Volgens zowel de federale aanklagers als Cupertino zelf was voormalig Apple-manager Paul Shin Devine oneerlijk en accepteerde hij bijna $ 1 miljoen aan smeergeld van accessoirefabrikanten in ruil voor voorkennis die hij had opgedaan in zijn functie als Senior Operations Manager van de iPod-divisie.
Van zijn kant zegt Devine dat hij is niet schuldig, maar die bewering lijkt zeker onoprecht: hij wordt niet alleen geconfronteerd met 23 witwassen van geld en draadfraude, maar toen onderzoekers zijn huis binnenvielen, ontdekten ze meer dan $ 150.000 aan contant geld dat weg was eekhoornd in schoenendozen.
Nu zeggen officieren van justitie dat Devine meer heeft, en ze willen dat hij dat doet open zijn kluisjes om te zien of hij nog meer geld van hen inhoudt.
De zaak heeft al een verwoestend effect gehad op Devine en zijn familie: hoewel hij momenteel op borgtocht vrijkomt, maar hij was alleen in staat om het geld dat nodig was voor vrijlating veilig te stellen door zijn moeder toe te staan haar huis op te zetten pandrecht. Ik hoop echt dat hij uiteindelijk onschuldig is aan de beschuldigingen: het is één ding om Apple te beroven, maar iets heel anders om je moeder dakloosheid te laten riskeren om je te beschermen tegen gerechtigheid.
In januari 2009 heb ik bijna $ 2.500 uitgegeven aan een 15-inch unibody MacBook Pro van topkwaliteit, overladen met zoveel RAM en harde schijf als zijn buik aankon. Nog geen vier maanden later werd het gestolen.
O, het was mijn eigen schuld. Het hele verhaal gaat over een rendez-vous om middernacht met een barman die ik destijds op het oog had. Ze had het gezicht van Natalie Portman, de wenkbrauwen van Roger Moore en het gestel van Oliver Reed; in haar aanwezigheid werd één drankje twee, en twee werden twaalf, en toen we terug strompelden naar mijn appartement, vergat ik op de een of andere manier mijn laptoptas terug aan de bar... maar slechts voor vijf minuten! Helaas, vijf minuten was te laat, en tegen de tijd dat ik terug was gehaast, was het weg.
Sindsdien heb ik veel tijd besteed aan mezelf verwijten over het verlies. Wat me altijd het meest heeft gestoord aan de diefstal, was dat ik altijd wist dat er talloze programma's beschikbaar waren (zoals: Undercover) waarmee u uw Mac kunt opsporen als deze is gestolen. Ik kende deze programma's. Ik schreef er zelfs over. Maar ik heb er nooit een geïnstalleerd. Ik kon me gewoon het scenario niet voorstellen waarin mijn laptop zou worden gestolen. Dom.
De nieuwsfeeds brengen me verder voer voor mijn zelfbeschuldiging vanmorgen. Bij TUAW zijn ze verslaglegging dat een van hun lezers. Jim slaagde erin om zijn gestolen Macbook veilig terug te vinden met behulp van de MobileMe-service, Terug naar mijn Mac, om foto's van de daders te maken en informatie over hen te verzamelen die was verkregen door te kijken hoe ze op internet surften.
Het kostte Jim vele maanden om zijn laptop terug te krijgen: hij was sinds de diefstal minstens vijf keer van eigenaar veranderd, minstens één keer als betaling voor een drugsdeal. Maar toen hij het terugkreeg, was het verrassend goed in orde... met de meeste van zijn bestanden nog intact op de schijf.
Dat is geweldig nieuws voor Jim, maar als een andere objectles in mijn eigen verbazingwekkende domheid, is het als een klap in mijn maag. Raad eens wie ook geen MobileMe-account had toen zijn MacBook Pro werd gestolen? JEP. Wat een kastanjebruin.
