Zijn of niet zijn? Dat is de vraag van Soms sterf je, een spel aangedreven door existentiële angst die de hitlijsten verscheurt.
De game - die is gebaseerd op de vraag hoeveel van de game-ervaring je kunt wegnemen en toch het eindresultaat kunt hebben fun — is de verrassingshit van 2014 geworden, ondanks (of misschien dankzij) de ongebruikelijke kijk op leven, dood en de betekenis van video spellen.
Nu heeft Philipp Stollenmayer, een 22-jarige ontwikkelaar die in Nederland woont, zijn schetsboeken geopend om Cult of Mac te laten zien hoe Soms sterf je kwam tot leven.
Stollenmayer wilde een uitdagende platformgame maken in de geest van VVVVVV en Super vlees jongen, evenals klassieke spellen zoals de Mega Man serie, die hij opgroeide te spelen.
Welke sets? Soms sterf je afgezien van de duizenden andere platformgames in de App Store, is echter de unieke benadering van het onderwerp dood.
In het spel herstart de ondergang van je personage je niet zomaar aan het begin van een bepaald niveau. In plaats daarvan laat het een "lijk" op het scherm achter dat laat zien waar je spel de laatste keer eindigde. Enigszins morbide, deze lichamen kunnen dan worden gebruikt als extra platforms - in bepaalde situaties betekent dit dat je tactische zelfmoorden moet plegen om door te gaan naar de volgende fase.
"Ik heb ooit een game gezien waarin je je eigen schaduw moet ontwijken als je teruggaat naar het begin", zegt Stollenmayer. "Ik vond het idee om vooruit te plannen met [je] eigen beweging, en dacht na over andere manieren om hier gebruik van te maken."
Stollenmayer, die al enkele jaren apps maakt, bedacht Soms sterf je in de kloof tussen het afronden van de universiteit en het starten van een stage, het hele ding coderen op een 13-inch MacBook.
"L ben het team”, zegt hij, hoewel hij voor deze game wat hulp kreeg voor stemacteren, promotie en testen.
"Er was niet veel tijd, maar ik had de structuur en de workflow al een tijdje geleden gepland, dus ik moest het gewoon opschrijven", zegt hij. “Uiteindelijk heeft het ontwerpen en programmeren niet veel meer dan een maand geduurd.”
Stollenmayer zette alles op papier voordat hij aan het codeerproces begon.
Hij was oorspronkelijk van plan om het spel te bellen Wedergeboorte, maar veranderde de titel omdat hij vond dat het meer klonk als een tactische shooter.
Uiteindelijk nam Stollenmayer genoegen met iets subtielers. "Soms ga je dood" vat de gameplay vrij goed samen", zegt hij.
De unieke visuals van de game zijn geïnspireerd op het soort typografische experimenten dat te zien is in het boek van Jonathan Safran Foer uit 2005 Extreem luid en ongelooflijk dichtbij.
De auteur "gebruikte alles wat een boek te bieden had - en concentreerde zich niet alleen op de inhoud, maar ook op hoe de inhoud wordt geleverd", zegt Stollenmayer. "Ik probeerde hetzelfde te doen met mijn spel."
Ondanks de bedrieglijke eenvoud van de graphics, Soms sterf je is een van de visueel meest opvallende games die de App Store ooit heeft gezien. Tegen griezelig monochromatische achtergronden loods je een > symbool door verschillende puzzels, waarin de enige echte tekenen van grafisch belang komen van hangende gloeilampen en existentiële berichten die op de muur.
"Ik was er zeker van dat mensen de teksten op de achtergrond [niet] zouden lezen", zegt Stollenmayer.
En ja hoor, toen hij het spel aan mensen uitdeelde om te testen, lazen de testers het niet. Eerst dacht hij erover om de tekst zelf hardop voor te lezen, maar na een paar tests kwam hij tot de conclusie dat het belachelijk klonk.
In plaats daarvan gebruikte hij "de meest kunstmatige stem die ik kon vinden" - met het idee dat de eentonigheid de speler zou helpen wennen aan een alomtegenwoordige verteller.
Hoewel Stollenmayer blij was met het uiterlijk van de game, weerhield het hem er niet van om te twijfelen: was zijn creatie eigenlijk wel leuk?
"[Ik] begon me af te vragen of dit aan alle vereisten voor een klassiek spel voldeed", zegt hij. "Dus het idee [van een] spel dat zijn eigen bestaan in twijfel trekt [leek toepasselijk.]"
"Ik begon me af te vragen of dit aan alle vereisten voor een... spel voldeed."
Een game die zich afvraagt of het een game is, klinkt misschien een beetje pretentieus, maar veel moderne iOS-games doen je in feite opnieuw nadenken over de basisfuncties van een game. We bevinden ons op een punt waar de gamewereld wordt geregeerd door frustratiefabrieken zoals Flappy Bird en gratis apps vol met eisen voor in-app aankopen. (Voor de goede orde, er zit een geweldige grap in-app-aankoop in Soms sterf je!)
Sinds kort zelfs een programmeur een robot gemaakt om te spelen Jurassic Park bouwer op zijn iPad terwijl hij sliep - nauwelijks een klinkende bevestiging van de kracht van boeiende gameplay.
Dit alles roept de vraag op: wat maakt een spel echt leuk en succesvol?
"Als ik het heb over de grenzen van plezier, heb ik die games in gedachten die proberen de speler verslaafd te maken, en dan wilt dat uw geld de hunkering bevredigt - of advertenties plaatst waar ze denken dat u per ongeluk tikt, "Stollenmayer zegt.
Ondanks dat het ongebruikelijk is, lijkt de visie van Stollenmayer zijn vruchten af te werpen. Wat hij eerder dacht dat een game was die alleen het festivalcircuit zou aanspreken, bleek een succes in de App Store.
"Het werd gekenmerkt door Apple en stond op nummer 1 in games in de VS", zegt hij. “Ik had dit niet verwacht, [en] ik ben echt verrast en dankbaar dat zoveel mensen bereid zijn om geef me hun geld voor iets dat ik zonder geld heb verdiend - behalve de [ontwikkelaar] licenties.”
Volgende? "Een vakantie", zegt Stollenmayer, waarna hij met zijn volgende project komt, of het nu een update is van... Soms sterf je of een geheel nieuw spel.
Als het een vervolg is, kan hij het misschien noemen Soms kom je weer tot leven.
Kopen van:App Winkel