Het moordmysterie/komedie van Apple TV+ de afterparty soldaten die deze week het dronken feestmeisje (en voormalig afscheids) Chelsea onderzoeken.
De genre-hoppende show, die een onrustige start maakte met die van vorige week eerste drie vreugdeloze afleveringen, heeft geen beter geluk met het halfslachtige, half herinnerde misdaadverhaal van deze week dan als een slecht doordachte musical of rom-com.
Op dit moment is het een oprechte vraag of de schrijvers en producenten wisten wat ze deden wanneer de afterparty kreeg een bestelling voor het hele seizoen. Zelfs de normaal betrouwbare Tiffany Haddish lijkt geen plezier te hebben in deze kortzichtige affaire.
de afterparty samenvatting: 'Chelsea'
Detectives Danner (gespeeld door Tiffany Haddish) en Culp (John Vroeg) verliezen hun geduld terwijl ze omgaan met de verdachten van de moord op popster Xavier (Dave Franco).
Aniq (Sam Richardson) en Yasper (Ben Schwartz) hebben de ondervragingen afgeluisterd en probeerden de moord zelf op te lossen. De volgende voor Danner om te interviewen is de gedrogeerde, alcoholische puinhoop Chelsea (
Ilana Glazer). Ze had dagenlang een motief: haar leven lag goed op schema totdat Xavier het verpestte.Sindsdien is Chelsea een pil-knallende mislukkeling geworden. Iedereen heeft medelijden met haar of denkt dat ze gek is. Ze had ook een affaire met Zoe's (Zoe Chao) ex-man, Brett (Ike Barinholtz). Chelsea wilde terug naar Xavier omdat hij haar in haar neerwaartse spiraal had gebracht. Maar wilde ze hem vermoorden? Natuurlijk niet. Of dat zegt ze.
Ze vertelt over de avond als een reeks van schrikken en rode haringen zoals de heldin van haar eigen paperback-mysterie op de luchthaven, of de films die ervan zijn gemaakt. Alle anderen zien er gek, gewelddadig en wraakzuchtig uit in haar verhaal.
De vrouw in de tv-show
Het is raar voor mij, hoewel minder een probleem dan de rest van de aflevering, dat de schrijvers Glazer laten zeggen dat ze een collectieve ziel fan. Ik studeerde af in 2007 en amper kende Collective Soul en kocht het laatste populaire album van de band toen ik ongeveer 10 was omdat ik de single "Heavy" niet uit mijn hoofd kon krijgen. Ik was, alsof het gezegd moest worden, de enige jongen in mijn klas die de plaat had of om de band gaf, en iedereen lachte me uit omdat ik de cd bezat.
Het valt me op dat de schrijvers hebben gedaan heel weinig om coherent een identiteit voor deze mensen te creëren die verder gaat dan culturele betekenaars die duidelijk de schrijvers zijn, niet de personages. Alle filmreferenties die de personages constant maken, komen helemaal niet overeen met wat we weten over deze mensen.
Chelsea's verhaal neemt de vorm aan van een grof misdaadverhaal, in de trant van het werkelijk verschrikkelijke De vrouw in het raamof hoe erger Het meisje in de trein. Maar nogmaals, de schoten die op het genre zijn genomen, blijken zwak.
de afterparty regisseur Chris Miller zet de verlichting hier een beetje laag en doet heel weinig om te bewijzen dat hij weet hoe dat moet een misdaadfilm opnemen, of zelfs wat je psychologisch probeert te bereiken met de grammatica van een misdaadfilm.
Netflix heeft zojuist zijn eigen uitgebracht Vrouw in het raam/scherpere objecten parodie, De vrouw in het huis aan de overkant van het meisje in het raam. Het speelt Kristen Bell in de hoofdrol en ziet er niet zorgvuldiger geregisseerd uit dan de afterparty. Maar het lijkt in ieder geval grappig te zijn en een punt te hebben.
De casting maakt het niet uit
Foto: Apple TV+
Dingen niet een beetje helpen, is de centrale prestatie van Glazer. Glazer is nu 34 en is geweest enorm succesvol sinds Brede stad, de show waarin ze speelde en creëerde met Abbi Jacobsen, debuteerde toen ze 26 was. Ze kan gewoon niet overtuigend een gebroken en beschadigde vrouw portretteren die sinds 2006 instort. Iemand spelen die geen gekke vrije geest is, is niet iets waar ze voor gemaakt is.
Glazer probeerde daarna op bewonderenswaardige wijze te vertakken Brede stad schilderde haar in een hoek omdat haar karakter en haar persoonlijkheid op zoveel manieren zo simpatico leken. Het probleem is dat ze onmiddellijk in het spelen van beschadigde personages dook op het knooppunt van samenzweringen, in deze en de vreselijk beoordeelde Vals positief.
Ethan Hawke zegt dat het grootste probleem dat een acteur kan hebben soms is om een publiek niet te trainen om afwijkingen van hun favoriete uitvoeringen te verwachten. Nou, Glazer heeft me niet voorbereid op het idee dat ze een paar minuten verwijderd is van een volledige ineenstorting, zelfs in een komische context.
de afterparty: Een komedie zonder grappen
Dat is het probleem met de afterparty: Het is en het is geen komedie, dus het zal nooit alleen de grappen vertellen die het in gedachten heeft, als het inderdaad weet waarom het iets doet zou kunnen wees grappig.
Wat is de grap van deze aflevering? Dat Glazer denkt dat ze in een mysterie zit? Omdat ze dat een beetje is! Er is tenslotte een lijk. Haar angsten uitspelen in een ingewikkeld mysterie, zegt alleen wat we weten met slechtere verlichting en andere uitvoeringen, maar dat is geen grap. Het is ook niet overtuigend genoeg om als een moordverhaal te werken, dus het zit in deze vreemde middenweg.
"Je ziet hoe dit eruit ziet als een misdaadserie, toch?" Ja. Ja, ik wil. Het is gewoon niet grappig, het is ook niet eng of opwindend of zelfs maar voor een minuut boeiend. Ik zag wat er gebeurde, ik weet dat Chelsea het niet deed, en eerlijk gezegd kan het me niet meer schelen wie het wel deed.
Is dat het? Is dat alles wat deze show heeft? Vage noties van generieke identiteit die komen en gaan en die niets anders hebben gedaan dan herhalen wat we al weten? de afterparty denk maar aan een nieuwe truc, of geef me een paar nieuwe aanwijzingen, of laat Larry David langskomen of zoiets, want ik ga van verveeld naar boos.
Kijk maar de afterparty op Apple TV+
Nieuwe afleveringen van de afterparty komen op vrijdag.
Beoordeeld: TV-MA
Bekijk op:Apple TV+
Scout Tafoya is een film- en tv-recensent, regisseur en maker van de langlopende serie video-essays de onbeminde voor RogerEbert.com. Hij heeft geschreven voor The Village Voice, Filmcommentaar, The Los Angeles Review of Books en Nylon tijdschrift. Hij is de auteur van Cinemaphagy: over de psychedelische klassieke vorm van Tobe Hooper, de regisseur van 25 speelfilms, en de regisseur en editor van meer dan 300 video-essays, die te vinden zijn op Patreon.com/honorszombie.