heb de discussie gewonnen. Bij Steve ging het erom je uit te dagen, en als hij je uitdaagde en je had een goed antwoord op wat je aan het doen was, zou hij het accepteren. Hij hield van mensen die tegen hem opkwamen en hun idee verdedigden. Als je je huiswerk had gedaan, had je van gedachten kunnen veranderen.”
Menuez zag Jobs voor het laatst op een feestje in 1994. "Hij was heel lief voor mijn vrouw", zegt hij. “Maar ik was me er altijd van bewust dat ik afstand moest houden. Ik wilde als fotograaf zo objectief mogelijk zijn, en met Steve was dat moeilijk. Het was onmogelijk om alleen een afstandelijke waarnemer om hem heen te zijn. Hij zoog je in zijn visie.
"Het was onmogelijk om niet om hem en zijn missie te geven."
Het boek van Menuez, Fearless Genius: de digitale revolutie in Silicon Valley 1985-2000, is overal verkrijgbaar bij boekhandels.