Eind november vorig jaar heb ik de nieuwe 16-inch MacBook Pro in ontvangst genomen. Ongeveer een maand later heb ik het, dankzij het genereuze retourbeleid van Apple, teruggestuurd. Je kunt mijn. lezen eerste indruk, maar ze blijven meestal hetzelfde na een maand gebruik. Kortom, het is een fantastische MacBook. Maar in mijn conclusie schreef ik dit:
Maar echt, deze Mac is fantastisch. Mijn Cult of Mac-collega's plagen me met het feit dat ik Apple-apparatuur koop en het dan meteen terugstuur. Deze nieuwe MacBook blijft me bij.
Dus, wat ging er mis?
Er is een geweldig Steve Jobs-verhaal dat op de een of andere manier relevant lijkt in een 2019 MacBook Pro-recensie. Je weet het waarschijnlijk wel, maar ik vertel het toch. Na de lancering van de iPad liep Jobs zogenaamd een vergadering binnen met het Mac-team, met een iPad bij zich. Hij maakte de iPad wakker, wat onmiddellijk gebeurde. Toen maakte hij een Mac wakker, wat een tijdje duurde om uit de slaap te komen. Toen vroeg hij iets als: "Waarom niet? dit doen Dat?”
Vandaag neemt hij misschien de iPad Pro en de gloednieuwe eersteklas MacBook Pro, laat ze allebei een paar afbeeldingen bewerken en wacht tot de fans draaien op de Mac. Terwijl het opzwelt tot bladblazerniveaus, wees hij naar de stille iPad en maakte een vernietigende grap.
De nieuwe 16-inch MacBook Pro is een ongelooflijke computer die in de steek wordt gelaten door de gloeiend hete Intel-chips binnenin. De coole, snelle, superkrachtige A-serie ARM-chips van Apple kan niet snel genoeg naar de Mac komen. Als je deze Intel-machine gebruikt na een aantal jaren een ARM-aangedreven iPad te hebben gebruikt, voelt de Mac alsof er iets mis mee is. En toch, amper 24 uur nadat ik er een heb, ben ik er helemaal weg van.