Mensen bellen De New Yorker profiel van Jony Ive het belangrijkste dat in lange tijd over Apple is geschreven, en ik zou het daarmee eens moeten zijn.
Het zit niet alleen vol met fascinerende details, het plaatst Ive ook in het middelpunt van Apple, waar hij thuishoort. Zoals de auteur van het stuk, Ian Parker, schrijft: “Meer dan ooit, Ive is het bedrijf."
Dit is iets dat al een paar decennia waar is, maar nog steeds niet duidelijk is voor de meeste mensen, zelfs niet voor ervaren Apple-kijkers. Dat is de geheimhouding van het bedrijf en de neiging van het publiek om alles wat Apple doet gelijk te stellen met Steve Jobs, dat het ware verhaal nog moet worden verteld. Ive heeft niet de eer gekregen die hij verdient.
Dit bericht bevat gelieerde links. Cult van Mac kan een commissie verdienen wanneer u onze links gebruikt om artikelen te kopen.
Zoals ik probeerde duidelijk te maken in de titel van mijn meest recente boek, is Apple's senior vice-president van design het genie achter de beste producten van het bedrijf. Maar terwijl mijn boek onofficieel was, kreeg Parker ongekende toegang tot Ive en zijn studio. Het resulterende profiel begint het gordijn terug te trekken. Het is een langverwachte vertelling van de geschiedenis van Apple die nieuwe nadruk legt op de cruciale bijdragen van Ive.
In de New Yorker profiel, Ive klaagt over Walter Isaacsons biografie van Jobs en de vele onjuistheden die erin staan. Zijn waardering voor het boek 'kon niet lager zijn', zegt Ive.
Maar de onnauwkeurigheden zijn niet de grootste tekortkoming van het boek: het is hoe weinig inzicht Isaacson geeft in de innerlijke werking van Apple. Steve Jobs onthult weinig over hoe Apple daadwerkelijk werkt. De ontwikkeling van de iPhone, bijvoorbeeld, was een inspanning van drie jaar met talloze problemen en herstarts, maar het wordt in één hoofdstuk behandeld en verteld vanuit het oogpunt van Jobs. Banen was natuurlijk centraal bij de iPhone, maar vooral de ontwerpers in de studio van Ive, wiens verhaal niet in het boek van Isaacson werd behandeld.
De New Yorker profiel begint te beschrijven hoe Ive de kern vormt van wat Apple doet. Het beschrijft hoe de aankomende Apple Watch is de baby van Jony. En het biedt een kleine aanwijzing over de toekomstplannen van Apple voor de wearable, die uiteindelijk een gezondheidsmonitoringplatform zal worden dat waarschuwingen naar ouders stuurt wanneer hun kinderen ziek beginnen te worden.
Het profiel beschrijft hoe Ive overal bij betrokken is, van de gerenommeerde hardware en software van het bedrijf tot het ontwerp van de ruimteschipcampus in Cupertino en zelfs een nog te onthullen herontwerp van Apple's winkels voor de verkoop van het horloge.
De ontwerpstudio van Ive is de ideeënfabriek van Apple, de belangrijkste bron van de meeste van zijn nieuwe producten. Het is het deel van het bedrijf dat nieuwe producten maakt. Maar meer dan dat, het bepaalt niet alleen hoe de producten zullen werken, maar ook hoe ze zullen worden gemaakt, verkocht en zelfs hoe ze zullen worden onderhouden, gerepareerd en gerecycled.
Zoals vermeld in de New Yorker artikel was design vroeger een stap in een reeks gebeurtenissen, maar bij Apple staat het centraal in alles wat het bedrijf doet. Ive's voorganger bij Apple, Robert Brunner, beschrijft het als volgt:
Typisch, zo legde Robert Brunner uit, was design "een verticale streep in de keten van gebeurtenissen" in de levering van een product; bij Apple werd het "een lange horizontale streep, waar design deel uitmaakt van elk gesprek."
Dit was me niet eens duidelijk voordat ik schreef Jony Ive: het genie achter de beste producten van Apple. Ik volg Apple al 20 jaar op de voet en had enig idee van het belang van Ive, maar totdat ik me erin verdiepte... het gigantische onderzoeksproject dat resulteerde in mijn boek, het was niet duidelijk hoe centraal hij en de studio stonden worden.
De ontwerpstudio is soep-tot-noten - en daarom heb ik Isaacsons biografie van Jobs afgewezen. Isaacson stond Jobs toe om de meeste eer voor het werk van Apple te krijgen zonder verder te graven, waardoor een centrale onnoemelijke waarheid: dat de studio van Ive en de 19 ontwerpers die daar werken de primaire bron zijn van Apple's creativiteit. Jobs was de facilitator en een belangrijke medewerker - wiens rol absoluut niet mag worden verminderd - maar zijn bijdrage was niet de enige.
En toch is de stem van Jobs in wezen de enige die iemand heeft gehoord. Ive's kant van het verhaal moet nog worden verteld.
Het grote probleem waarmee Ive en Apple worden geconfronteerd bij het toewijzen van de ontwerper zijn juiste plaats in de geschiedenis, is om zijn versie van de gebeurtenissen naar buiten te brengen. En vanwege het ongelooflijk restrictieve geheimhoudingsbeleid van Apple is het erg moeilijk om te doen.
De New Yorker stuk is een goede eerste poging tot een officiële versie die de cruciale rol van Ive bij Apple bevestigt, die de meeste mensen nog steeds niet hebben begrepen.
