Dave op Newton Poëzie maakt een goed punt in zijn post Eén gebruikte Mac per kind over de wegwerpcultuur die onze samenleving doordringt. We gooien zoveel oude computers en monitoren weg - nog steeds functioneel, de meeste, maar niet langer modieus – dat we uiteindelijk “een ander land en zijn mensen vergiftigen”.
Wat is er gebeurd met de houding van "doen en herstellen"? Het werd weggevaagd door goedkope deals in winkelcentra, deals waardoor maken dom leek.
Dave maakt er een punt van aan het doen iets over dit afval, door ervoor te zorgen dat een deel ervan wordt hergebruikt en gerecycled:
“Macs van de vuilnisbelt redden is een hobby voor mij. Naast al het plezier dat ik heb met deze "verouderde" machines, voorkom ik dat ze worden uitgekleed, begraven of verbrand. Gelukkig is de recycler waarmee we te maken hebben, toegewijd om e-waste uit derdewereldlanden te houden. Maar mijn kleine inspanning bespaart de energie en middelen die nodig zijn om ofwel (a) de computers te recyclen of (b) nieuwe te maken. Ik heb sinds 2005 geen gloednieuwe Mac meer gekocht; mijn iMac G4 werkt prima, bedankt.”
Ik bewonder vooral het voorstel van Dave voor een One Used Mac Per Child-programma. Laten we die oude machines oppakken, degene die we soms zien verlaten, maar nog steeds bruikbaar, op straathoeken zitten. Verzamel ze, installeer elke versie van het besturingssysteem waarop ze kunnen draaien opnieuw en zorg ervoor dat die dingen in gebruik worden genomen. Geef ze aan kinderen. Plaats ze in familiekamers en keukens. Sluit ze aan op routers of installeer waar mogelijk nieuwe draadloze kaarten. Zoek een browser dat zal werken (we horen dat Netscape 2.0 is best goed en stuur ze door naar het web.
Oké, sommigen van hen zijn misschien zo oud dat vliegend misschien een beetje moeilijk. Maar je snapt de essentie.
Eerlijk gezegd is dit niet zo'n nieuw idee; er zijn al jaren georganiseerde groepen die oude computers verzamelen, opknappen en herverdelen. Wat nieuw is, is Dave's enthousiasme voor het recyclen van oud Macs vooral.
Stel je voor wat Dave en vrienden zouden kunnen doen als reactie op een bericht zoals deze die een paar dagen geleden op de Mac UK-mailinglijst verscheen.
Poster Brian Harding had "een halve" Doorvoer” van oude Macs en Mac-gerelateerde spullen die weg moesten nadat hij een opruiming had gehad tijdens wat bouwwerkzaamheden aan zijn huis. De lijst bevat: vier Mac Pluspunten, vijf LC's, enkele beige G3's, zelfs een Quicktake 100-camera. Die zie je niet veel in de buurt. Het punt is: hier is een halve buslading oude uitrusting om te vragen, gratis voor iedereen met een halve bus om het mee te nemen. Hoeveel ervan, vraag ik me af, zou kunnen worden nieuw leven ingeblazen in kindvriendelijke Mac-machines?
Mijn zoon, nu zes, is net begonnen met vragen over computers. Ik heb hem voorzien van de krakende oude G3 iBook die zich een weg baant door de meeste taken en niet echt lang op zijn batterij kan overleven, maar die nog steeds goed genoeg werkt om hem te boeien. De eenvoudigste dingen - een map maken, deze over het bureaublad verplaatsen en er afbeeldingen van webpagina's naar toe slepen - laten hem glimlachen en zeggen: "Wauw! Koel!"
Toen we gisteravond naar boven gingen voor zijn verhaaltje voor het slapengaan, kwamen we op het onderwerp besturingssystemen, en ik probeerde het verschil uit te leggen tussen de Windows-machines die hij op school gebruikt en de OS X-machines die hij gebruikt op huis.
Mijn poging om een eenvoudige verklaring te geven was vruchteloos, maar hij voegde eraan toe met zijn visie op dit alles: "Die op school zijn groen en blauw", zei hij, terwijl hij een gebaar maakte om de standaard XP-desktop te vertegenwoordigen. "En die van ons thuis zijn grijs", vervolgde hij, verwijzend naar de effen grijze bureaubladachtergrond die ik op al mijn machines gebruik.
Ik knikte. Voor nu is zoveel verschil genoeg.
