Slechts een paar minuten geleden, na negen dagen wachten, ging de iPad 2 omhoog voor bestelling... en zelfs als je je liet vallen bestelling binnen enkele seconden nadat ze beschikbaar waren, was de geschatte verzendvertraging van Apple tussen de 3 en 5 werkdagen dagen. Erger nog, gratis verzending is je enige optie met de iPad 2: er is geen manier om het van de ene op de andere dag te doen.
Voor iemand als ik was het feit dat de iPad 2 nog bijna een week niet wordt verzonden een probleem. Ik heb er een duidelijk professioneel belang bij om zo snel mogelijk een iPad 2 te hebben. Maar terwijl ik mijn opties overwoog, drukte ik toch op de bestelknop, omdat ik gewoon niet denk dat ik deze keer deel kan uitmaken van het spektakel van de lanceringsdag van de Apple Store.
Apple is er uitstekend in om mensen het gevoel te geven dat ze hun nieuwste gadget kopen alsof ze deel uitmaken van een belangrijke culturele evenement... en laten we eerlijk zijn, dat is een redelijk uitstekende manier om de impact van de originele iPhone of. te beschrijven iPad.
Maar voor de iPad 2 lijkt het spektakel op de lanceringsdag geassocieerd met de eerste iPad of iPhone zo ongepast. De originele iPad zal herinnerd worden als een belangrijke mijlpaal, niet alleen in de geschiedenis, maar ook in de cultuur van personal computing. Deel uitmaken van dat lanceringsevenement betekende deel uitmaken van iets dat groter is dan jezelf. De iPad was een revolutie, en het is gepast voor een menigte die verstrikt is in de waanzin van een revolutie om uitbundig te zijn, en het was Oke voor mij om mezelf te feliciteren met mijn vooruitziendheid.
Maar de iPad 2? Het is een heel typische (zij het prachtige) tweede-revisie-update voor Apple: een spec-bump en een sveltening. Het is geen revolutie of zelfs een openbaring, het is een verfijning. Dat ik er een wil, staat buiten kijf, maar het idee om mezelf te feliciteren met het kopen van een, zet me aan tot een zweem van neurotische zelfhaat. Ik wil niemand aanmoedigen of een high-five geven voor het kopen van een nieuwe, iteratief geavanceerde iPad een jaar na de eerste, want deze keer help ik niet om welkom te heten in de post-pc-tijdperk, ik ben gewoon een gewillige partij in de meest onverantwoordelijke vorm van consumentisme: handel in één plaat aluminium, silicium en glas waar ik nooit echt behoefte aan had een iets beter versie dan ik nog minder nodig heb.
Natuurlijk Ik zullen koop toch een iPad 2. Ik zal het mezelf professioneel verantwoorden, maar ik weet dat de aankoop echt de vervulling is van een lagere lust. Ik voel me er al een beetje smerig over, en dat is zonder uren van tevoren in de rij te staan voor mijn plaatselijke Apple Store, en deel uit te maken van een juichende biomassa van zweterig vlees. Het hele idee van de loopband rennen van high-five genieën - elk met een handpalm die net zo gekloofd en gebarsten is na duizend klappen als die van een verlamde prostituee die op de achterste rij van een bioscoop op Times Square zit — is genoeg om me te laten voelen misselijk. Het is al erg genoeg dat ik zo snel mijn iPad inruil zonder hem te bedekken met het bolle en opalen glazuur van misplaatste zelfgenoegzaamheid.
Dat gezegd hebbende, dit eigen essay is zijn eigen vorm van zelf-felicitatie: een symbolische knipoog naar verheven principes van verantwoorde, milieuvriendelijke consumentisme dat ik niet alleen niet echt kan beoefenen als tech-journalist, maar waar ik me waarschijnlijk ook niet mee bezig zou houden, zelfs als ik maar een burger. Dit kleine plukje dat uit mijn navel werd getrokken na een vlekje pre-dawn ompahloskepsis zou niet eens zijn geschreven als Apple 's nachts verzending op de iPad 2 had aangeboden. Hoe principieel kan ik zijn?
Niet erg, dus ik bied deze gedachten alleen aan omdat ik ze had. Ik weet niet echt wat er gaat gebeuren als 17.00 uur komt. Ik denk nog steeds niet dat ik vandaag een Apple Store kan verdragen, maar misschien zal ik later vanmiddag toch langs een AT&T-winkel slenteren. Puur toeval, dat verzeker ik je.
