In deel 4 van Macworld-oprichter David Bunnell's memoires over de Mac, vertelt Steve Jobs een uitgeverij-magnaat om "naar de bar te gaan" en hangt hem op.
Een tweede ontmoeting met Steve Jobs in minder dan een week zou me een beroerte kunnen bezorgen, maakte ik me zorgen. Maar het was Pat McGovern, niet Jobs, die mijn veelbelovende tijdschriftcarrière bijna deed stoppen.
Maandagochtend kwam en terwijl ik aan het ontbijt was en de San Francisco Chronicle las, kokhalsde ik plotseling. Gedeeltelijk gekauwde stukjes bagel vlogen door de kamer toen ik las dat oom Pat net $ 16 miljoen heeft uitgegeven om het in New Hampshire gevestigde computertijdschriftbedrijf van Wayne Green te kopen. $ 16 miljoen! Het was gewoon niet te geloven.
Green was een pionier in ons vakgebied, maar zijn handvol tijdschriften hadden smakeloze namen als inCider, Hot CoCo en 80micro. Ze waren gericht op doorgewinterde computerenthousiastelingen, zagen er zelfgemaakt uit, waren slecht geschreven en hadden een kleine oplage.
McGovern had zijn imago zorgvuldig gemaakt om extreem zuinig te zijn, als hij $ 200 kon besparen door een tussenstop in Kansas te maken City in plaats van een rechtstreekse vlucht van Boston naar San Francisco te nemen, deed hij dat, en hij deed dit vaak, altijd vliegend trainer. Zijn totale investering in mijn bedrijf, PC World Communications, was minder dan $ 2 miljoen en dat was een lening - we moesten het terugbetalen uit toekomstige winsten.
Waarom McGovern de tijdschriften van Wayne Green zou willen hebben en waarom hij er zoveel voor zou betalen, begreep ik niet.
Terwijl ik snelweg 280 afdaalde naar Cupertino, bad ik tot de computergoden Steve Jobs zat te veel in de Mac om de San Francisco-krant te lezen.
De gehandicaptenparkeerplaats voor het Piratengebouw was onbezet. Ik had wat tijd om mezelf te verzamelen voordat Steve arriveerde. Maar toen begroette Mike Murray me in de lobby met: "Wauw Dave, wist je dat je baas $ 16 miljoen betaalde voor het bedrijf van Wayne Green?"
"Nou," speculeerde ik, "hij betaalt waarschijnlijk niet echt $ 16 miljoen - oom Pat is echt slim, dus het is waarschijnlijk een uitbetaling op lange termijn op basis van doelen die Wayne Green nooit zou kunnen bereiken in zijn natste dromen."
Toen kwam Steve binnen. Het viel me op dat hij het hipste leren jack droeg dat ik ooit had gezien. Het had een bepaalde outlaw-kwaliteit, zoals die Marlon Brando droeg in 'The Wild Bunch', maar toch moet het hebben gemaakt van lamsleer van zeer hoge kwaliteit, want toen hij het uitdeed, kon ik zien dat het zo licht was als een veerkracht.
Voor het eerst realiseerde ik me dat Steve het niet erg vond om veel bezittingen te hebben, maar de bezittingen die hij had, waren heel bijzonder. Hij glimlachte tenminste naar me en zei zelfs 'hallo'. Even dacht ik dat hij echt niets wist van McGovern en Wayne Green, of als hij dat wel deed, het hem niets kon schelen.
De waarheid was natuurlijk dat hij diep verontwaardigd was, maar genoot van het komende moment waarop hij me verbaal kon platdrukken als een vervelende kakkerlak.
"Dus," begon Jobs, "McGovern wil dat je ons om geld smeekt om Macworld te publiceren, en toch heeft hij al dat extra geld om rond te strooien voor Wayne Greens onzin."
“Steve, ik weet hier eerlijk gezegd niets van. Ik las het in de krant van vanmorgen, net als jij en Mike. Misschien moet je met McGovern praten.'
"Ok, dat zal ik doen," antwoordde hij, "Wat is zijn nummer?"
Toen ik Steve het nummer zag draaien dat ik hem gaf, voelde ik mijn hart bonzen terwijl ik hoopte dat oom Pat hoog in de lucht zat. de lucht ergens boven de Stille Oceaan op weg naar een land als Cambodja waar de telefoonontvangst niet zo was Goed. Hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt, McGovern zat weer aan zijn bureau.
"Je moet een waardeloze zakenman zijn," begon Jobs, "je hebt $ 16 miljoen betaald voor de tijdschriften van Wayne Green en toch wil je dat ik je betaal om David en Andrew een tijdschrift voor Apple te laten produceren."
Ik kon niet alles horen wat McGovern zei, maar hij sprak luid genoeg met een opgewonden stem dat ik wel hoorde: "geloof niet alles wat je in de Chronicle leest."
"Je investeert in Micro80, maar niet in Macworld!" Steve schreeuwde terug: 'Micro80 ziet eruit als de overgebleven havermout van gisteren. Als je Macworld wilt publiceren, moet je naar de bar gaan!”
En toen hing hij op. Ik was stomverbaasd.
"Maak je geen zorgen, David," lachte Jobs, "McGovern komt langs en we hebben nog steeds een tijdschrift."
Dit was, denk ik, gewoon een ander aspect van het beroemde 'reality distortion field' waarvan mensen tot op de dag van vandaag zeggen dat Steve leeft. De ene dag loop je over water en de volgende dag ben je hondenpoep. McGovern had een gezond ego en ik was bang dat hij geen behandeling zou accepteren. De deal zou nooit rondkomen, zelfs als Apple ermee instemde de garantiekaarten te kopen.
'Steve, laat me iets uitleggen,' smeekte ik, 'ondanks wat McGovern je heeft verteld, investeren we al in Macworld. Ik heb schrijvers ingehuurd, kunst in opdracht gemaakt, mensen van PC World gehaald en ik heb 's werelds geweldige tijdschriftontwerper aan boord. McGovern wil me niet echt tegenhouden, het paard is al uit de stal.”
'De tijd zal het leren,' antwoordde Jobs.
Afgezien van de garantiekwestie, hebben we de rest van de conceptovereenkomst doorgenomen. Steve en Mike zeiden dat ze een "blueline"-versie van Macworld wilden zien voordat deze naar de drukker ging. Ze verzekerden me dat ze er niet op zouden staan om de kopie hoe dan ook te veranderen en in feite zeiden ze dat ze wilden dat Macworld een onafhankelijke stem zou hebben. Deze eenmalige beoordeling is niet van toepassing op een volgende uitgifte. 'Je kunt kritisch op ons zijn', zei Jobs.
Ik vertelde hen dat ik dit probleem met Andrew zou bespreken en contact met hen zou opnemen.
"Wat betreft Andrew," vervolgde Steve, "als hij sterft, willen we het recht hebben om de volgende Macworld-editor te kiezen."
Ik was verbijsterd. "Dat is schandalig, Steve, geen enkele uitgeverij zou ooit met zoiets akkoord kunnen gaan."
"Hoe weten we dat als Andrew sterft, Wayne Green Macworld niet hoeft te bewerken?" vroeg Steve.
Ik zei tegen Steve dat we het erover eens zouden zijn dat Macworld altijd de hoogste standaard van bewerking en ontwerp zou handhaven, maar er was gewoon nooit een manier waarop we konden instemmen om Apple de editor te laten kiezen, ongeacht wat de situatie.
"We kunnen hier niet mee instemmen en onze journalistieke integriteit behouden", zei ik, en op de een of andere manier leek dat te blijven hangen.
Hoe schokkend deze ontmoeting ook was, ik kwam terug naar San Francisco met alles wat ik nodig had om het project op gang te krijgen. Er zat een pre-releaseversie van de Macintosh in mijn koffer, een belofte dat we er nog vier zouden krijgen, en verbazingwekkend genoeg stemde Steve ermee in mij en Andrew toegang te geven tot het Macintosh Development-gebouw.
We konden komen en gaan wanneer we wilden en we konden met iedereen praten. 'Dag en nacht,' zei hij. Van onze kant hebben we afgesproken om ons tijdschriftproject volledig geheim te houden, behalve voor de mensen die er direct aan hebben gewerkt. We zouden geheim blijven tot de aankondigingsdag.
Deel 1: Steve ontmoeten
Deel 2: De Macintosh voor het eerst zien
Deel 3: We ontmoetten de ECHTE Steve Jobs
Deel 4: Steve Jobs zegt dat we "naar de balie moeten gaan"
Deel 5: Steve komt met een heel rare advertentie
Deel 6: Steve poseert voor de eerste cover van Macworld
Deel 7: Andrew Fluegelman dringt er bij Apple op aan de introductie uit te stellen
Deel 8: Pat McGovern ontmoet Steve, de deal is rond.
Deel 9: Steve is geweldig!
Deel 10: Steve Duimt zijn Neus bij de Apple II
Deel 11: De Macintosh spreekt voor zichzelf (letterlijk)...
Deel 12: De dikke Mac redt de dag
Deel 13: Steve neemt Tina mee naar het Macworld Dinner Party
Deel 14: Ella Fitzgerald zingt gelukkige verjaardag voor Steve
Deel 15: Steve's NeXT Big Thing
Volg mij op Twitter @davbunnell