Waarom we ons veilig voelen bij het bereiken van iPhones

Dit verhaal verscheen voor het eerst in Cultus van Mac Magazine.

Het is misschien een cliché, maar als internet in één ding goed is gebleken, is het mensen verbinden. Het heeft een miljoen gemeenschappen tot bloei gebracht, groot en klein.

Tegenwoordig heeft de iPhone een vergelijkbaar bindingseffect, maar dan offline.

We vertrouwen erop dat onze iPhones mensen bereiken – zeker, vooral vrienden en familie – maar ook contact opnemen met volslagen vreemden in de zoektocht naar een ritje, een liefdesmatch of een nieuwe baan.

Een effect is dat we allemaal micro-ondernemers worden, volgens Rachel Botsman, auteur van 2010's "Wat van mij is, is van jou: de opkomst van collaboratieve consumptie." Peer-to-peer verhuur alleen al is een marktsector van naar schatting $ 26 miljard, schrijft ze.

En het is niet alleen een slechte economie die ons ertoe brengt onze auto, onze restjes te delen of een lening te krijgen buiten de traditionele kanalen om, merkt Botsman op. Dat heeft het misschien momentum gegeven, maar in toenemende mate was het de iPhone zelf.

"Mensen zijn tegenwoordig uitgehongerd voor gemeenschap", zegt Anthony Centore, een gediplomeerd counselor en oprichter van Thriveworks. "We zullen wat risico's nemen om verbinding te maken."

En die verbinding - aanvankelijk zwak - kan zijn dat jij en ik allebei een iPhone hebben.

"Ik zou willen voorstellen dat er een element van vertrouwen is (bij iPhones). Van 'Nou, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje, ze zijn net als ik, laten we elkaar helpen'", zegt Adrienne Andrew, een UX-onderzoeker voor lifelogging-app Saga. "Ik zou niet zo ver willen gaan om te zeggen dat het is alsof we allemaal door Apple zijn doorgelicht, maar er is een element van zelfselectie."

Smartphones lijken misschien alomtegenwoordig, maar er zijn bepaalde demografische groepen die ze meer gebruiken en een nog kleinere subset die deze apps gebruikt, wat bijdraagt ​​aan een veilig gevoel bij het gebruik ervan.

“We voelen ons meer op ons gemak bij het ruilen van huizen, het ontmoeten van mensen en het delen van ritten met “vreemden” omdat dezelfde digitale technologieën die deze smartphone-gefaciliteerde ontmoetingen ondersteunen, ontmoedigt anonimiteit en daarmee asociaal gedrag.” zegt Dana Klisanin, psycholoog, oprichter en CEO van denktank Evolutionaire begeleiding Media R&D, Inc.

Persoonlijke grenzen en schuifdeuren

Er lijken twee basisstrategieën te zijn die mensen gebruiken om hun leven te delen met hun smartphones: open boek of kiekeboe.

Centore, de raadgever, heeft lang geleden besloten dat hij persoonlijk voor de openboekstrategie is. "Alles online zal zijn wie ik ben - alles wat ik presenteer moet openbaar zijn", zegt hij, hoewel hij enkele privacy-instellingen op Facebook heeft aangepast, maar niet obsessief is over wie wat ziet.

Zijn sociale media-selectie omvat Vine, Twitter, Facebook, Foursquare, Yelp en Google Places. De 33-jarige, in Boston gevestigde therapeut, die online dateerde toen hij vrijgezel was, heeft Lyft niet geprobeerd, maar had een goede vakantie-ervaring in het strandhuis van een vreemdeling op Airbnb.

Andrew, die een diploma in computerwetenschappen en leerontwerptechnologie heeft behaald aan MIT en Stanford, is meer voor de tweede strategie. Ze gebruikt Saga's lifelogging-tool om bijvoorbeeld haar fiets-pendels naar het werk te volgen, maar houdt haar instellingen openbaar of privé, afhankelijk van waar de volgers zijn gevestigd.

De app gebruikt de locatieservices van je iPhone om in te loggen waar je bent en verbinding te maken met apps zoals RunKeeper, Instagram, FitBit, Facebook, FourSquare en meer. Er is een Twitter-achtig volg-volgermodel en gebruikers kunnen beslissen wie wat ziet als de stroom van locaties en activiteiten wordt vastgelegd.

Andrew zegt dat ze haar eigen neigingen als een "controlefreak" heeft opgemerkt om de standaardinstellingen aan te passen en zegt nu dat ze zich realiseert dat ze volgers opdeelt in drie basisgroepen: "Mensen die ik ken en vertrouwen, en ik vind het niet erg als ze het meeste van wat ik doe zien, dan zijn er mensen die ik misschien een beetje over hen weet, maar ze zijn in de grotere omgeving van Seattle - maar ik weet het niet goed of helemaal niet - en ik wil niet dat ze eigenlijk iets zien en dan zijn er willekeurige mensen in Ierland of Florida, die ik waarschijnlijk nooit zal ontmoeten en ik maak me geen zorgen over hoe ze zullen oordelen mij."

Wat de meeste pijn wegneemt bij het delen van en deelnemen aan veel van deze voorheen onbereikbare activiteiten, is het feit dat het apparaat zelf enige verantwoordelijkheid creëert.

“Deelnemers zijn traceerbaar via hun digitale voetafdruk en GPS-technologieën en in veel gevallen eens per individu heeft deelgenomen aan een dergelijke uitwisseling, enz., zal feedback van de gemeenschap beschikbaar zijn om anderen te informeren,” zegt Klisanin.

“Het geven van dergelijke feedback is een vorm van digitaal altruïsme, een actie die wat tijd kost, maar die individuen en hun gemeenschappen ondersteunt. Hoewel het altijd belangrijk is om voorzichtig te zijn, zijn 'vreemden' die zich hebben aangemeld bij sites voor het delen van ritten niet hetzelfde als de volledig anonieme lifters waar onze moeder ons voor waarschuwde.'

Welke grenzen zijn er aan het delen?

Maar zijn er grenzen aan wat je met een app kunt doen? Sommige niche-ideeën - zoals het uitwisselen van moedermelk - zullen veel aandacht krijgen, maar zullen niet per se van de grond komen - de doelmarkt is waarschijnlijk te klein. De kosten voor het ontwikkelen van een app om een ​​idee uit te proberen zijn echter erg laag.

"Omdat de kosten voor het ontwikkelen van deze apps omlaag gaan, is het niet zo moeilijk om je hoed in de ring te gooien om iets te maken", zegt Centore. "Sommige zullen gek zijn en sommige zullen falen, andere zullen misschien maar een heel klein deel van de mensen aanspreken."

Sommige diensten, zegt hij, zijn rijp voor disruptieve technologie. Eens te meer van ons kunnen onze hoofden rond het idee krijgen. Hoewel veel cliënten bijvoorbeeld Google gebruiken om een ​​therapeut te vinden, zegt Centore dat ze de voorkeur geven aan persoonlijke counseling.

Wanneer klanten een van de zes Thriveworks-centra bellen, krijgen ze altijd de optie voor online counseling aangeboden, maar de meeste zeggen nee. "De conversieratio is minuscuul", zegt hij, eraan toevoegend dat de weerstand waarschijnlijk is omdat even hoewel mensen zich op hun gemak voelen bij het gebruik van Skype, willen ze dat iemand aanwezig is als ze naar therapie gaan hen.

"Ik zal niet zeggen dat er geen grenzen zijn aan wat je met apps kunt doen", zegt Andrew. Maar als ik vraag naar de flop van onze proef met de Leftover Swap-app als de buitenste limieten voor delen via smartphones, vertelt ze me over de e-maillijst van een moeder in Seattle die ze behoort tot de plaats waar mensen vaak glutenvrije bloem of luiers aanbieden in een dichtbevolkt deel van de stad, waarbij ze vaak items op hun veranda achterlaten voor Raap op.

Wat is het verschil tussen seconden wisselen op een e-maillijst en via een app?

"Het is een soort semi-curated ding en er is een barrière om erin te komen", merkt ze op. “Die barrière is wat mensen ervan overtuigt dat het veilig is. Het gaat terug naar ride sharing: het vinden van een gemeenschappelijke basis waar je kunt zeggen: 'Deze mensen zijn zoals ik', lijkt de sleutel te zijn.

Dit verhaal verscheen voor het eerst in Cultus van Mac Magazine.