Voordat iemand ooit het woord 'selfie' uitsprak, had Meags Fitzgerald duizenden foto's van zichzelf verzameld die waren genomen in fotohokjes in de winkelcentra en treinstations in de buurt van haar huis.
Ze produceerde bijna dagelijks strips van vier unieke poses, soms verstopt in een fotohokje in een winkelcentrum tot na sluitingstijd. Middelbare schoolvrienden noemden haar 'the Photo Booth Girl'. Tegenwoordig, wanneer de kunstenaar uit Montreal het gordijn in een hokje trekt, stoppen de flitsen soms niet totdat ze genoeg foto's heeft om een film te maken.
"Het is een obscuur liefdeswerk", zegt Fitzgerald, een freelance illustrator die zes korte films heeft gemaakt, allemaal in fotohokjes. "Er zijn zeker mensen die fotohokjes in hun media hebben gebruikt, maar ik ben de enige die ik ken die ze op deze manier, in deze lengte of met het verhalende doel dat ik heb geprobeerd, heeft gebruikt."
Fitzgerald, 27, won de prijs voor beste korte animatiefilm op het Edmonton International Film Festival 2013 voor haar film van 4 en een halve minuut
Leemte, een dromerig, trance-opwekkend stuk waarin ze speelde dat werd geproduceerd met meer dan 1.000 foto's genomen in een 1953 Auto-fotomodel 11.Dit soort chemische fotohokjes, waar al bijna een eeuw ontelbare pasfoto's en gestolen zoenen zijn, is in volle gang. op de rand van uitsterven nu fotografische papiervoorraden opdrogen en bedrijven de giftige chemie afschaffen ten gunste van digitaal systemen. Maar er is een enthousiaste gemeenschap van artiesten, technici en verzamelaars van over de hele wereld opgestaan om te voorkomen dat de analoge stands zouden verdwijnen. Fitzgerald is waarschijnlijk een van de meer gepassioneerde en creatieve kampioenen.
In mei publiceerde Conundrum Press haar graphic novel, PhotoBooth: een biografie, waarin de geschiedenis van fotohokjes wordt beschreven en Fitzgeralds reizen over de hele wereld worden beschreven op zoek naar informatie over de vintage machines. Het eindigt met haar vraagtekens bij haar emotionele gehechtheid aan fotohokjes, maar hoopvol kan haar werk mensen in contact brengen met de magie die ze in hen ziet poseren.
Ze haastte zich met haar boek zodat het uit zou komen terwijl er nog chemische fotohokjes in Canada waren. Auto-Photo Canada is van plan zijn analoge cabines volgend jaar te schrappen voor digitale.
"Fotocabines zijn niet negatief", zei Fitzgerald. “Het is een directe positieve foto. Elke foto is volledig uniek, dus elke foto is een beetje kostbaar. Wat me niet aanspreekt aan digitale fotografie is het gebrek aan vermogen om ze te bewaren. We denken dat we nu veel foto's maken, maar we laten eigenlijk geen records achter. We laten digitale gegevens achter die beschadigd raken of zichzelf vernietigen. (Bij analoge foto's) hou ik van het fysieke aspect dat achterblijft.”
De plaat die Fitzgerald achterlaat, verlegt de grenzen van portret, verhaal en de fotocabine zelf.
De Model 11-stand die ze vroeger produceerde Leemte heeft een diepe, gebogen rug, waardoor ze meer ruimte heeft voor poses en een grotere scherptediepte. Ze hield vaak haar poses vast terwijl de machine ongeveer drie minuten nodig had om een strook van vier foto's te ontwikkelen, zodat ze een referentie had voor de volgende serie.
Een assistent deed de sluiter dicht en catalogiseerde de foto's op volgorde.
"Als je de foto's maakt, moet je ze op volgorde uit de machine halen, want ze gaan zich opstapelen", zei ze. "Je moet ze met de voorkant naar beneden drogen, want als ze nat zijn en je ze met de voorkant naar boven droogt, gaan ze stof verzamelen."
Hoe minder stof, hoe minder tijd ze besteedt aan het klonen van vlekken in Photoshop. Na acht uur in de cabine besteedde ze nog eens duizend uur aan snijden, scannen (elke scan is 3.600 dpi dus ze kunnen worden geprojecteerd op een filmscherm) en elke foto bijsnijden om er zeker van te zijn dat ze recht zijn en dezelfde pixel hebben maat.
Er zit ongeveer een kwart seconde tussen elk van de meer dan 1000 foto's in Leemte.
Ze is heet Leemte tijdens een stage bij A & A Studios in Chicago, die oude fotohokjes herbouwt en chemische fotohokjes in de stad onderhoudt. Daar leerde ze de mechanica van haar geliefde machines en hoe ze te onderhouden.
Fitzgerald, die meer dan 7.000 foto's van fotohokjes heeft die haar groei documenteren, kreeg het idee voor het eerst tijdens de kunstacademie in Toronto in 2008. Ze daagde zichzelf uit om foto's van fotohokjes te gebruiken in al haar klasprojecten, zelfs als de leraar lauw was over haar gereedschap. Haar eerste animatie was een komisch stuk genaamd Geboorte van een genie, gemaakt met slechts 36 foto's.
Voor een stop-motionfilm genaamd Taurus, Taurus, ze kreeg gratis toegang tot het Auto-Photo Canada-magazijn in Montreal om gratis foto's te maken. Het grootste deel van haar jonge leven was ze gewend om $ 4 per strip te betalen, wat neerkwam op een dure onderneming.
De kleurenfilm, geïnspireerd door een Griekse mythe over koning Minos en een witte stier die hij moest offeren, omvatte rekwisieten en maskers en was mogelijk te ingewikkeld voor het medium, zei Fitzgerald.
"Ik probeerde een enorm verhaal te vertellen", zei ze. "Ik heb geleerd om dingen te vereenvoudigen en de stand in zijn voordeel te gebruiken en niet te veel externe elementen binnen te halen."
Toch is haar volgende project misschien enorm: Ze werkt samen met een regisseur aan een voorstel om een filmset te produceren in een fotohokje voor een festival waar films worden geprojecteerd op de zijkant van een 28 verdiepingen tellend gebouw in Vancouver.
"Het is krankzinnig om te bedenken dat dit intieme kleine ding zo openbaar en zo groot is", zei ze.
