Toen de iPhone in 2007 voor het eerst werd gelanceerd, was deze ontworpen om één schermresolutie te ondersteunen, en niets meer. Later, met de lancering van de iPad en het Retina-display op de iPhone 4, moest Apple de concrete elementen van de gebruikersinterface optimaliseren voor grotere schermen met een hogere resolutie. Tegenwoordig hebben we niet alleen een Retina-display op de iPad, maar ook een geruchtmakende 4-inch iPhone, die waarschijnlijk in de herfst debuteert.
Met al deze verschillende schermresoluties om te verwerken, heeft Apple heimelijk een functie geïmplementeerd in iOS 6, waarmee ontwikkelaars hun apps intelligent kunnen schalen zodat ze op bijna elk scherm passen oplossing.
Gedeeltelijk gedreven door de recente golf van gigantische Android-telefoons en gemuteerde 'phablets', dringt Apple eindelijk aan op grotere schermen met een hogere resolutie voor zijn producten. Dit is allemaal goed en wel, totdat je kijkt naar het werk van de ontwikkelaars die apps schrijven voor deze meerdere schermresoluties.
Een van de belangrijkste redenen waarom ontwikkelaars iOS verkiezen boven Android in termen van ontwikkeling, is omdat: Android heeft de neiging om gefragmenteerd te zijn, als gevolg van de honderden apparaten die het besturingssysteem nodig heeft steun.
Android-ontwikkelaars moeten vaak tientallen apparaten gebruiken om hun apps op elke schermresolutie te testen denkbaar, van de kleinste 320 × 480-schermen tot de nieuwere 1280 × 800-schermen die zijn gevonden van veel recente Android tabletten.
Dit soort ontwikkelingsproces is een nachtmerrie en het is een risico dat Apple niet bereid is te nemen met zijn ontwikkelaars. Dit is de reden waarom Apple, beginnend met de iOS 6 SDK, implementeert wat het "Auto layout" noemt, om zich voor te bereiden op de volgende generatie iPhone.
In wezen werkt Automatische lay-out op precies dezelfde manier als in OS X Lion, waar de functie voor het eerst werd gevonden. Ontwikkelaars bieden een reeks beperkingen voor interface-elementen en afhankelijk van de schermresolutie kunnen deze elementen worden verplaatst om te passen waar ze moeten zijn.
Dit combineert in wezen het beste van twee werelden. Interface-elementen in Android draaien op een soortgelijk systeem, waardoor ze kunnen worden uitgerekt tot elke gewenste resolutie. Dat, gecombineerd met de manier waarop iOS omgaat met universele binaire bestanden, die afbeeldingen en middelen bevatten voor meerdere apparaten, creëert een oplossing die niet alleen prettiger is voor de ontwikkelaar, maar ook prettiger voor het oog als goed.
Wanneer Android-telefoon-apps worden opgeschaald voor tablets, zien ze er vaak uit als precies wat ze zijn: uitgebreide telefoon-apps. Met Automatische lay-out hoopt Apple een gemakkelijke oplossing te bieden voor ontwikkelaars, terwijl ze toch de pasvorm en afwerking behouden waar iOS-apps soms bekend om staan. Het leuke van Auto-layout is dat het op veel meer kan worden toegepast dan alleen op een grotere iPhone. Als Apple later zou kiezen voor een kleinere iPad, of misschien een waanzinnig dubbel Retina-display, zou de automatische lay-out een groot deel van het werk uit handen nemen.
Dit soort vooruitdenken is waar Apple om bekend staat, en daarom zullen ontwikkelaars, ongeacht hoeveel Google Android pusht, altijd eerst iOS kiezen.
Via: iDownloadBlog Bron: TechCrunch
