Mijn kleine roodharige nichtje naderde de kist met een enkele bloem en legde die bij de vader waar ze zo op lijkt.
Ik bracht mijn camera naar mijn oog en maakte een foto.
Hoewel ik veilig was met mijn redenen om de foto te maken, begreep ik hoe taboe dit voor anderen kon lijken. Ik heb nooit een afdruk gemaakt om door te geven of weer te geven. Ik kijk nu naar de foto, 10 jaar later, en maak opnieuw kennis met verdriet, getroffen door een diepgewortelde waardering voor een hoofdstuk dat zich blijft ontvouwen in mijn familieverhaal.
Die foto was een vervagende herinnering tot mijn recente reis naar de Museum voor rouwfotografie en herdenkingspraktijk in Chicago, een verzameling van meer dan 2000 postmortale foto's en begrafenisverschijnselen.
De curator is een jonge, energieke kunstenaar en ondernemer genaamd Anthony Vizzari. "Ik vind veel mooie dingen op deze afbeeldingen", zei Vizzari, 34, wiens eerste stuk een rouwkaart was die hij op een rommelmarkt vond toen hij 16 was. "Dit zijn krachtige, goed bewaarde documenten die ons herinneren aan onze aanwezigheid in het universum."
Vizzari's museum, dat hij runt vanuit A & A Studios, zijn bedrijf voor het bouwen en restaureren vintage fotohokjes, is alleen op afspraak geopend en kost $ 100 om te bezoeken. Dit lijkt misschien steil, maar de toegangsprijs komt met de persoonlijke vertelling van Vizzari via de collectie, in een setting die zowel de geschiedenis van de camera als alle gevestigde fotografie museum.
Het fotograferen van een overleden geliefde was een geaccepteerde praktijk aan het eind van de 19e eeuw, toen fotografie betaalbaar werd voor het publiek. In plaats van een kunstenaar opdracht te geven een portret te schilderen, vonden families het goedkoper om hun geliefde te herdenken met een foto.
Voor veel families was het misschien de enige foto van die geliefde, vooral als de overledene een kind was.
"Ik denk dat dit voor veel mensen werd gezien als een plechtige en belangrijke gebeurtenis in de levenscyclus om te herdenken op vrijwel dezelfde manier als een doop of een bruiloft," zei Paul Frecker, een in Londen gevestigde verzamelaar van 19e-eeuwse fotografie. “Het was ook een kans om nog een laatste portret van een geliefde te maken. En misschien was er ook een verlangen om de dood te herinneren als een vredige en mooie gebeurtenis.”
Herdenkingsfoto's zijn zeer verzamelbaar en brengen tussen de enkele dollars en honderden dollars op, afhankelijk van de zeldzaamheid van het onderwerp en het type foto. Daguerreotypieën hogere prijzen afdwingen, zei Frecker. [avocado-gallery ids=”286909,286910,286911,286912,286913,286914,286915,286916,286917,286918″]
Funeraire fotografie boekensteunen een leven
Vizzari's verzameling funeraire fotografie is niet bedoeld voor morbide fascinatie. Hij verzamelt geen gruwelijke beelden en stribbelt tegen bij de incidentele kritiek dat de collectie griezelig of griezelig is. Hij is oprecht in zijn inspanningen om wat hij noemt een levendige boekensteun in iemands levensverhaal te behouden. (Zie voorbeelden van de foto's in zijn verzameling in de galerij hierboven.)
De foto's van kinderen in zijn collectie geven veel rust. Sommige houdingen zijn engelachtig en vredig, de kinderen zijn zo gerangschikt dat ze lijken te slapen of rechtop zitten, omringd door speelgoed, bloemen of familie. In sommige zie je een moeder stoïcijns in de lens staren, terwijl ze haar dode baby vasthoudt.
De metafoor van de boekensteun is vooral duidelijk in één stuk dat Vizzari kreeg van een landgoedverkoop. Het is een moederdagboek dat begint met een foto van een pasgeboren dochter. Door het hele boek heen is een fotografisch en geschreven verslag van de groei van het meisje voor elk jaar. Het boek eindigt met de begrafenis van de 7-jarige.
Andere afbeeldingen in de collectie van Vizzari tonen dierbaren die zich rond open doodskisten verzamelden voor wat misschien de enige complete familiefoto van een bepaalde clan was. In één geval werd een afzonderlijke foto van een doodskist over elkaar heen gelegd op een groepsfoto die duidelijk achteraf werd gemaakt.
Sommige foto's, zoals Frecker suggereert, markeren de plechtige gelegenheid. Foto's van een open kist omringd door bloemen en spandoeken tonen de vertoon van liefde en verdriet voor het onderwerp. Sommigen kozen ervoor om deze foto's te maken met de kist dicht of zonder de kist.
Vizzari staat sceptisch tegenover degenen die zeggen dat begrafenisfoto's uit de mode zijn. Foto's die mogelijk aan het einde van de 20e eeuw zijn gemaakt of zelfs recenter, zijn nog steeds bij gezinnen, zei hij. De periode in de collectie van Vizzari begint rond 1870 en eindigt met enkele voorbeelden uit de 21e eeuw.
"(De collectie) gaat tot in de jaren zestig en vertraagt dan", zei hij. "Het duurt vele jaren voordat dit soort foto's op de markt komen."
Hij heeft meer dan de helft van zijn leven besteed aan het verzamelen van rouwfoto's, het bezoeken van rommelmarkten, het verkopen van onroerend goed en online zoeken. Het museum hing vroeger in zijn huis, maar zijn vrouw - hoewel begripvol en zelfs betrokken bij het helpen met zijn verzameling - werd het beu om de doden aan hun muren te zien hangen.
Vizzari's eigen gevoelens voor de collectie beginnen te verschuiven. Hij heeft nu een jonge zoon en hij stoort zich soms aan de foto's van kinderen.
Hij denkt erover om de foto's te verkopen.
"Je ziet je kind opgroeien, lachen, spelen of verdrietig zijn en je begint anders naar de foto's te kijken", zei hij. “Je ziet niet alleen een dood kind, je kunt ook iemands verdriet zien. Het is soms wat veel om mee te nemen."
