Waarom de iMac zo revolutionair was

Zesentwintig jaar geleden wist iedereen dat personal computers belangrijk waren, maar de machines waren te intimiderend voor niet-technische mensen. Toen, vandaag 25 jaar geleden, het origineel iMac heeft dat voor altijd veranderd.

De eerste keer dat ik een iMac tegenkwam, was totaal transformerend. Mijn kernovertuigingen van wat mogelijk was op een computer waren diep geschokt. Het heeft me een levenslange liefde voor de Mac bijgebracht.

Wat maakte de iMac revolutionair?

In de jaren '70, '80 en '90 kwamen computers steeds vaker voor in kantoren, banken, redactiekamers en scholen. Maar heel weinig mensen wisten of begrepen wat ze thuis met een computer zouden willen doen.

Advertentiecampagnes zijn zelfs 20 jaar na de komst van de personal computer nog steeds gericht op de basisprincipes uitleggen van waar een thuiscomputer voor was.

Het internet heeft dat veranderd. Terwijl de meeste dingen die een computer kon doen, door het grote publiek werden opgevat als "dit is een typemachine, behalve gecompliceerd en duur", of "dit is een financieel grootboek, behalve ingewikkeld en duur' en 'dit speelt videogames, behalve ingewikkeld en duur', het internet was iets gloednieuws en spannend.

En de iMac is gemaakt voor internet.

Maak de personal computer persoonlijk

Voor de computerwereld heeft de iMac alles veranderd. Terwijl iedereen wijst naar de Apple's "Rainbow" -commercial die later kwam, de eerste iMac-advertenties helemaal op gericht hoe eenvoudig het was om online te gaan met de nieuwe alles-in-één computer van Apple.

Terwijl andere computers monsterlijk lelijke dozen waren, de Bondi Blue-iMac was prachtig. Het zag er uitnodigend genoeg uit om trots in een woonkamer neer te zetten.

En terwijl bedrijven als Dell en HP voortdurend probeerden je te verkopen met hun steeds duurdere modellen, was Apple brutaal genoeg om je te vertellen dat de iMac genoeg voor je was.

De iMac was liefde op het eerste gezicht

Ik herinner me nog levendig mijn eerste ontmoeting met een iMac in de herfst van 2003. Thuis gebruikte ik een Intel Pentium-pc van een of andere beige soort - het maakt niet uit welke, ze waren allemaal hetzelfde.

Op school, in een speciaal computerlokaal op de tweede verdieping, zaten rijen rijen iMac G3's aan tafeltjes. Ze waren op dat moment al enkele jaren oud, maar in mijn ogen had je me kunnen overtuigen dat ze vijf jaar in de toekomst waren.

Dit was ook mijn eerste kennismaking met Mac OS X. Voorheen had ik alleen Windows 98 en 2000 gebruikt. De glanzende pictogrammen, de animaties, de krijtstrepen, de felblauwe menu's en de pure schoonheid van het besturingssysteem van Apple heeft een blijvend stempel op mijn brein gedrukt.

Hier werd Microsoft Office niet vertegenwoordigd door saaie, saaie pixelart. Het was een flitsend pictogram dat groeide als ik er met de muis overheen ging en stuiterde als ik erop klikte.

De iMac voelde in leven op een manier die geen enkele pc ooit heeft gehad.

De iMac: toegangspoort tot de Mac-wereld

Ik werd voortdurend jaloers op de Mac. Op mijn armoedige laptop met Windows XP heb ik geïnstalleerd WindowBlinds hiermee Mac Aqua-thema om het een beetje meer als thuis te laten voelen.

Pas begin 2009 kreeg ik mijn eigen Mac, een tweedehands Mac mini uit 2006 met een Intel Core Solo-chip. Ik stuiterde heen en weer tussen pc en Mac, omdat mijn goedkope machines in verschillende staten van nauwelijks functioneel waren, maar ik was altijd gelukkiger op een Mac. Zelfs als het een objectief langzamere computer was.

Al ongeveer 11 jaar zit ik fulltime op een Mac. En ik heb niet achterom gekeken.