Steve Wozniak is ontevreden over de lancering van de Mac, die lijkt op "Woodstock voor nerds". Deel 10 van “Mijn nauwe ontmoetingen met Steve Jobs”, een persoonlijke geschiedenis van de originele Mac door Macworld oprichter David Bunnell.
Cupertino op 24 januari 1984 was bewolkt maar warm - een goede dag, dacht ik, om de wereld van computers voor altijd te veranderen.
5.000 exemplaren van het eerste nummer van Macworld tijdschrift stonden te wachten bij de deuren van het Flint Center for Performing Arts aan het DeAnza College om te worden uitgedeeld toen Steve klaar was met zijn theatervoorstellingen. Hij wilde niet dat we ze van tevoren zouden uitdelen, omdat hij bang was dat mensen door de pagina's zouden kijken in plaats van aandacht te schenken aan zijn presentatie.
Ik dacht dat dit een zeldzaam geval moest zijn van Steve Jobs die zijn eigen charisma onderschatte, maar dat deed er niet echt toe. Ik droeg een paar exemplaren in mijn handen en voelde me een trotse vader. Macworld was prachtig en het was zo geweldig om het eerste nummer op deze dag uit te brengen.
Toen ik naar de inchecktafel liep, zag ik Steve Wozniak aan de andere kant van de parkeerplaats praten met John Sculley (hierboven afgebeeld). Zijn hoofd hing naar beneden en hij schopte met zijn smerige instapschoenen stukken aarde op.
De lichaamstaal zei alles: Woz was niet blij en geen wonder. De medewerkers van de Apple II-divisie, met uitzondering van Woz zelf, waren buitengesloten van het evenement. Medewerkers van de Macintosh-divisie hadden stoelen voorin en in het midden gereserveerd. Apple II-medewerkers moesten het terugkijken op een gesloten tv-circuit op de Apple-campus.
Hoewel de zeer winstgevende Apple II, tot dan toe de best verkochte personal computer aller tijden, Steve Jobs de kans had gegeven om royaal inspelen op de grillen van zijn Mac-team met eersteklas vliegtickets, interne massageservice, gratis Odwalla-sap, ananaspizza en andere voordelen - en hoewel het de ongelooflijke groei van Apple Computer voedde en hem en Woz erg rijk en erg beroemd maakte - had hij het lef om te duimen zijn neus ervoor.
In Steve's alternatieve universum was de Apple II dood vlees en hij vond het niet erg om zijn collega's dit te laten weten.
Ik moest toch lachen. John Sculley was van Pepsi naar Apple gekomen omdat Steve hem vertelde dat hij de wereld kon veranderen in plaats van suikerwater te verkopen. En hier was hij dan, de enige volwassen supervisor in een disfunctioneel bedrijf dat gedomineerd werd door een opmerkelijk verwend mannelijk kind.
Sculley was van nature niet confronterend en zijn geruststellende woorden hadden Woz misschien een paar minuten beter gemaakt, maar hij moet hebben geweten dat het was alsof hij een pleister op een kankergezwel deed. Op deze zeer historische dag, een die zou voortleven als een keerpunt in de geschiedenis van computers, waren de kiemen van Apple's bijna-vernietiging en de ondergang van Steve Job duidelijk aanwezig.
Toch was het een enorme kick om er gewoon te zijn. Officieel was dit de jaarlijkse aandeelhoudersvergadering van Apple, maar in werkelijkheid was het meer een hightech religieuze opleving, een Woodstock voor nerds.
Wayne Green, gekleed als een boer die net thuiskwam nadat hij de kippen had gevoerd, stond bij de inchecktafel met een onverklaarbare grijns op zijn gezicht en dronk een kopje thee. Met twee Radio Shack-laptopcomputers met riemen onder beide armen, begreep ik waarom Jobs hem zo irritant vond.
Wayne was aan het chatten met Maggie Cannon, de bruisende redacteur van A+ magazine, een Apple II-publicatie gericht op studenten en docenten. Als Steve gelijk had over de haperende Apple II, dacht ik, A+ zal een slepende dood sterven samen met Wayne's InCinder tijdschrift.
Ik moet bekennen dat ik me een beetje zelfvoldaan voelde. Vandaag was zeker mijn beurt in de zon. 'Hallo,' zei ik, 'wil je een exemplaar van mijn nieuwe tijdschrift hebben?'
Ze waren natuurlijk stomverbaasd en wilden weten hoe ik dit voor elkaar kreeg. "Oh," zei ik tegen hen, "ik begin net met Steve rond te hangen, weet je, en dingen beginnen net te gebeuren."
Wayne Green was niet geamuseerd. “Ik hoor dat de nieuwe computer van Steve geen harde schijf heeft en dat het een echte hond is. Het zal waarschijnlijk mislukken."
'Wees aardig, Wayne,' antwoordde ik. "Je weet dat de wereld Apple nodig heeft om succesvol te zijn, anders hebben we gewoon IBM en Radio Shack."
Ik bespeurde een flits van woede in Waynes ogen. "Waarom zou ik aardig zijn," zei hij, "Steve Jobs is nog nooit aardig tegen iemand geweest."
Deel 1: Steve ontmoeten
Deel 2: De Macintosh voor het eerst zien
Deel 3: We ontmoetten de ECHTE Steve Jobs
Deel 4: Steve Jobs zegt dat we "naar de balie moeten gaan"
Deel 5: Steve komt met een heel rare advertentie
Deel 6: Steve poseert voor de eerste cover van Macworld
Deel 7: Andrew Fluegelman dringt er bij Apple op aan de introductie uit te stellen
Deel 8: Pat McGovern ontmoet Steve, de deal is rond.
Deel 9: Steve is geweldig!
Deel 10: Steve Duimt zijn Neus bij de Apple II
Deel 11: De Macintosh spreekt voor zichzelf (letterlijk)...
Deel 12: De dikke Mac redt de dag
Deel 13: Steve neemt Tina mee naar het Macworld Dinner Party
Deel 14: Ella Fitzgerald zingt gelukkige verjaardag voor Steve
Deel 15: Steve's NeXT Big Thing
Volg mij op Twitter @davbunnell