Het is een populair geloof dat op een dag Mac OS X en iOS voorbestemd zijn om samen te smelten tot één besturingssysteem om ze allemaal te regeren. Toen Apple afgelopen oktober aankondigde dat Lion, de volgende grote update van Mac OS X, enkele van de beste ideeën van iOS zou bevatten, droeg dit alleen maar bij aan de convergentiespeculatie.
Maar zijn de twee besturingssystemen van Apple echt voorbestemd om te convergeren? Ze lijken het tenslotte allebei heel goed te doen. De Mac kan profiteren van sommige iOS-functies, maar hij worstelt nauwelijks alleen. De verkoop van Macs is sterker dan ooit. Wat zouden dan precies de voordelen zijn?
Op de CES in januari leek Steve Ballmer, CEO van Microsoft, een antwoord te hebben. Met trots kondigde hij aan dat de volgende versie van Windows niet alleen op pc's zou draaien, maar ook op tablets en mobiele telefoons die op dezelfde ARM-chiparchitectuur zouden draaien als voor iPhones en Android-telefoons. Ballmer leek minachting te zaaien over Apple's strategie voor twee besturingssystemen, met het argument dat "klanten steeds meer het volledige scala aan mogelijkheden verwachten van elk apparaat dat ze gebruiken."
Ik vind deze visie van een volledig functionerende desktopversie van Windows die op elk apparaat draait een beetje problematisch. Niemand gaat serieus een muis op zijn mobiele telefoon aansluiten en Excel-spreadsheets gaan bewerken. Mobiele telefoons zijn zoveel kleiner dan pc's, ze vereisen speciale, vereenvoudigde interfaces – onvermijdelijk met minder mogelijkheden dan pc's. Zelfs als Windows op elk apparaat draait, moet de gebruikersinterface nog steeds worden aangepast overeenkomstig.
Dus hoe verhoudt deze nieuwste Windows-aankondiging zich tot de strategie van Apple? Momenteel heeft Microsoft twee Windows-platforms. Een, een afstammeling van Windows NT, voor pc's, en de andere, gebaseerd op Windows CE, voor kleinere apparaten. De volgende versie van Windows zou deze moeten verenigen in een enkel, op NT gebaseerd systeem. Daarentegen zijn beide besturingssystemen van Apple al gebouwd op dezelfde onderliggende technologieën. Ze delen dezelfde OS X-kernel en het Cocoa Touch-framework van iOS is afgeleid van het Cocoa-framework van de Mac. Met andere woorden, door over te stappen op ARM-chips, haalt Windows eenvoudigweg de achterstand in waar Apple vier jaar geleden was toen ze de eerste iPhone lanceerden.
Maar als Macs en iPhones aantoonbaar al op hetzelfde besturingssysteem draaien, waar blijft dan speculatie over het samenvoegen van iOS en Mac OS X? Om deze vraag te beantwoorden, moeten we ons concentreren op hun verschillen, in plaats van op hun overeenkomsten. Er zijn in wezen twee belangrijke verschillen tussen Mac OS en iOS:
- Gebruikersomgeving: iOS is gebaseerd op aanraakscherm, terwijl Mac OS X is gebaseerd op muis/trackpad met aanwijzen en klikken
- CPU-architectuur: iOS is gebaseerd op ARM, terwijl Mac OS X is gebaseerd op Intel
Als iOS en Mac OS moeten fuseren, moeten deze verschillen worden verzoend. Maar is dit mogelijk? Laten we ze allemaal om de beurt nemen.
Gebruikersomgeving
Het is moeilijk in te zien hoe of waarom de gebruikersinterfaces ooit zouden samensmelten. Aanraakscherm vereist een geheel andere gebruikersinterface om aan te wijzen en te klikken. De iPad-interface is aantoonbaar ongeveer net zo vergelijkbaar met de Mac-interface als het gaat worden. Dit zijn twee onverenigbare paradigma's in computerinteractie. Wat beter is, hangt af van de vormfactor van het apparaat dat u gebruikt en de taak die u uitvoert.
CPU-architectuur
Intel's CPU's zijn duur, groot, heet en energieverslindend, terwijl op ARM gebaseerde chips, zoals Apple's A4, goedkoper, kleiner, koeler en met een lager stroomverbruik zijn. iPhone en iPads zullen niet snel naar Intel migreren. Maar de mogelijkheid voor Macs die op A4-chips draaien is zeker intrigerend. Stel je een nog dunnere, lichtere MacBook Air voor, met een langere batterijduur of een Mac mini van hetzelfde formaat en dezelfde prijs als de nieuwe Apple TV.
Apple is in het verleden behoorlijk promiscu geweest met CPU-architecturen. We zijn al getuige geweest van twee belangrijke overgangen voor de Mac. Eerst van 68k naar PowerPC. Dan van PowerPC naar Intel. Dat deze overgangen zo naadloos verliepen, is misschien wel een van de grootste technische prestaties van Apple tot nu toe. Hoewel ontwikkelaars misschien hebben gemopperd dat ze hun apps naar de nieuwe architectuur moesten overdragen, deden ze dat voor het grootste deel redelijk goed uit, omdat het Adobe een geweldige reden gaf om hun klanten forse upgrades aan te rekenen vergoedingen.
Natuurlijk zullen Photoshop-, Final Cut Pro- en Logic-gebruikers niet snel overstappen op ARM-gebaseerde Macs. ARM is gewoon niet krachtig genoeg voor professionele toepassingen. Maar voor de meesten van ons zouden de voordelen in prijs, grootte en levensduur van de batterij ze zeker een aantrekkelijke optie maken. Op ARM gebaseerde Macs bieden ook de intrigerende mogelijkheid van dual-mode-apparaten, die kunnen schakelen tussen invoermodi met aanraakscherm en aanwijzen en klikken. Bijvoorbeeld een iMac die uit het stopcontact wordt gehaald om een gigantische tablet te worden, of een MacBook Air die omklapt om een iPad te worden. Zowel Mac- als iOS-apps zouden op zo'n apparaat kunnen draaien zonder dat ze geporteerd hoeven te worden.
Wanneer sommige commentatoren voorspellen dat Mac OS X en iOS zullen samensmelten, beschrijven ze een hybride gebruikersinterface, gebaseerd op aanraking, maar ook met aanwijs-en-klik-functies van de Mac. Voor mij lijkt dit onwaarschijnlijk. Als Apple had geloofd dat de Mac-gebruikersinterface kon worden aangepast voor tablets, zouden ze dan niet de iPad daarop hebben gebaseerd, in plaats van iOS in de eerste plaats? Maar dual-mode-apparaten die kunnen schakelen tussen aanraakscherm- en aanwijzen-en-klikken-modi, die zowel iOS- als Mac-software ondersteunen, bieden zeker interessante mogelijkheden. En goedkopere, kleinere Macs op basis van A4-chips hebben het potentieel om het Mac-platform populairder dan ooit te maken.