Hoewel er veel is gemaakt over de ongebruikelijke pre-conferentie van Apple morsen van de bonen met betrekking tot de aanstaande aankondiging van een nieuwe, webgebaseerde service genaamd iCloud, niemand Echt weet hoe deze "geweldige", "fantastische" en "magische" nieuwe service eruit zal zien, voelen of klinken - en niet zal doen - totdat Steve Jobs het onthult aan het publiek in San Francisco's Moscone West volgende week aula.
Toch kunnen we een redelijk beeld krijgen van de service die iCloud zal bieden op basis van Lala, de streaming muziekservice die Apple in 2009 kocht. Ervan uitgaande dat Apple iCloud op Lala baseert en de lege plekken invult met de nieuwste brancherapporten en geruchten, hier is een compleet overzicht van hoe we denken dat iCloud eruit zal zien wanneer het wordt aangekondigd op Maandag.
In de geschiedenis van de technologie gaan de meeste succesvolle formats van een ontluikende geboortefase naar marktpopulariteit met de hulp van een Killer-app. Een belangrijk programma, activiteit of gebruik voor een nieuwe technologie die de snelle acceptatie van het medium stimuleert.
De Apple II had VisiCalc. De IBM-pc had Lotus 1-2-3. Met de Macintosh kwam PageMaker en desktoppublishing. Arcade Games had Space Invaders. Xbox had Halo. VHS had porno.
Veel technologieën hebben eigenlijk geprofiteerd van porno. Het is een pre-internet rage.
Maar er is niet één Killer-app voor de iPad. Er zijn tientallen gebruikscategorieën, duizenden apps. De iPad begon populair en werd toen een fenomeen. Maar niemand kan het eens worden over waar het het beste voor wordt gebruikt.
Voor sommige mensen lijkt de kans krijgen om voor Apple te werken een van de coolste banen ter wereld. Omringd zijn door alles van Apple. Superkortingen op iMacs. Met klanten praten over hoe ongelooflijk magisch de producten zijn. Als dat allemaal geweldig voor je klinkt, ga je gang en negeer het feit dat het is gemakkelijker om naar Harvard te gaan dan om ingehuurd te worden door Apple. Hier is Cult of Mac's eerste blik op hoe het Apple-wervingsproces zich afspeelt.
Toen ik op 2 maart veel tijd op de website van Apple doorbracht, stuitte ik op het verhuurgedeelte van de site en dacht ik mezelf: “Hmmm waarom niet solliciteren op een aantal banen en kijken wat er gebeurt?” Ik dacht dat er niets van zou komen vanwege mijn blogachtergrond, ik mijn cv ingediend voor een aantal bureaubanen in Cupertino, LA, en vervolgens gesolliciteerd voor alle beschikbare winkelposities in de Phoenix Oppervlakte. Binnen twee dagen na het indienen was ik geschokt toen ik een e-mail ontving die me uitnodigde voor een "Apple Career Seminar" in een hotel in Phoenix in twee dagen. Ik kreeg te horen dat ik binnen 24 uur moest antwoorden omdat de slots snel vol raakten.
Zoals we eerder opmerkten, kwam de domste kop van het weekend met dank aan haarproduct Jon Bon Jovi, die tegen de Sunday Times van Londen raasde dat "Steve Jobs persoonlijk verantwoordelijk is voor het vermoorden van de muziekbusiness."
Deze verklaring is verbazingwekkend onwetend. De iTunes Music Store is verreweg de populairste platenwinkel in de geschiedenis van de wereld, met meer dan 10 miljard nummers verkocht in de acht jaar van zijn bestaan. Men kan het hele idee van digitale distributie afkeuren. Het is onmogelijk om ruzie te maken met zo'n groot bedrijf.
Toen iTMS in april 2003 op de markt kwam, was het bovendien een uitkomst voor platenlabels. Apple heeft immers de digitale distributie van muziek niet uitgevonden. Ze hebben legitieme digitale distributie uitgevonden. Napster was al vier jaar eerder op de markt, waardoor het voor studenten in het hele land (ikzelf inbegrepen, kort) om gemakkelijk muziekbestanden van redelijk hoge kwaliteit met elkaar te delen via internet in eenvoudige mode. Zodra Shawn Fanning in 1999 de knop omzette, moest de muziekbusiness zichzelf veranderen of verdwijnen.
Jarenlang koos het ervoor om te verdwijnen en voerde het kostbare juridische strijd met Napster en zijn naaste verwanten Audiogalaxy, MP3.com, Gnutella, Kazaa, Morpheus en LimeWire. Hilarisch genoeg was de overtuiging van de Recording Industry Association of America dat ze het delen van bestanden zouden kunnen aanklagen, weinig anders dan de groei en, belangrijker nog, de innovatie stimuleren. BitTorrent, het radicaal gedistribueerde en moeilijk te traceren protocol voor het delen van open bestanden, trof in 2001, misschien wel een paar jaren voordat het zou zijn aangekomen als de platenmaatschappijen een deal hadden gesloten om muziek legaal te distribueren via Napster. Ook, Metallica.
Het was in deze mix dat Steve Jobs arriveerde. En met hem veranderde de platenindustrie eindelijk. Een beetje. Ze hebben zich eindelijk aangemeld met een legitieme manier om muziek via internet te kopen, voor slechts 99 cent per nummer. En het was revolutionair, het zorgde voor ongekende volumes en het verplaatste veel iPods in het proces. Maar net als Bon Jovi heeft de platenindustrie een kort geheugen en begon ze onmiddellijk te eisen dat ze liedjes voor meer geld op iTunes zouden verkopen, evenals een hoger percentage van de inkomsten van elk nummer eisen, ook al deden ze het om 70:30 al beter dan een typische marge op een record op te slaan.
Hoe dan ook, ze kregen weer wat ze wilden, maar toch zeuren en zeuren ze over het devalueren van muziek of het doden van de romantiek van de kunstvorm. Over het algemeen vinden ze het vervelend dat de enorme iTunes-bibliotheek ervoor heeft gezorgd dat indiebands meer aandacht hebben gekregen dan ooit toen grote labels de distributie controleerden. En die indie-labels doen het nu geweldig (kijk wat Merge Records heeft bereikt met Arcade Fire en Spoon), net als enkele van de onafhankelijke platenwinkels die gedijen op hun albums.
Eerlijk gezegd, aan het eind van de dag was de komst van het web in de vroege jaren negentig een teken dat alle media uiteindelijk anders zouden worden geleverd dan voorheen. Zo vroeg was het duidelijk. Maar de diepgewortelde media bedekten hun ogen en oren en hoopten dat alles hetzelfde zou kunnen blijven. En nu een onvermijdelijke realiteit van digitale muziek, video, boeken en tijdschriften is aangebroken, wil iedereen dat boos worden op het enige bedrijf dat heeft geholpen erachter te komen hoe platenlabels de laatste tijd wat geld kunnen verdienen decennium. Of ze het nu leuk vinden of niet.
Kortom, JonBon: “This Left Feels Right” doodde de muziek. Steve Jobs is degene die je hielp profiteren van die moord.
The Sunday Times Magazine: LITD: Jon Bon Jovi, 48, rockster (betaalmuur)
Toen de Apple Store gisteren weer online kwam na de aankondiging van de iPad 2 waren klanten een beetje geschrokken van ontdek dat Apple geen pre-orders voor het apparaat aanneemt tot 11 maart, dezelfde dag dat het product in de winkel ligt planken. Apple heeft altijd een geweldige staat van dienst gehad met het aannemen van pre-orders voor producten nadat ze zijn aangekondigd, dus we vroegen ons af waarom ze dit keer het beleid hebben gewijzigd. Zou het kunnen dat ze bang zijn dat ze niet genoeg initiële voorraad zullen hebben om zowel winkelbestellingen als online bestellingen te voldoen?
Dagen voor het evenement vlogen er geruchten over het web dat Apple te maken had met leveringsbeperkingen voor de iPad 2 en dat het product een serieuze kans had om te worden uitgesteld tot april of Kunnen. Toen Steve Jobs gisteren het podium betrad, deed hij zijn uiterste best om onvermurwbaar te verklaren dat de iPad 2 wereldwijd in maart zou worden gelanceerd, en niet in april of mei. Is de stap om pre-orders te elimineren een poging om het aantal winkels in de winkels te vergroten en nog meer hype op te bouwen rond de opwinding van de lancering? Dat zou mogelijk het antwoord kunnen zijn, maar ik denk dat het een beetje onwaarschijnlijk is.
