Duizenden boze iPhone-gebruikers hebben een album gevonden waar ze niet naar op zoek waren: U2's Liederen van onschuld.
In plaats van de band te maken middelmatig nieuw album als opt-in freebie, drukte Apple het door de strot van een half miljard iTunes Store-klanten, wat enkele van de meest loyale fans van het bedrijf woedend maakte. Of ze het album nu wilden of niet, het verschijnt nu als 'gekocht' in de iTunes-bibliotheken van individuen op hun computers en telefoons.
Toen Tim Cook de Ierse rockers uitdraafde voor een slappe finale van de grote Apple Watch-aankondiging van dinsdag, belde hij het nieuwe album van de band weggeven "de grootste albumrelease aller tijden" - maar nu lijkt het een van de domste.
Traditionele media zoals De Washington Post bestempeld als de marketingstunt "rock-and-roll als dystopische junkmail.” Op Twitter, waar de veel belangrijkere ongefilterde stem van het volk te horen is, een gestage stroom boze tweets betreurde Apple's "geschenk" van gratis muziek.
Wie heeft er verdomme een U2-album op mijn telefoon gezet?!
— Danielle Tighe (@DanielleTighe) 11 september 2014
En Bob Lefsetz, de chagrijnige dierenarts uit de muziekindustrie wiens prognoses de huidige staat van muziek en technologie nauwkeurig weergeven, heeft nog een must-read jeremiad uitgerold - getiteld "Hoe U2 het verpestte” - de band uitschelden voor de totale mislukking van zijn band met Apple.
"Hoe kon de band zo dom zijn om te geloven dat iemand hun muziek echt zou spelen, vooral de 500 miljoen waartoe het werd gepusht", schreef Lefsetz.
Hoe konden Apple en U2 zoiets groots zo verkeerd hebben aangepakt?
Het is een symptoom van Cupertino's rol in onze cultuur - Apple is niet langer de underdog, een slordig bedrijf dat vecht om te overleven tegen zijn grote zakelijke concurrenten. Zoals we vaak zeggen rond de Cult of Mac-kantoren, is Apple de General Motors of General Electric van onze tijd, of misschien allebei tegelijk.
En je runt geen bedrijf met miljarden aan kasreserves door te denken als een rock-'n-roll-rebel, high op goedkoop bier en levenslust terwijl je over de snelweg raast in een busje vol met Marshall-kasten, geliefde vintage gitaren en T-shirts en cd's die u tijdens uw volgende show hoopt te verkopen.
Je runt het als een bedrijf. Als een industriële fabriek. Als een mode-moloch. Zoals American Express of Whole Foods of Starbucks of een van de andere grote bedrijven die zich hebben aangemeld bij Apple Pay (en ermee instemden Apple een klein stukje van elke transactie, net zoals de platenlabels deden met iTunes-verkopen).
Dat doe je door het bouwen van de onontkoombare infrastructuur die de toekomst zal veranderen, niet door je hoop te vestigen op haperende ecosystemen of "cool" te zijn.
Apple is me een nieuwe iPhone schuldig, omdat ik deze met vuur moest zuiveren nadat ik er een U2-album op vond
— Warren Ellis (@warrenellis) 10 september 2014
Apple weet dat de verkoop van iTunes daalt en waarschijnlijk zal dalen naarmate muziek blijft veranderen in een streamingervaring. Sommige holdouts - verdorie, ik ben een van hen - zullen altijd cd's kopen of in de platenwinkelbakken zoeken naar obscuur vinyl. Maar verzamelaars zijn de uitschieters.
Fysieke opnames zijn goed op weg naar de prullenbak van de geschiedenis. En nu schrikken mensen niet alleen terug bij de gedachte aan een plank vol cd's: ze willen niet eens dat een hoop muziekbestanden hun harde schijven of flashgeheugen verstoppen.
Dat is waarom Apple kocht Beats Electronics voor $ 3 miljard. Ze wilden spierkracht naar iTunes Radio versterken — plus industriële connecties die zullen bewijzen sleutel tot toekomstige deals en een beetje straat cred om de kinderen geïnteresseerd te houden in een volwassen wordend en steeds alomtegenwoordiger merk.
Streamen is de toekomst. Net zoals Netflix is overgestapt van het verzenden van dvd's naar het streamen van films en het maken van zijn eigen bekroonde serie, gaat het goed met ons op weg naar een wereld waar platenlabels er niet toe doen en een band zo goed is als zijn laatste nummer of viral video.
U2's triest optreden op het Apple-evenement van dinsdag liet zien hoe wanhopig old-school rockacts zijn om relevant te blijven in deze internetgestuurde cultuur. Zelfs een band die betoverende nummers als "Sunday Bloody Sunday" en "Pride (In the Name of Love)" heeft gemaakt - een band die ik altijd gerespecteerd - kan worden gereduceerd tot pijnlijk geklets met Tim Cook om het profiel van hun nieuwe dossier. Zoals Lefsetz zei: "Als je de kwaliteit van je muziek laat bazuinen door Tim Cook, is het alsof je Ed Sullivan zegt dat je deuntjes goed zijn."
Dus, waarom deed U2 het? Omdat het tegenwoordig ongelooflijk moeilijk is om een plons te maken, en nog moeilijker om er een te maken die door onze hele cultuur golft. In het beste geval is Apple's U2-weggeefactie een laatste wanhopige poging om iTunes-downloads relevant te maken. In het slechtste geval is het een ode aan een ouder wordende band die altijd dicht bij het bedrijf heeft gestaan en op geen enkele andere manier onze aandacht kon trekken. Wat er ook gebeurt, de misleide freebie versterkt het idee van muziek als een ongewenst wegwerpartikel.
Het goede nieuws voor U2 is dat ze blijkbaar betaald door Apple voor hun shilling op het podium en het gebruik van hun nieuwe plaat als een iTunes-bevorderende prop. Het slechte nieuws is dat de stunt liet zien hoe irrelevant de band en de oude manier van doen is geworden.
